Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Διαμαρτυρίες και ειρωνικά σχόλια δημοσιογράφων για τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που απεφάνθη ότι οι φορολογικές Αρχές επιτρέπεται να χορηγούν στις τράπεζες πληροφορίες για τα περιουσιακά στοιχεία των φορολογουμένων που έχουν ακολουθήσει τη διαδικασία μείωσης των τραπεζικών χρεών τους με....
βάση τον «νόμο Κατσέλη» περί υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Κατακραυγή, επειδή οι τράπεζες θα λαμβάνουν γνώση των φορολογικών στοιχείων των φορολογουμένων.
Δεν αποφάσισα να γράψω το σημείωμα τούτο για να υπερασπισθώ το δικαίωμα των τραπεζών να λαμβάνουν γνώση των εν λόγω στοιχείων. Αποφάσισα να το γράψω για να καυτηριάσω τη νοοτροπία που μας διακατέχει να ισοπεδώνουμε τα πάντα, όπως ακριβώς κάνουν οι πολιτικοί μας για να μας είναι αρεστοί, εξ ου και αυτοί είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα και ομοίωσίν μας.
Ακούω πολλούς να φέρνουν ως παράδειγμα χρηστής Διοίκησης και κράτους δικαίου την Αγγλία, όπου βουλευτές αναγκάζονται σε παραίτηση, επειδή ενθυλάκωσαν είκοσι λίρες δημοσίου χρήματος, ενώ στη χώρα μας θεωρείται μαγκιά η κλοπή δημοσίου χρήματος, το λάδωμα και ο καταφερτζισμός [ίσως και καρατζαφερισμός]. Στην Αγγλία, όμως, ουδείς εξερχόμενος του μετρό θα δώσει το εισιτήριό του στον εισερχόμενο επιβάτη για να πλήξει το κακό μετρό. Στην Αγγλία είναι έγκλημα καθοσιώσεως η αντιγραφή σε διαγωνισμό, επειδή οι πάντες πιστεύουν ότι ο μοχθών πρέπει να επιβραβεύεται, ενώ ο τεμπέλης πρέπει να παραμένει εκεί που του αξίζει. Στην Αγγλία έχει γίνει δεκτό ότι η ομαλή κοινωνική συμβίωση προϋποθέτει την απαρέγκλιτη τήρηση ορισμένων κανόνων, η παράβαση των οποίων επισύρει αυστηρές κυρώσεις, για τις οποίες ουδείς θα πει «το καημένο το παιδί, έφαγε μερικά χρήματα, ας του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία».
Ο «νόμος Κατσέλη», λοιπόν, προβλέπει ότι μπορεί ο πολίτης να ζητήσει δικαστική προστασία υπό τη μορφή μείωσης των προς τράπεζες υποχρεώσεών του, υπό την προϋπόθεση ότι δεν έχει συμπεριφερθεί δολίως έναντι της τράπεζας και ότι τόσο η αδυναμία του να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του όσο και η προσφυγή του στη Δικαιοσύνη είναι ειλικρινείς. Τούτο σημαίνει ότι οφείλει ο πολίτης να αναφέρει στην προσφυγή του με πάσα ειλικρίνεια τα εισοδήματά του και την περιουσιακή κατάστασή του χωρίς να κρύψει τίποτε, ώστε να μπορέσει το δικαστήριο να σταθμίσει την κατάσταση και να κουρέψει τα χρέη του, αν έτσι πρέπει να κάνει. Ασφαλιστική δικλείδα για την από μέρους του οφειλέτη τήρηση της αρχής της ειλικρίνειας αποτελεί η παραχώρηση στην τράπεζα του δικαιώματος να λάβει γνώση των φορολογικών στοιχείων του οφειλέτη, ώστε να ελέγξει την ειλικρίνειά του. Τούτο δε μπορεί να πράξει, αφού λάβει σχετική εισαγγελική παραγγελία, ήτοι αφού ο εισαγγελέας κρίνει ότι πράγματι συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις για να λάβει η τράπεζα τα αιτούμενα στοιχεία. Τί περισσότερο από ό,τι ορίζει ο νόμος είπε το ΝΣΚ; Άλλωστε, η ευχέρεια αυτή σε μία δικαστική διαμάχη δεν είναι πρωτόγνωρη. Η ίδια δυνατότητα παρέχεται από 30ετίας στον εν διαστάσει σύζυγο από τον οποίο ζητείται η συμμετοχή στις διατροφικές ανάγκες του άλλου συζύγου ή των κοινών τέκνων, ώστε να μπορέσει ο δικαστής να ορίσει το καταβλητέο ποσό επί τη βάσει των φορολογικών δεδομένων και όχι των ολιγότερων δηλουμένων ενώπιόν του. Ας μη συνδέουμε, λοιπόν, αυτή την ασήμαντη λεπτομέρεια με το πολύ σοβαρό ζήτημα της διάσωσης με δικά μας χρήματα των τραπεζών και των ατάλαντων golden boys που τις διοικούν.
Όταν, λοιπόν, μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τα αυτονόητα ως συνήθη και όχι εξαιρετικά και να εξοργιζόμεθα με τις απλές καθημερινές και πολλαπλές παραβάσεις του νόμου, αντί να είμαστε εθισμένοι σ’ αυτές, τότε θα αλλάξει και η νοοτροπία των πολιτικών μας ή θα αλλάξουμε πολιτικούς, αφού τότε θα εκλέγουμε και πάλι αυτούς που θα είναι όμοιοι με εμάς που θα έχουμε αλλάξει επί τα βελτίω. Αλλά τί λέω εγώ τώρα. Στις 17.06.2012 μας δόθηκε η ευκαιρία να επιλέξουμε το λογικό και αυτονόητο, αλλά εμείς προτιμήσαμε πάλι το παράλογο και ακατανόητο για να μη χάσουμε τη σύνταξη που ήμασταν βέβαιοι ότι θα χάναμε και να μην πληρώσουμε άλλο χαράτσι που ήμασταν βέβαιοι ότι θα πληρώναμε. Μονίμως με μια ηλίθια ελπίδα ζούμε, επειδή δεν θέλουμε να βλέπουμε κατάματα την αενάως επαναλαμβανόμενη ιστορία, να τη μελετάμε και να διδασκόμεθα αντλώντας χρήσιμα συμπεράσματα.
Σωτήριος Καλαμίτσης
