Υπάρχει μια χαρακτηριστική φράση στο εισαγωγικό σημείωμα του «Απολογισμού 2011» που υπογράφει ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, η οποία κατά τη γνώμη μας συμπυκνώνει την ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση της διοίκησης, εξηγεί τη στάση της και τη καθημερινή πολιτική της : ο δήμαρχος επιδιώκει μια Θεσσαλονίκη που «μπορεί να αποτελέσει τη σπίθα των εξελίξεων, δίνοντας...
η ίδια το παράδειγμα ενός διαφορετικού μοντέλου διοίκησης, ανάπτυξης και λειτουργίας». Είναι ενδιαφέρουσα ως «ομολογία» κατά τη γνώμη μας αυτή η πρόταση καθώς επιβεβαιώνει την κριτική της Λαϊκής Συσπείρωσης ότι η διοίκηση Μπουτάρη φιλοδοξεί όντως να παίξει το ρόλο του «λαγού», της πρωτοπορίας, όχι όμως σε ένα μοντέλο διοίκησης Δήμου που θα βάζει στο επίκεντρο της δράσης και των διεκδικήσεών του τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού: αντίθετα, η τοπική διοίκηση που οραματίζεται ο κ. δήμαρχος είναι εκείνη που θα παίζει το ρόλο του τοπικού ντήλερ επιχειρηματικών συμφερόντων δίνοντας τους τις απαραίτητες, κάθε είδους βοήθειες ώστε να διογκώνεται η καπιταλιστική κερδοφορία. Πρόκειται για μια διοίκηση που πασχίζει να πρωτοπορήσει στην υιοθέτηση αντιλαϊκών πολιτικών σε κάθε επίπεδο.
Πρέπει να έχει υπ’όψη κανείς ότι ο κ. Δήμαρχος δεν κομίζει γλαύκας. Η θέσμιση του «Καλλικράτη» αυτή την ίδια ανάγκη επιδίωξε να υπηρετήσει. Στα σχεδόν δυο χρόνια λειτουργίας του «Καλλικράτη» αυτό που γνώρισαν οι δημότες τόσο στο δήμο Θεσσαλονίκης όσο και σε όλους τους δήμους της χώρας, ήταν η υποβάθμιση και το μαράζωμα κοινωνικών υπηρεσιών που ήδη εκτελούνταν προβληματικά (βλ. παιδικοί σταθμοί, Καθαριότητα, Βοήθεια στο Σπίτι ) . Αντίστοιχα , οι αρμοδιότητες που μεταφέρθηκαν στους δήμους , συνειδητά χωρίς να εξασφαλίζεται επαρκής χρηματοδότηση οδηγούν στο να αποκτούν μεγάλες διαστάσεις τα προβλήματα της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολείων – είναι για παράδειγμα γνωστό, ότι δεν είναι εξασφαλισμένη η θέρμανση για το σύνολο των μηνών που ακολουθούν - , της μεταφοράς των μαθητών κ.α. Η κατάσταση που επιδιώχτηκε με τον Καλλικράτη, είναι η κεντρική διοίκηση να αποσυρθεί από την ευθύνη της σε τοπικό επίπεδο για να συντηρεί – και να δημιουργεί - υποδομές που καλύπτουν κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, όπως και να υλοποιεί αντίστοιχα έργα. Την ίδια ώρα ο Καλλικράτης αναγόρευε τη τοπική διοίκηση (όχι αυτο - διοίκηση) σε μακρύ χέρι του κεντρικού κράτους αναθέτοντας της να κάνει ότι κι’ αυτό, σε τοπικό επίπεδο : φορολογία των δημοτών, παράδοση όλων των κρίσιμων τομέων στους ιδιώτες, υποβάθμιση κοινωνικών υπηρεσιών, αντεργατικές ρυθμίσεις και κυνηγητό των εργαζόμενων. Η αντιλαϊκή αστική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης επιτάχυνε τα καταστροφικά αποτελέσματα: οι Δήμοι βρίσκονται άμεσα, τώρα, αντιμέτωποι με την προοπτική είτε να κλείσουν είτε να ξεπουλήσουν τις υποδομές τους . Το προοίμιο αυτής της εφιαλτικής για τα λαϊκά στρώματα προοπτικής το βλέπουμε ήδη στους δήμους, σε άλλα σημεία της Ελλάδας που έβαλαν ή ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο.
Το βλέπουμε στο Δήμο Θεσσαλονίκης.
Η «σπίθα των εξελίξεων» συνίσταται κατ’ αρχήν στο να μάθουμε να μοιράζουμε τη φτώχεια .. Έχει να κάνει με την ιδεολογική φορεσιά αυτής της στρατηγικής: Δεν «οφελεί» για παράδειγμα να απαιτούμε από τις κυβερνήσεις - και , πλέον τους δημάρχους - τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο σε κτίρια σύγχρονα και εξοπλισμένα , να είναι η πόλη καθαρή, να παρέχεται επιστημονική και ολόπλευρη υποστήριξη σε ανθρώπους ηλικιωμένους και αρρώστους , να γίνονται έργα υποδομής, να συντηρούνται οι υποδομές που υπάρχουν , να είναι δηλαδή ο Δήμος ένα αποκούμπι για τους εργαζόμενους. Δεν οφελεί διότι όπως εξάλλου επανειλημμένα δήλωσε ο κ. Δήμαρχος «πρέπει όλοι μας» εργάτες κι αφεντικά, πλούσιοι και φτωχοί να βάλουμε πλάτη για να «βγούμε από την κρίση». Κι αφού μάθουμε να «μη λαϊκίζουμε» και να μη θεωρούμε δικαιώματα όλα τα παραπάνω ( εξάλλου ήταν σαφής ο Δήμαρχος: «ο τσάμπας πέθανε»…) , ο «πρωτοπόρος» Δήμος Θεσσαλονίκης θα «μας απαλλάξει» απ’ την Κεντρική Διοίκηση – βλ. από κοινωνικές και προνοιακές υποδομές και υπηρεσίες που ακριβοπληρώνουν οι εργαζόμενοι μέσα από άμεση κι έμμεση φορολογία, κεντρική και τοπική - ,πουλώντας ή κλείνοντας ό,τι δεν μπορεί να πουληθεί ( το TV100 σε μια πορεία πιθανώς) και αναθέτοντας στους ιδιώτες ό,τι τους ενδιαφέρει για να τους δώσει κέρδος. Έτσι θα «βγούμε από την κρίση». Μόνο που ο κ. Δήμαρχος δεν λέει, αν και ξέρει, ότι κατ’ αυτό τον τρόπο η λαϊκή πλειοψηφία θα βγει , άνεργη, φτωχή ή εξαθλιωμένη , το δε κεφάλαιο με κάμποσα δις περισσότερα κέρδη. Το ίδιο εξάλλου στόχο έχουν κυβερνήσεις και κόμματα (όλα εκείνα τα κόμματα «αριστερά» και μη ) που πασχίζουν να μας κρατήσουν στην Ευρωζώνη και τον τάφο της ΕΕ.
Είναι χαρακτηριστική από αυτή την άποψη η στάση της διοίκησης στο ζήτημα της καθαριότητας: η συνειδητή υποβάθμιση της υπηρεσίας, από άποψη υποδομής έμψυχης και άψυχης συνεχίζεται και βαθαίνει και η πόλη παραμένει βρώμικη δυο χρόνια κοντά. Η αιτία , σύμφωνα με τη διοίκηση, ποικίλλει ανάλογα με τη συγκυρία: αρχικά ήταν ο αρμόδιος αντιδήμαρχος, στη συνέχεια οι «τεμπέληδες εργαζόμενοι», έπειτα το «ύποπτο» Ελεγκτικό Συνέδριο που κρίνει μη σύννομους διαγωνισμούς. Η μόνη «λύση» της διοίκησης είναι οι αναθέσεις σε ιδιώτες ,εργασιών πολλών εκατομμυρίων ευρώ . Ξανά και ξανά με κάθε τρόπο (διαγωνισμό ή απ’ ευθείας ανάθεση). Θυμίζουμε ότι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης ζήτησε την παρέμβαση των ΜΑΤ, τα οποία επέβλεπε ο Γραμματέας του Δήμου (ήμουν αυτόπτης μάρτυς), για να ξυλοφορτώσουν εργαζόμενους του δήμου, δημοτικούς συμβούλους και βουλευτή του ΚΚΕ γιατί αντιδρούσαν σε διαγωνισμό ανάθεσης σε ιδιώτη τομέα της καθαριότητας (επισκευή απορριματοφόρων). Για τον διαγωνισμό αυτόν, οι δημοτικοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης προσέφυγαν με μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία Θεσσαλονίκης. Και σε λίγο ήρθε η απόρριψη του διαγωνισμού από το ελεγκτικό συνέδριο, λέγοντας ότι λέγαμε στην αναφορά μας : αφού υπάρχει δημόσια υποδομή για την εξυπηρέτηση του δήμου, γιατί δίνεις τη δουλειά σε ιδιώτη;
Η αλήθεια είναι ότι με λιγότερα χρήματα, αξιοποιώντας την υφιστάμενη υποδομή του Δήμου και σε συνδυασμό με κάποιες επενδύσεις, μπορεί όχι μόνο να βελτιωθεί άμεσα η κατάσταση αλλά και να αντιμετωπιστεί καίρια σε μεσοπρόθεσμη βάση, μόνο που δεν ακολουθείται αυτή η επιλογή. Το συγκεκριμένο παράδειγμα επιβεβαιώνει τα μόλις παραπάνω: προκρίνονται και ακριβοπληρώνονται ιδιώτες για μια δουλειά που μπορεί να γίνει από τις υπάρχουσες υποδομές.
Η «πρωτοπορία» που διεκδικεί ο κ. Δήμαρχος δεν εξαντλείται μόνο σ’ αυτά βέβαια. Το ζήτημα του τουρισμού έχει γίνει το τελευταίο διάστημα «αρένα» ανάμεσα στον κ. Δήμαρχο και σε άλλους ντόπιους παράγοντες πολιτικούς και οικονομικούς οι οποίοι εξίσου φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν στο κερδοφόρο αυτό κομμάτι. Τα χιλιάδες λουκέτα στην αγορά - μένουμε μόνο εκεί – αποτελούν την πραγματικότητα που θάβει την πολυδιαφημισμένη προσπάθεια του κ. Δημάρχου να προσελκύσει τουρίστες στο όνομα της «τόνωσης της τοπικής οικονομίας»: σ’ ένα γήπεδο που κυριαρχούν οι όμιλοι των tour operators το μόνο βέβαιο είναι ότι ο τουρισμός δεν θα αποφέρει κέρδος στα μικρομάγαζα. Όπως συνολικότερα δεν μπορούν να επιβιώσουν αυτά δίπλα στις πολυεθνικές που έχουν συνολικά το πάνω χέρι στην αγορά. Πάντως, σαν να μην τρέχει τίποτα, και εδώ ο κ. Δήμαρχος πάει ένα βήμα παραπέρα: η ταύτισή του με τα συλλογικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου τον οδηγεί στο να πανηγυρίζει (στη σελ. 12 ) ότι «με το αίτημα άρσης του καμποτάζ προωθήθηκε η υπόθεση της κρουαζιέρας σε θεσμικό επίπεδο». Θυμίζουμε ότι η άρση του καμποτάζ εφαρμόστηκε πλήρως ήδη από το 2010 (πριν εκλεγεί ..) στα κρουαζιερόπλοια τα οποία έχουν μετατραπεί σε πλωτά γκέτο της μαύρης εργασίας. Και σίγουρα ο μόνος που δεν κερδίζει από αυτό είναι ο ναυτεργάτης, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αλλά και οι εργαζόμενοι - για τους οποίους ούτως η άλλως η κρουαζιέρα είναι μακρινό όνειρο. Είναι κι αυτό μια σημαντική λεπτομέρεια της συνολικής εικόνας του δημάρχου των επιχειρηματιών , η οποία έχει έγκαιρα διασαφηνιστεί από την απαίτησή του, από το βήμα μάλιστα του δημ. συμβουλίου, να περιοριστεί η φορολογία του κεφαλαίου (Κόκα Κόλα του συναδέλφου του κ. Δαυίδ, μείωση δημοτικών τελών σε πάρκιγκ συμφερόντων του κ. Μπόμπολα και άλλων ) – πόσο περισσότερο μείωση? – ώστε να «προσελκυστούν επενδύσεις».
Και μιλώντας για φορολογία :
Πρέπει να ξέρουν οι εκατοντάδες οικογένειες της πόλης που τους κόπηκε το ηλεκτρικό ρεύμα γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ, ότι ένα μικρό μέρος του λογαριασμού τους αφορά την ίδια τη ΔΕΗ. Το μεγαλύτερο μέρος της οφειλής για το οποίο τους κόψαν το φως είναι δημοτικά τέλη.
Και εδώ δεν φτάνουν οι υποσχέσεις για μελλοντική μικρή μείωση δημοτικών τελών, είναι απλά επικοινωνιακό τέχνασμα. Χρειάζεται άμεσα κατάργηση των τελών για τους άνεργους, τους απλήρωτους εργαζόμενους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μικρομαγαζάτορες που κλείνουν τα μαγαζιά τους. Όμως η δημοτική αρχή του Γ. Μπουτάρη δεν δέχθηκε ακόμα και το ελάχιστο που της προτείναμε από τη Λαϊκή Συσπείρωση : να απαγορέψει ο δήμος στη ΔΕΗ να κόβει το ρεύμα για το ποσό (και είναι το μεγαλύτερο σε κάθε λογαριασμό) των δημοτικών τελών. Έτσι θα καταρρίπτονταν η πολιτική της ΔΕΗ και τους κράτους για κόψιμο τους ηλεκτρικού. Να λοιπόν ένα παράδειγμα πως εννοούμε εμείς τη πολιτική αλληλεγγύης. Αγωνιστική διεκδικητική απέναντι στο κράτος και όχι υποκατάσταση του με τη βοήθεια ΜΚΟ, χρυσοπληρωμένων από το ίδιο το κράτος.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι δικαίως πανηγυρίζει ο κ. Δήμαρχος για το «θετικό» ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ για την «απόδοσή» του: πράγματι έκανε το παν για να προχωρήσει ένας ακόμα σχεδιασμός, διεθνών διαστάσεων, που θα αυγατίσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς της τάξης του. Αναφερόμαστε στην ελληνογερμανική συνεργασία στους τομείς διαχείρισης απορριμμάτων, λιμένων κλπ. Η σχετική πρωτοβουλία , που για την ώρα εξαντλείται σε αμοιβαίες επισκέψεις και επαφές, ανταλλαγές τεχνογνωσίας κλπ. δεν είναι βέβαια κάτι «αθώο» και ουδέτερο. Ήδη έχει υπογραφεί Μνημόνιο Συνεργασίας ανάμεσα στην ΠΕΔ Κεντρικής Μακεδονίας – και όχι μόνο – και σε αντίστοιχες γερμανικές ενώσεις, όπου αντικείμενο είναι , πέραν των ανωτέρω, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Οι δήμοι , έμπρακτα, αναλαμβάνουν ρόλο μεσάζοντα για τα συμφέροντα γερμανικών επιχειρηματικών ομίλων που θέλουν να «επενδύσουν» σε φωτοβολταϊκά κλπ. και ο κ. Δήμαρχος «πρωτοπορεί» σ’ ένα ακόμα τομέα που εγγυάται ψηλά ποσοστά κερδοφορίας.
Κατά τα άλλα δεν πρωτοτυπεί ο Δήμαρχος. Στον απολογισμό βλέπουμε μακέτες για πεζοδρομήσεις και αναπλάσεις –όχι τυχαία όλες αφορούν το κέντρο της πόλης, εκεί που το κεφάλαιο χρειάζεται χώρο για να επιδειχθεί, ενώ αντίθετα οι υπόλοιπες γειτονιές αναμένεται να εξακολουθήσουν να συνθλίβονται στα στενά δρομάκια και την έλλειψη χώρων – και παράλληλα βλέπουμε η προστιμοεπιδρομή σε καταστήματα για ταμπέλες, περίπτερα κλπ. να βαφτίζεται πομπωδώς ως «επιχείρηση ανακατάληψης του Δημόσιου Χώρου»..Βλέπουμε επίσης να καλούνται οι πολίτες να «συμμετέχουν και να κινητοποιούνται» - κάτι που η αλήθεια είναι γίνεται πολύ συχνά, όμως με την ίδια συχνότητα ο Δήμαρχος στέκεται απέναντι, είτε περιορίζοντας το δικαίωμα σε φορείς για χρήση πλατειών είτε αναπαράγοντας τη βρώμικη προπαγάνδα για «πορείες που κλείνουν την αγορά» είτε τέλος αξιοποιώντας και τα ΜΑΤ για να τσακιστούν διαμαρτυρίες (όπως π.χ. το Μάη του 2012, για το διαγωνισμό για τα’απορριμματοφόρα).
Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή μας. Γίνεται πιστεύουμε ξεκάθαρο ότι η άρνηση της διοίκησης Μπουτάρη ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες του λαού της πόλης, ξεκινώντας από τις σχολικές υποδομές, τους βρεφονηπιακούς, την καθαριότητα, έργα αντισεισμικά – αντιπυρικά, ευρύτερα έργα υποδομής που ανακουφίζουν τη λαϊκή οικογένεια (ανέγερση νέων σχολικών κτιρίων π.χ.) και καταλήγοντας στην τραγική καθημερινότητα που η κυρίαρχη πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε βάρος του λαού και των εργαζόμενων, για την οποία μόνο λόγια συμπάθειας ακούγονται αραιά και που (κατά το διαβόητο πλέον «κουράγιο Έλληνες»..) δεν προκύπτουν από κάποια προσωπική ανικανότητα στελεχών της Διοίκησης και του Δημάρχου, ούτε αποκλειστικά σε «κακή κληρονομιά» των προηγούμενων ετών, ούτε βέβαια, όπως πρόσφατα διαβάσαμε στην «Αυγή» στο ότι «άργησε να μπει σε κίνηση το πρόγραμμα της «Πρωτοβουλίας»(!!). Τέτοιου είδους «κριτικές» όχι μόνο αφήνουν στο απυρόβλητο τη βαθειά αντιλαϊκή στράτευση της διοίκησης αλλά αντίθετα προοιωνίζονται ότι αντίστοιχη πολιτική πρόκειται να ακολουθηθεί και από τις άλλες παρατάξεις, που με τις διαφοροποιήσεις τους συντάσσονται με το δρόμο ανάπτυξης, που επιβάλλει το κεφάλαιο για την περιφρούρηση της κερδοφορίας του και ήδη, εξειδικεύει η σημερινή δημοτική αρχή.
Και για όσους πείθονται στο επιχείρημα της δημοτικής αρχής : «και τι να κάνω, αφού το κράτος μου κόβει την επιδότηση;», εμείς της Λαϊκής Συσπείρωσης απαντάμε :
Οι δημότες εξέλεξαν δήμαρχο και δημοτική αρχή, δεν εξέλεξαν λογιστικό υπάλληλο του κράτους που θα δικαιολογείται καλυπτόμενος κάτω από τη πολιτική του κεντρικού κράτους (αφού την έχει υποστηρίξει μα χέρια και πόδια, όπως ο Γ. Μπουτάρης).
Οι δημοτικές διοικήσεις στη σημερινή συγκυρία έχουν κατά τη γνώμη μας μία επιλογή: να βρεθούν στο πλάϊ των εργαζόμενων που βάλλονται, όχι με την αστική «φιλανθρωπία» και την «αλληλεγγύη» των ΜΚΟ που στην καλύτερη περίπτωση αξιοποιούν τον κλεμμένο λαϊκό πλούτο για «παρηγοριά στον άρρωστο».. Αλλά μαχητικά, πολιτικά, αναδείχνοντας τα αίτια της κατάστασης, αντιπαλεύοντας κάθε πτυχή της βάρβαρης αστικής διαχείρισης παλεύοντας εν τελει, μαζί με τους εργαζόμενους για μια διαφορετική κατεύθυνση συνολικά της κοινωνίας και της οικονομίας που να καλύπτει τις κοινωνικές /λαϊκές ανάγκες οι οποίες διευρύνονται.
Άξιος δήμος και δήμαρχος, στ σημερινή συγκυρία αλλά και πάντα δεν είναι αυτός που θα αρκείται και θα μοιράζει όλο και λιγότερα ψίχουλα στους πολλούς και όλο και περισσότερα κέρδη στους λίγους.
Άξιος δήμος και δήμαρχος είναι εκείνος που και διαχειρίζεται με διαφάνεια και με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον όσα έχει αλλά και μπαίνει μπροστάρης του λαού της πόλης για να διεκδικήσει όσα δεν έχει και χρειάζονται οι δημότες του, οι εργαζόμενοι και ο λαός της Θεσσαλονίκης.
Η άρνηση αυτού του αντιλαϊκού απολογισμού δεν είναι απλά υποχρέωση της δημοτικής παράταξης μας. Είναι θέση ευθύνης κάθε δημότη, κάθε λαϊκού ανθρώπου της πόλης που άδικα περίμενε το δήμο σαν συμπαραστάτη και το βλέπει κάθε μέρα όλο και πιο απέναντι του, χέρι – χέρι με το κράτος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που τον έφερε μέχρι εδώ.
Η ριζική ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν είναι πια φιλολογική συζήτηση μεταξύ λίγων. Είναι καθήκον κάθε λαϊκού ανθρώπου.
