Νομικό απόφθεγμα: ο νομικός θα σου δώσει απάντηση ανάλογη με το ερώτημα που θα του θέσεις. Αν τον ρωτήσεις «Πώς μπορώ να κάνω αυτό;», θα σου υποδείξει τον νόμιμο τρόπο να το κάνεις. Αν τον ρωτήσεις «Υπάρχει τρόπος να μην κάνω αυτό;», πάλι θα σου υποδείξει τον νόμιμο τρόπο να μην το κάνεις. Συμπέρασμα: ουδέν νομικόν πρόβλημα άλυτον. Κι’ άμα λάχει ...
να είναι το πρόβλημα - όλως κατ’ εξαίρεση - αξεπέραστο, τότε ψηφίζεται μία διάταξη νόμου που το ξεπερνάει και υπάρχει δια παν ενδεχόμενο και το ΣτΕ ρεζέρβα να το ευλογήσει με επίκληση του υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος. Ανεξαρτήτως τούτου, όμως, στη χώρα μας συμβαίνουν πράματα και θάματα, τα οποία μπορώ να εξηγήσω, μόνον αν δεχθώ ότι κυβερνώμαι από συμμορία μεγαλοαπατεώνων συλλήβδην και άνευ ουδεμιάς εξαιρέσεως. Παράδειγμα:
Την περασμένη εβδομάδα προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» σμήνος Αirbus 380 έμφορτων με χιλιάδες μικροσκοπικών συνανθρώπων μας που κατέκλυσαν το αεροδρόμιο με τις χαρούμενες φωνούλες και τις πράσινες σημαιούλες που είχαν επάνω τους τυπωμένα τα γράμματα «AROTEKODE». Μιλούσαν όπως εκείνοι οι τύποι που τους βλέπουμε σε μία διαφήμιση να εισπνέουν ήλιον. Έκπληκτα τα ανθρωπάκια με τα πράσινα σημαιάκια, τα πράσινα μπλουζάκια και τα έξυπνα ματάκια περιεργάζονταν τις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις του αεροδρομίου εκφράζοντας τον θαυμασμό τους με επιφωνήματα τύπου «Κοίτα ρε τί έχει γίνει στο μεταξύ», «Καλά μιλάμε για ΤΗΝ ανάπτυξη». Ένας ευτραφέστατος κύριος έδινε παραγγέλματα για την επιβίβαση στα λεωφορεία, αλλά ουδείς τού έδινε σημασία. Παρά ταύτα, πειθαρχημένοι και παρατεταγμένοι εις φάλαγγα κατ’ άνδρα και γυναίκα γέμισαν τα λεωφορεία που ξεκίνησαν για το κέντρο της Αθήνας.
Μία νεαρή δημοσιογράφος είχε προλάβει να αποσπάσει κάποιες μισοτελειωμένες δηλώσεις από δυο τρία ανθρωπάκια. Ένα από αυτά τής έδειχνε με βουρκωμένα μάτια φωτογραφίες ενός τύπου κάτω από τον οποίο - στη μία απ’ αυτές – υπήρχε η λεζάντα «Θα ορκιστούμε ενώπιον του λαού στην πλατεία Συντάγματος και όχι ενώπιον του Βασιλέως», σε άλλη έγραφε «Στις 18 σοσιαλισμός» με τον ίδιο τύπο που φορούσε κάτι σαν ζιβάγκο, ενώ στην τρίτη ο ίδιος τύπος γραβατωμένος έλεγε «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Η δημοσιογράφος είχε πάθει την πλάκα της. Κάτι της θύμιζαν από Αλέξη όλ’ αυτά. Πλησίασε το τελευταίο ανθρωπάκι που επιβιβαζόταν σε ένα από τα καταγάλανα πούλμαν και το ρώτησε από πού έρχονταν. «Από τον διαστημικό σταθμό AROTEKODE» της απήντησε. «Λείπαμε 40 χρόνια αποκομμένοι από τον επίγειο παράδεισο για πειράματα σχετικά με την αντοχή του ανθρώπινου εγκεφάλου σε κατάσταση απόλυτου αυτισμού. Εκεί τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες που είδατε. Κάθε μέρα αποστηθίζαμε αποσπάσματα από τα άπαντα των στοχαστών Πάγκαλου, Σκανδαλίδη, Χριστοφιλοπούλου, Διαμαντοπούλου, Πρωτόπαππα, Παπουτσή, Σηφουνάκη, Χρυσοχοΐδη, Γεννηματά, Ρέππα και Λοβέρδου. Πού και πού το πρόγραμμα διέκοπταν προβολές σε γιγαντοοθόνες δηλώσεων κάποιου Γεωργίου Παπανδρέου του Βου, ο οποίος εκθείαζε τον σοσιαλισμό και τον ισολογισμό. Είναι γεγονός ότι στον σοσιαλισμό είχαμε γίνει ξεφτέρια, αλλά πολλοί κολλάγαμε στον ισολογισμό, εξ ου και οι καθοδηγητές μας προσέτρεχαν πάντοτε στη βοήθεια ενός ονόματι Παπακωνσταντίνου με το παρατσούκλι «Ποκοπίκος», ο οποίος είχε μεν έλθει στον διαστημικό σταθμό σε παιδική ηλικία, αλλά όλως παραδόξως ήταν άσσος στα οικονομικά των γήινων ανωνύμων εταιρειών. Το θέμα S.O.S. για τις απολυτήριες εξετάσεις ήταν “πώς το παθητικό θα είναι πάντοτε μεγαλύτερο από το ενεργητικό”».
Την επόμενη μέρα όλοι οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί απ’ άκρου εις άκρον της ελληνικής επικράτειας διέκοπταν τη ροή του προγράμματός τους για να μεταδώσουν δηλώσεις πολλών από αυτά τα ανθρωπάκια που περιέγραφαν τις εντυπώσεις τους από το διάστημα και την επαφή τους με τη γη μετά από τόσα χρόνια. Ένα από αυτά έλεγε ξανά και ξανά «Επί τέλους πότε αυτό το κράτος σας θα συρρικνωθεί; Δεν έχετε κυβέρνηση;». Ένας άλλος ρωτήθηκε αν γνωρίζει κάτι για ένα cd που ορισμένοι κακεντρεχείς ισχυρίζονται ότι βρισκόταν από καιρό στα χέρια ενός πράσινου ανθρωπάριου. «Κάποιος μας είχε στείλει κάτι με e-mail, αλλά δεν καταλαβαίναμε ακριβώς περί τίνος επρόκειτο». Στο σημείο εκείνο παρενέβη ένα άλλο ανθρωπάκι που είπε με στόμφο «Άλλωστε, και να καταλαβαίναμε τί γράφει, δεν μπορούσαμε να το αξιοποιήσουμε, επειδή δεν ήμασταν βέβαιοι ότι η πηγή του ήταν αξιόπιστη και ότι τα στοιχεία είχαν αποκτηθεί με νόμιμο τρόπο. Ξέρετε, εκεί που ζούσαμε εμείς τόσα χρόνια, η νομιμότητα ήταν το άλφα και το ωμέγα του καθ’ ημέραν βίου και αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινής προσευχής μας, άμα δε και πρακτικής».
Το πιο περίεργο είναι αυτό που άκουσα από τον ευτραφή κύριο, ο οποίος έμοιαζε κάτι σαν αρχηγός. «Καλά πού ζήτε; Περιμένετε από εμάς που ήμασταν κυριολεκτικά χαμένοι στο διάστημα να σας μιλήσουμε για cd, cds, μίζες, δημόσιο τομέα, πελατειακό κράτος, ομόλογα, Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα, κουρέματα, επιμηκύνσεις, περικοπές και τέτοια κουραφέξαλα; Τί είδους ερωτήσεις είναι αυτές που μας κάνετε; Δεν έχετε συναίσθηση της κατάστασης, στην οποία βρισκόμαστε ερχόμενοι αντιμέτωποι τόσο απότομα με έναν εντελώς άγνωστο στην κυριολεξία κόσμο;».
Πίσω από την κάμερα που κατέγραφε την ιδιότυπη «συνέντευξη» του ευτραφούς κυρίου, ένας αναιδής μαχαλόμαγκας κούνησε το κεφάλι του με αποδοκιμασία και μονολόγησε με βαρυεστημένο ύφος και γλαρό βλέμμα δείχνοντας με το δάχτυλο τη γάμπα του ομιλούντος:
«Μεγάλε, σούφυγε κι’ άλλος πόντος από το πράσινο καλσόν! Κι’ οι ζαρτιέρες μόλις που στέκονται».
Σωτήριος Καλαμίτσης
