Τράγκας: «Εμένα κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε υπουργός του ΠΑΣΟΚ και πήγα στο γραφείο του, όπου μου ανεκοίνωσε ότι αποτελώ αντικείμενο ελέγχου».
του Σωτήριου Καλαμίτση
Παρακολουθώ π.χ. τον Παπακωνσταντίνου να ψεύδεται ασυστόλως και ανερυθριάστως ενώπιον της Επιτροπής της Βουλής και να ανακράζει «Έλεος πια», επειδή τον βομβαρδίζει..
πιεστικά η Κωνσταντοπούλου με το ερώτημα «Σε ποιόν δώσατε τη λίστα;». Τον κακομεταχειρίστηκες ρε Ζωή τον καημένο. Τον πάλαι ποτέ Τσάρο. Πού Τσάρος που λένε. Αυτό το χαμένο κορμί που μας οδήγησε στην καταστροφή. Σου είπε ρε Ζωή το παιδί ότι έδωσε το στικάκι στο γραφείο του. Τί άλλο θέλεις; Εσύ όταν εργάζεσαι πού κάθεσαι; Δεν κάθεσαι σε ένα γραφείο; Έ, σε ένα έπιπλο το έδωσε ο Παπακωνσταντίνου. Το δικό του, όχι το δικό σου.
Μέσα μου λέω «αυτό το δοχείο νυκτός που κυκλοφορούσε εις Βρυξέλλας ως Τσάρος της ελληνικής Οικονομίας με ένα σακίδιο στην πλάτη έπρεπε να βρίσκεται ήδη πίσω από τα σίδερα», αλλά μετά συνέρχομαι και σκέφτομαι ότι ο νομικός μας πολιτισμός ασπάζεται μία θεμελιώδη αρχή: «Καθένας είναι αθώος, μέχρι να αποδειχθεί ένοχος κατόπιν συγκεκριμένης διαδικασίας». Το περίφημο τεκμήριο αθωότητος. Άρα, όλα αυτά τα δοχεία νυκτός που μας έχουν οδηγήσει στη δυστυχία και τα άλλα που συνεχίζουν το θεάρεστο αυτό έργο εξακολουθούν να είναι αθώα. Όμως, γι’ αυτά τα δοχεία νυκτός δεν μπορεί να τηρηθεί η νόμιμη διαδικασία, προκειμένου ν’ αποδειχθεί αν είναι ένοχοι ή όχι, διότι αφ’ ενός υπάρχει το τείχος τους αίσχους που ονομάζεται άρθρο 86 και χωρίζει τα πολιτικά γομάρια από τον σκληρά δοκιμαζόμενο λαό αφ’ ετέρου κυκλοφορούν ελεύθερα και όλα τα άλλα δοχεία νυκτός που δεν κάνουν το παραμικρό για να καθίσει στο σκαμνί ο Παπακωνσταντίνου, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος και τ’ άλλα τα δοχεία. Ισχύει, όμως, το τεκμήριο αθωότητος και για τα δοχεία νυκτός;
Μετά διαβάζω το βιβλίο του Π. Ρουμελιώτη, ο οποίος θυμήθηκε κατόπιν εορτής να μας πει ότι ο Παπανδρέου διέπραξε εγκληματικά λάθη σύροντας τη χώρα στο ΔΝΤ, και θαυμάζω το ανάστημα και αυτού του ανδρός, αλλά και όλων των άλλων που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν που δεν έχουν κάνει κάτι σωστό και έχουν έτοιμη την πιο γελοία δικαιολογία για τις ηλιθιότητες και τον ερασιτεχνισμό τους.
Από κοντά και η κ. Κατσέλη, η οποία έδειχνε πως αποτελούσε ένα αγκάθι, μια παραφωνία στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Διαφωνούσε, αλλά ψήφιζε τα πάντα μέχρι που δεν άντεξε και καταψήφισε το άρθρο 37. Και τώρα μας εξηγεί γιατί δεν ήταν σωστή η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, στην οποία μετείχε και την οποίαν ενέκρινε.
Και νάσου και ο κ. Τράγκας, για τον οποίον αναρωτιόμουνα τί ζόρι τραβάει με τη λίστα Lagarde. Μόλις δημοσιεύθηκε η λίστα [αν είναι γνήσια] μας δήλωσε ο κ. Τράγκας ότι η αφεντιά του είναι η εννεακοσιοστή τριακοστή έκτη φάτσα στη λίστα, ότι είναι πεντακάθαρος, ότι …, ότι ….. Και στο τέλος το άσχετο [;] κερασάκι: «Εμένα κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε υπουργός του ΠΑΣΟΚ και πήγα στο γραφείο του, όπου μου ανεκοίνωσε ότι αποτελώ αντικείμενο ελέγχου από διάφορες ΔΟΥ». Και ερωτώ εγώ ο δύσμοιρος: «Μπορείτε ποτέ εσείς κ. Τράγκα να πείτε κάτι κακό γι’ αυτόν τον υπουργό από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση ή το περιοδικό σας; Και γιατί σκέφτηκε αυτός ο υπουργός να σας ενημερώσει για τον διεξαγόμενο στις δραστηριότητές σας φορολογικό έλεγχο; Τί τον έκοφτε; Εμένα γιατί δεν μου τηλεφώνησε η κουφάλα;».
Με όλα τούτα που ακούω κάθε μέρα δεν νοιώθω κατάθλιψη. Ίσως να νοιώθω θλίψη, αλλά πρωτίστως μου ανεβαίνει η πίεση και δύο και τρεις φορές την ημέρα. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί αυξάνουν τα κρούσματα κατάθλιψης και όχι οι πωλήσεις συσκευών μέτρησης της πίεσης και αντιϋπερτασικών δισκίων!
Σωτήριος Καλαμίτσης
