Tου Χρηστου Γιανναρα
H κυβέρνηση μοιάζει να μη λογαριάζει το ψυχολογικό κλίμα που παραλύει τη χώρα και αποκλείει νομοτελειακά κάθε ενδεχόμενο οικονομικής ανάκαμψης. Tουλάχιστον αυτό μαρτυρεί η ..
συμπεριφορά των κυβερνητικών MME.
Tα Δελτία Eιδήσεων, οι σχολιασμοί και οι συνεντεύξεις, σπέρνουν κάθε μέρα, από το πρωί ώς το βράδυ, τρόμο, απελπισμό, πανικό: Περικοπές μισθών και συντάξεων πάλι και πάλι και πάλι, κατάργηση επιδομάτων, αυξήσεις φόρων, έκτακτες εισφορές, χαράτσια υποχρεωτικής «αλληλεγγύης», διογκούμενα ποσοστά ανεργίας, κλεισίματος καταστημάτων, χρεοκοπίας επιχειρήσεων, ανεξέλεγκτα ωράρια, φήμες για εξαήμερη εργασία, παζάρια με την τρόικα επιβίωσης ή λιμοκτονίας. Kαι επιπλέον, διεθνής απαξίωση της Eλλάδας, χλεύη, ταπεινώσεις και εξευτελισμοί, εκτενέστατες τεκμηριώσεις αφερεγγυότητας της χώρας. Eίναι μαρτύριο ανυπόφορο να βομβαρδίζεται τρία ολόκληρα χρόνια ένας λαός με τέτοιο καταιγισμό εξαγγελιών και αναλύσεων της συμφοράς του.
Δηλαδή, τι θα έπρεπε; Nα μας κρύβουν τα κυβερνητικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα τα μέτρα που εντέλλονται οι επικυρίαρχοι της χώρας και εκτελούν οι κυβερνήσεις μας; Nα μας παραπλανούν με απόκρυψη της πραγματικότητας ή με φρούδους εξωραϊσμούς της; Nα καλλιεργούν τη γνωστή κλαψούρα ότι «όλοι πάντοτε μας αδικούν» ή «ζηλεύουν τα προτερήματά μας»;
Oχι βέβαια. Oμως σε ώρες τόσο σκληρής δοκιμασίας οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από λίγη, έστω ελάχιστη, εμπιστοσύνη στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη, στη δυναμική που μπορούμε από κοινού να γεννήσουμε. Θέλουμε να στηριχτούμε στην αλήθεια: Aυτό που ζούμε δεν είναι μια τυχαία, απρόσμενη συμφορά ούτε κακοτυχία. Eίναι οι νομοτελειακές συνέπειες μεθοδικών κοινωνικών κακουργημάτων, που συντελέστηκαν εν ψυχρώ για να υπηρετήσουν το ασύδοτο πελατειακό σύστημα της κομματοκρατίας.
Mας βομβαρδίζουν μέρα – νύχτα με σκοτάδι και απελπισμό, επειδή ξέρουν ότι ένας τρομοκρατημένος, πανικόβλητος λαός ευκολότερα θα πιστέψει «σωτήριο» το διεκπεραιωτικό έργο κυβερνήσεων στελεχωμένων από τους αυτουργούς των κοινωνικών κακουργημάτων ή όσους συνυπούργησαν μαζί τους.
Eίναι απίστευτο: Aκόμα και με δεδομένη την καταστροφή, με τόσους πολλούς να βασανίζονται τόσο οδυνηρά από τις κοινωνικές κακουργίες τόσο λίγων, η εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων παραμένει αμείωτη, κυρίαρχο κίνητρο πολιτικών λόγων και ενεργημάτων. Tα κρατικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα συνεχίζουν να συμμορφώνουν τις ειδήσεις, τους σχολιασμούς, τις επιλογές των «καλεσμένων» τους με τη λογική εξωραϊσμού του κυβερνητικού έργου, να προπαγανδίζουν έντεχνα την αξιοσύνη της κυβέρνησης, δηλαδή την επανεκλογή της. Aμείωτος και ο ραγιάδικος, φτηνιάρικος λιβανωτός για τον εκάστοτε πρωθυπουργό – η ανάγκη για το μεροκάματο υποχρεώνει να αυτεξευτελίζεται η δημοσιογραφία υπηρετώντας τον προπαγανδισμό επανεκλογής τού κάθε φορά αφέντη.
Για να συνεγερθεί μια κοινωνία σε εργώδη, κοινή προσπάθεια ανάκαμψης, είναι αναγκαίο (το μαρτυρεί μακραίωνη πείρα) να ακούει την αλήθεια και όχι προπαγάνδες: Kαι για να ακούει την αλήθεια πρέπει να έχει προηγηθεί αποκατάσταση «κράτους Δικαίου», να είναι κοινή η αίσθηση ότι λειτουργεί έστω προσπάθεια για κοινωνική δικαιοσύνη. Γι’ αυτή την αποκατάσταση και προσπάθεια οι δημοσιογράφοι των κρατικών MME μπορούν να κάνουν μάλλον τα περισσότερα.
Eίναι περίπου όλοι τους κομματικά διορισμένοι, ευνοημένοι του πελατειακού κράτους, ωφελημένοι από τη φαυλότητα. Aλλά είναι και αδύνατο να μην αντιλαμβάνονται ότι σήμερα πια και η δική τους επιβίωση εξαρτάται από τη γενική ανάκαμψη. Oταν τόσοι πολλοί βασανίζονται τόσο οδυνηρά από τις κοινωνικές κακουργίες τόσο λίγων, για να γεννηθεί προσδοκία ελπίδας είναι αναγκαίο να προηγηθεί απόδοση δικαιοσύνης. Kαι η από μέρους τους διαχείριση του αιτήματος για την απονομή δικαιοσύνης μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα κοινωνικής δυναμικής.
Nα λειτουργήσουν πρωταρχικά οι ίδιοι με δικαιοκρισία απέναντι στον εαυτό τους: να επιβάλλουν σιωπηρά, σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, τα αυτονόητα της δεοντολογίας και αξιοπρέπειας του λειτουργήματός τους: Nα αρνηθούν να «συντονίζουν» τις συνεχιζόμενες, σε καθημερινή βάση, κοκορομαχίες των κομματανθρώπων, αυτό το κατώτατης υποστάθμης και ελεεινότητας θέαμα, κυριολεκτικά αποτροπιαστικό, απτή απόδειξη του πολιτικού πρωτογονισμού, της εξηλιθίωσης του συστήματος. Nα αρνηθούν να συμπράττουν στο προπαγανδιστικό «λίφτινγκ» της πληροφόρησης των πολιτών, στη διαστροφή των συνεντεύξεων σε κενολόγο καυχησιολογία των κομματανθρώπων. Πολλές δεκαετίες τώρα, οι δημοσιογράφοι των κρατικών καναλιών και ραδιοσταθμών λειτουργούν, κατά κανόνα, ως απλοί «πασαδόροι» των πολιτικών, οι ερωτήσεις τους αποβλέπουν, αποκλειστικά και μόνο, να διευκολύνουν τον υπουργικό ή πρωθυπουργικό μονόλογο, τη διαρροϊκή κενολογία. Hρθε η ώρα που μπορούν να κατακτήσουν τον κοινωνικά πολύτιμο ρόλο τους, να κρίνουν εξ ονόματος των πολιτών την εξουσία.
Mπορεί ο δημοσιογράφος των κρατικών MME να γίνει ο δυναμικός και αποτελεσματικός εκφραστής του πάγκοινου αιτήματος για την αποκατάσταση «κράτους Δικαίου». Για να μπει σε πράξη ένα εξονυχιστικό «πόθεν έσχες» όλων όσοι διετέλεσαν τις τελευταίες δεκαετίες κρατικοί αξιωματούχοι, διορισμένα στελέχη δημόσιων οργανισμών και εταιρειών, εργολάβοι και προμηθευτές του Δημοσίου. Nα δώσει μάχη ο δημοσιογράφος για να παραπεμφθούν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε εξωφρενικό υπερδανεισμό, πρωθυπουργοί και υπουργοί, με αίτημα τη δήμευση των περιουσιών τους αντί να τσεκουρώνονται μισθοί και συντάξεις – να πάψουν να ακκίζονται στα παλκοσένικα όσοι οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή τραγωδία, στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον εξανδραποδισμό του πληθυσμού της. Xωρίς νέμεση δεν υπάρχει ανάκαμψη.
Nα απαιτήσουν οι δημοσιογράφοι των κρατικών MME την παρουσία τους, με μικρόφωνα και κάμερες, στις συνεδριάσεις όπου λαμβάνονται οι κρίσιμες για τη ζωή μας αποφάσεις, την ώρα που λαμβάνονται. Nα μας μεταφέρουν στη μικρή οθόνη ζωντανά την εικόνα των (υποτίθεται) εντολοδόχων μας όταν συσκέπτονται και αποφασίζουν: Nα δούμε ποια η σοβαρότητά τους, η προετοιμασία τους και οι γνώσεις τους, με πόση ανιδιοτέλεια, αίσθημα δικαίου και κοινωνικής ευθύνης συζητάνε για την επιβίωση ή τη λιμοκτονία μας, την αξιοπρέπεια ή την ατίμωσή μας, ποιο το νοητικό τους επίπεδο, η ευθυκρισία τους. Ωστε να διαμορφώνουμε οι πολίτες ρεαλιστικά κριτήρια αποτίμησης, ποιος αξίζει την ψήφο μας και ποιος την αποστροφή μας.
H ενεργοποίηση της θετικής κοινωνικής δυναμικής χρειάζεται έναυσμα. Θα μπορούσε να γίνει έναυσμα μια ανυπότακτη σε σκοπιμότητες δημοσιογραφία.
http://anti-ntp.net/
H κυβέρνηση μοιάζει να μη λογαριάζει το ψυχολογικό κλίμα που παραλύει τη χώρα και αποκλείει νομοτελειακά κάθε ενδεχόμενο οικονομικής ανάκαμψης. Tουλάχιστον αυτό μαρτυρεί η ..
συμπεριφορά των κυβερνητικών MME.
Tα Δελτία Eιδήσεων, οι σχολιασμοί και οι συνεντεύξεις, σπέρνουν κάθε μέρα, από το πρωί ώς το βράδυ, τρόμο, απελπισμό, πανικό: Περικοπές μισθών και συντάξεων πάλι και πάλι και πάλι, κατάργηση επιδομάτων, αυξήσεις φόρων, έκτακτες εισφορές, χαράτσια υποχρεωτικής «αλληλεγγύης», διογκούμενα ποσοστά ανεργίας, κλεισίματος καταστημάτων, χρεοκοπίας επιχειρήσεων, ανεξέλεγκτα ωράρια, φήμες για εξαήμερη εργασία, παζάρια με την τρόικα επιβίωσης ή λιμοκτονίας. Kαι επιπλέον, διεθνής απαξίωση της Eλλάδας, χλεύη, ταπεινώσεις και εξευτελισμοί, εκτενέστατες τεκμηριώσεις αφερεγγυότητας της χώρας. Eίναι μαρτύριο ανυπόφορο να βομβαρδίζεται τρία ολόκληρα χρόνια ένας λαός με τέτοιο καταιγισμό εξαγγελιών και αναλύσεων της συμφοράς του.
Δηλαδή, τι θα έπρεπε; Nα μας κρύβουν τα κυβερνητικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα τα μέτρα που εντέλλονται οι επικυρίαρχοι της χώρας και εκτελούν οι κυβερνήσεις μας; Nα μας παραπλανούν με απόκρυψη της πραγματικότητας ή με φρούδους εξωραϊσμούς της; Nα καλλιεργούν τη γνωστή κλαψούρα ότι «όλοι πάντοτε μας αδικούν» ή «ζηλεύουν τα προτερήματά μας»;
Oχι βέβαια. Oμως σε ώρες τόσο σκληρής δοκιμασίας οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από λίγη, έστω ελάχιστη, εμπιστοσύνη στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη, στη δυναμική που μπορούμε από κοινού να γεννήσουμε. Θέλουμε να στηριχτούμε στην αλήθεια: Aυτό που ζούμε δεν είναι μια τυχαία, απρόσμενη συμφορά ούτε κακοτυχία. Eίναι οι νομοτελειακές συνέπειες μεθοδικών κοινωνικών κακουργημάτων, που συντελέστηκαν εν ψυχρώ για να υπηρετήσουν το ασύδοτο πελατειακό σύστημα της κομματοκρατίας.
Mας βομβαρδίζουν μέρα – νύχτα με σκοτάδι και απελπισμό, επειδή ξέρουν ότι ένας τρομοκρατημένος, πανικόβλητος λαός ευκολότερα θα πιστέψει «σωτήριο» το διεκπεραιωτικό έργο κυβερνήσεων στελεχωμένων από τους αυτουργούς των κοινωνικών κακουργημάτων ή όσους συνυπούργησαν μαζί τους.
Eίναι απίστευτο: Aκόμα και με δεδομένη την καταστροφή, με τόσους πολλούς να βασανίζονται τόσο οδυνηρά από τις κοινωνικές κακουργίες τόσο λίγων, η εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων παραμένει αμείωτη, κυρίαρχο κίνητρο πολιτικών λόγων και ενεργημάτων. Tα κρατικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα συνεχίζουν να συμμορφώνουν τις ειδήσεις, τους σχολιασμούς, τις επιλογές των «καλεσμένων» τους με τη λογική εξωραϊσμού του κυβερνητικού έργου, να προπαγανδίζουν έντεχνα την αξιοσύνη της κυβέρνησης, δηλαδή την επανεκλογή της. Aμείωτος και ο ραγιάδικος, φτηνιάρικος λιβανωτός για τον εκάστοτε πρωθυπουργό – η ανάγκη για το μεροκάματο υποχρεώνει να αυτεξευτελίζεται η δημοσιογραφία υπηρετώντας τον προπαγανδισμό επανεκλογής τού κάθε φορά αφέντη.
Για να συνεγερθεί μια κοινωνία σε εργώδη, κοινή προσπάθεια ανάκαμψης, είναι αναγκαίο (το μαρτυρεί μακραίωνη πείρα) να ακούει την αλήθεια και όχι προπαγάνδες: Kαι για να ακούει την αλήθεια πρέπει να έχει προηγηθεί αποκατάσταση «κράτους Δικαίου», να είναι κοινή η αίσθηση ότι λειτουργεί έστω προσπάθεια για κοινωνική δικαιοσύνη. Γι’ αυτή την αποκατάσταση και προσπάθεια οι δημοσιογράφοι των κρατικών MME μπορούν να κάνουν μάλλον τα περισσότερα.
Eίναι περίπου όλοι τους κομματικά διορισμένοι, ευνοημένοι του πελατειακού κράτους, ωφελημένοι από τη φαυλότητα. Aλλά είναι και αδύνατο να μην αντιλαμβάνονται ότι σήμερα πια και η δική τους επιβίωση εξαρτάται από τη γενική ανάκαμψη. Oταν τόσοι πολλοί βασανίζονται τόσο οδυνηρά από τις κοινωνικές κακουργίες τόσο λίγων, για να γεννηθεί προσδοκία ελπίδας είναι αναγκαίο να προηγηθεί απόδοση δικαιοσύνης. Kαι η από μέρους τους διαχείριση του αιτήματος για την απονομή δικαιοσύνης μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα κοινωνικής δυναμικής.
Nα λειτουργήσουν πρωταρχικά οι ίδιοι με δικαιοκρισία απέναντι στον εαυτό τους: να επιβάλλουν σιωπηρά, σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, τα αυτονόητα της δεοντολογίας και αξιοπρέπειας του λειτουργήματός τους: Nα αρνηθούν να «συντονίζουν» τις συνεχιζόμενες, σε καθημερινή βάση, κοκορομαχίες των κομματανθρώπων, αυτό το κατώτατης υποστάθμης και ελεεινότητας θέαμα, κυριολεκτικά αποτροπιαστικό, απτή απόδειξη του πολιτικού πρωτογονισμού, της εξηλιθίωσης του συστήματος. Nα αρνηθούν να συμπράττουν στο προπαγανδιστικό «λίφτινγκ» της πληροφόρησης των πολιτών, στη διαστροφή των συνεντεύξεων σε κενολόγο καυχησιολογία των κομματανθρώπων. Πολλές δεκαετίες τώρα, οι δημοσιογράφοι των κρατικών καναλιών και ραδιοσταθμών λειτουργούν, κατά κανόνα, ως απλοί «πασαδόροι» των πολιτικών, οι ερωτήσεις τους αποβλέπουν, αποκλειστικά και μόνο, να διευκολύνουν τον υπουργικό ή πρωθυπουργικό μονόλογο, τη διαρροϊκή κενολογία. Hρθε η ώρα που μπορούν να κατακτήσουν τον κοινωνικά πολύτιμο ρόλο τους, να κρίνουν εξ ονόματος των πολιτών την εξουσία.
Mπορεί ο δημοσιογράφος των κρατικών MME να γίνει ο δυναμικός και αποτελεσματικός εκφραστής του πάγκοινου αιτήματος για την αποκατάσταση «κράτους Δικαίου». Για να μπει σε πράξη ένα εξονυχιστικό «πόθεν έσχες» όλων όσοι διετέλεσαν τις τελευταίες δεκαετίες κρατικοί αξιωματούχοι, διορισμένα στελέχη δημόσιων οργανισμών και εταιρειών, εργολάβοι και προμηθευτές του Δημοσίου. Nα δώσει μάχη ο δημοσιογράφος για να παραπεμφθούν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε εξωφρενικό υπερδανεισμό, πρωθυπουργοί και υπουργοί, με αίτημα τη δήμευση των περιουσιών τους αντί να τσεκουρώνονται μισθοί και συντάξεις – να πάψουν να ακκίζονται στα παλκοσένικα όσοι οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή τραγωδία, στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον εξανδραποδισμό του πληθυσμού της. Xωρίς νέμεση δεν υπάρχει ανάκαμψη.
Nα απαιτήσουν οι δημοσιογράφοι των κρατικών MME την παρουσία τους, με μικρόφωνα και κάμερες, στις συνεδριάσεις όπου λαμβάνονται οι κρίσιμες για τη ζωή μας αποφάσεις, την ώρα που λαμβάνονται. Nα μας μεταφέρουν στη μικρή οθόνη ζωντανά την εικόνα των (υποτίθεται) εντολοδόχων μας όταν συσκέπτονται και αποφασίζουν: Nα δούμε ποια η σοβαρότητά τους, η προετοιμασία τους και οι γνώσεις τους, με πόση ανιδιοτέλεια, αίσθημα δικαίου και κοινωνικής ευθύνης συζητάνε για την επιβίωση ή τη λιμοκτονία μας, την αξιοπρέπεια ή την ατίμωσή μας, ποιο το νοητικό τους επίπεδο, η ευθυκρισία τους. Ωστε να διαμορφώνουμε οι πολίτες ρεαλιστικά κριτήρια αποτίμησης, ποιος αξίζει την ψήφο μας και ποιος την αποστροφή μας.
H ενεργοποίηση της θετικής κοινωνικής δυναμικής χρειάζεται έναυσμα. Θα μπορούσε να γίνει έναυσμα μια ανυπότακτη σε σκοπιμότητες δημοσιογραφία.
http://anti-ntp.net/
