Α.Σαμαρά, μην το καθυστερείς ούτε λεπτό. Ούτε λεπτό. Ούτε λεπτό !
Προσπαθώντας να βγάλω μία άκρη για το τι γίνεται με τους εργάτες των ναυπηγείων, τι έφτιαχναν, γιατί έμειναν απλήρωτοι, ποιά είναι η δομή ιδιοκτησίας, ποιό είναι το πρόβλημα στην επιχείρηση κλπ, έπεσα σε δύο ιστολόγια που ειχαν ως λεζάντα τον τίτλο του άρθρου.
“Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”.
Και ξάφνου συνειδητοποίησα την πιο απλή και δίκαιη λύση για το πρόβλημα.
Αφού ο σοσιαλκαπιταλισμός τα έκανε μούτι σε αυτή την χώρα, είναι καιρός να δοκιμάσουμε την τρίτη λύση. Αυτή ακριβώς που ευαγγελίζονται οι άνθρωποι που έχουν ταχθεί στην προάσπιση των δικαιωμάτων των εργατών, ως ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής τους οντότητας.
Τέρμα λοιπόν στις αθλιότητες, στους Άκηδες, στα γερμένα υποβρύχια, στις μίζες δισεκατομμυρίων που πλήρωναν όλοι οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας, κρατώντας τους
εργάτες των ναυπηγείων σε μία εργασιακή ψευδαίσθηση, χρησιμοποιώντας τους μάλιστα και ως άλλοθι στην καταλήστευση του δημοσίου. “Να τους πληρώσουμε τους Γερμανούς για να μην μείνουν οι άνθρωποι στον δρόμο”, ήταν μία από τις κορώνες που ακούγοντο ακόμα και από συνδικαλιστικά παχύδερμα που σήμερα διώκονται για μίζες…
Ο Εργάτης βεβαίως δεν είναι υποχρεωμένος να τα γνωρίζει αυτά, ούτε να κάνει τον ντετέκτιβ για το ποιός “σοσιαλησταράς, υπερασπιστής των εργαζομένων” κονομά κάνοντας τον ασπίδα απέναντι στην κοινωνία.
Η λύση λοιπόν είναι μία και μόνη. Άμεση απόδοση της επιχείρησης στους εργάτες. Χωρίς αφεντικά, χωρίς διορισμένους από το κράτος, χωρίς ρεμπεσκέδες συνεργάτες των Γερμανών στην διοίκηση.
Ξεκάθαρη απόδοση της επιχείρησης με διανομή των μετοχών στο υπάρχον εργατικό δυναμικό, με ελάχιστη μίσθωση του χώρου και χρηματοδοτική μίσθωση (στο κόστος) του υπάρχοντος εξοπλισμού. Λήζινγκ που λέμε.
Οι πρώτες δόσεις μάλιστα ενοικίου και μίσθωσης εξοπλισμού θα συμψηφιστούν με τα δεδουλευμένα, τουλάχιστον με διπλασιασμού της αξίας τους, ώστε να μην υπάρχει πίεση χρόνου.
Οι ίδιοι οι εργάτες θα εκλέξουν διοικητικό συμβούλιο το οποίο θα τοποθετήσει στις διοικητικές θέσεις (πωλήσεις, επιμελητεία, παραγωγή κλπ) στελέχη εκτός κυβερνητικής νομενκλατούρας, ώστε η επιχείρηση να αρχίσει να λειτουργεί.
Έτσι θα πάψουν και οι δικαιολογίες του κοινωνικού αυτοματισμού για “μονιμότητα, τεμπελχανάδες, ανίκανους που διώχνουν τις επενδύσεις”.
Είναι σίγουρο ότι οι εργάτες θα τα πάνε καλύτερα από τους κυβερνητικούς εγκάθετους κάθε απόχρωσης, εάν βεβαίως ψηφίσουν με λίιιγο διαφορετικά κριτήρια για το ΔΣ τους, από ότι ψήφιζαν συνδικαλιστικά.
Γιατί για να τρέξει η επιχείρηση δεν πρέπει ο εκλεγμένος να τα έχει καλά με τον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο αλλά να έχει το πάθος, το τσαγανο και τις ικανότητες ώστε να βρει πελάτες υγιείς για να τρέξει το μαγαζί.
Όχι να κάνει τον υπηρέτη του κάθε Άκη, να σκύβει το κεφάλι στα γερμανικά αργύρια και μετά να ορύεται στο Πεντάγωνο που οδήγησε αυτούς που τον εξέλεξαν στην εξαθλίωση.
Ξυπνήστε λοιπόν οι κυβερνώντες και κάντε την υπέρβαση: Δώστε τα ναυπηγεία στους εργάτες. Για να γευθούν τους καρπούς του δικού τους μόχθου, να μην επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό αντίθετα να καταβάλλουν τους φόρους τους στο κράτος, να μην είναι πλέον δέσμιοι ρουσφετιών και δεξαμενή εξαρτημένων ψηφοφόρων.
Και μην τολμήσετε να πείτε “Μα εμείς είμαστε αστικά κόμματα”… Μόνο “αστικά” δεν είστε αφού έχετε καταστρέψει ολοκληρωτικά την αστική τάξη, την πραγματική αγορά, την παραγωγή. Στην πράξη, είστε Εμβέρ Χότζες.
…και βέβαια οι εργάτες αλλά και οι πολιτικοί που εκλέγονται με φιλεργατική παντιέρα θα κληθούν να αποδείξουν εάν όντως…
“Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”.
Είναι το πραγματικά μεγάλο στοίχημα των αληθινών σοσιαλιστικών δυνάμεων του τόπου. Εάν πετύχει, ανοίγει ο δρόμος για τον σοσιαλισμό.
Υποθέτουμε ότι οι εργάτες θα μπορούν να υπολογίζουν και στην αμέριστη εθελοντική προσφορά πολλών φιλεργατών πολιτικών, νομικών, οικονομολόγων κλπ ώστε να εξοικονομήσουν διοικητικές θέσεις στο εγχείρημα.
Εργατικός
