Το 2010, ο πρύτανης του ΑΠΘ κ. Γιάννης Μυλόπουλος, έγραφε: «Τα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο χρειάζονται δύο βασικές προϋποθέσεις προκειμένου να επιτελέσουν επιτυχώς την αποστολή της παραγωγής και της μετάδοσης της επιστημονικής γνώσης: 1ον, επαρκή χρηματοδότηση και 2ον, διοικητική, οικονομική και ακαδημαϊκή αυτοτέλεια.»
Δύο χρόνια μετά, το 75% των εισαγγελικών ερευνών που διεξάγονται αυτή στο ΑΠΘ, προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα, αν ο κ. Μυλόπουλος έχει καταφέρει να αποδείξει πως το 2ο, καθιστά το πιθάρι άπατο και άρα ανέφικτο το 1ο. Το υπόλοιπο 25% των εισαγγελικών ερευνών, επικεντρώνεται στο ενδεχόμενο να έχει υποπέσει ο κ. Μυλόπουλος, στο αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.
Το βέβαιον, είναι πως η Πρυτανεία του κ. Μυλόπουλου έχει καταφέρει να αποτελέσει άλλη μια απόδειξη του κανόνα, που θέλει κάθε «προοδευτική» αντιπολίτευση να αυτοακυρώνεται και να
αυτοδιαψεύδεται ως εξουσία…
Μήπως τα ίδια χάλια δεν βλέπουμε και στον Δήμο Θεσσαλονίκης του «προοδευτικού» Γιάννη Μπουτάρη; Ή στον Δήμο της Αθήνας του «προοδευτικού» Γιώργου Καμίνη; Οι δυο τους, εξελέγησαν ως «σταυροφόροι» ενός νέου (φυσικά «προοδευτικού») δείγματος γραφής στα πλέον σημαντικά κέντρα εξουσίας, που έως τότε αποτελούσαν «κάστρα» της επαράτου Δεξιάς. Δύο χρόνια μετά, αμφότεροι, Μπουτάρης και Καμίνης, έχουν ήδη κατακτήσει επάξια τα διακριτικά των πιο αποτυχημένων δημάρχων που πέρασαν ποτέ από τους δήμους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας…
Ε, έτσι κι ο κ. Μυλόπουλος. Παρέλαβε το 2010 ένα Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο σε ανοδική τροχιά. Ένα πανεπιστήμιο που είχε την καλύτερη -έως τότε- κατάταξη της νεότερης ιστορίας του παγκοσμίως, κατά Quacquarelli Symonds (παγκοσμίως αποδεκτό βρετανικό φορέα αξιολόγησης πανεπιστημιακών ιδρυμάτων). Υποβίβασε τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά αρκετά για να το ρίξει στην επόμενη 50άδα της κατάταξης των πανεπιστημίων μέσα στον πρώτο κιόλας χρόνο της θητείας του. Και τώρα; Τώρα το μετέτρεψε και σε κέντρο διερχομένων εισαγγελέων…
Καταλήγει δε, να βάζει διήμερα «λουκέτα» σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα και να διοργανώνει συναυλίες υποστήριξης, φωνάζοντας πως δεν φτάνουνε τα λεφτά, επιδεικνύοντας την κλασσική νόσο μιας «προοδευτικής» διοίκησης, που συνδέει την δική της επιτυχία, με κάποιον άπατο κουμπαρά (συνήθως κρατικό). Ή -αν προτιμάτε μια άλλη εξήγηση- που εμπλέκει το πανεπιστήμιο στα εργαλεία «πίεσης» των νεύρων της κοινωνίας έναντι της (πολιτικής αντιπάλου) κυβέρνησης.
Μόνο που, όποιο κι αν ήταν το κίνητρο του διήμερου λουκέτου, όσο υποχρηματοδοτούμενη κι αν είναι η Παιδεία στην Ελλάδα της Κρίσης, το βέβαιον είναι πως ο κουμπαράς αποδείχτηκε ρηχός. Και όταν αρέσκεσαι να κάνεις τις πιο δαπανηρές επιλογές, δεν δικαιούσαι να φωνάζεις πως δεν φτάνουν τα λεφτά…
Διότι υπό τις σημερινές συνθήκες, πριν συμφωνήσω για το ανεπαρκές μιας χρηματοδότησης, θα ήθελα να εξετάσω ενδελεχώς τις δαπάνες κάθε ερευνητικού προγράμματος, τους μετέχοντες σε κάθε ερευνητική ομάδα και το έργο για το οποίο πληρώνεται ο καθ` ένας, τις συμβάσεις κάθε εργολάβου που έχει αναλάβει έργο στο ΑΠΘ και πολλές άλλες λεπτομέρειες.
Όχι πως θα έψαχνα οπωσδήποτε κάτι παράνομο. Απλώς, να βεβαιωθούμε πως εξαντλήθηκαν όλοι οι εναλλακτικοί τρόποι εξοικονόμησης πόρων, πριν αρχίσουμε να φωνάζουμε…
Με άπατο κουμπαρά, θα ήταν αποτελεσματικός ακόμα και ο τυχαίος περαστικός από το απέναντι πεζοδρόμιο!
Στα δύσκολα σε θέλω κύριε καθηγητά…
