Το πιο εύκολο πράγμα στη σημερινή Ελλάδα είναι ο ανέξοδος λαϊκισμός. Που ελέω και των κομμάτων, είναι πια θεσμοθετημένος.
Ζούμε στην εποχή της ατάκας, και της εξυπνάδας, οι οποίες διευκολύνονται και μεταδίδονται με ταχύτητες ρεκόρ μέσω των άπειρων ΜΜΕ, και του διαδικτύου.
Και μέσα σ αυτό το άναρχο ενημερωτικό περιβάλλον, υπάρχουν πολλοί, και από τις δυο άκρες του πολιτικού φάσματος, που αρέσκονται να επαναλαμβάνουν πως ζούμε σε καθεστώς … χούντας.
Μάλιστα, μια από τις πιο αγαπημένες μου ατάκες είναι κι αυτό που είχα διαβάσει σε τοίχο: «Τόση δημοκρατία, έχουμε να ζήσουμε από την εποχή της χούντας».
Ωραίο δεν ακούγεται;
Έχει όμως καμιά σχέση με την αλήθεια;
Δεν νομίζω, κι ας με μαλώσει ο Κουράκης.
Ακόμη θυμάμαι αμυδρά, κάποιες θολές εικόνες από την εποχή της πραγματικής χούντας.
Θυμάμαι ένοπλους φαντάρους σκοπούς στις γωνιές της Θεσσαλονίκης, άρματα μάχης στις πλατείες, και θυμάμαι και την απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά το σούρουπο. Αυτά πρέπει να ήταν στις αρχές της επταετίας.
Αργότερα θυμάμαι συνεχή εμβατήρια στα ραδιόφωνα, βλοσυρούς χωροφύλακες, που οι μεγάλοι έκαναν στην άκρη όταν τους διασταύρωναν στο πεζοδρόμιο, και κορδωμένους στρατιωτικούς που κυκλοφορούσαν παντού με φαντάρους σοφέρ, και έμπαιναν μπροστά στις όποιες ουρές σχηματίζονταν σε τράπεζες, σινεμά, κλπ με πομπώδη αέρα, και με εκείνον τον άθλιο νεοελληνικό τσαμπουκά.
Επίσης θυμάμαι παντού τον περίφημο φοίνικα της χούντας, και διάφορες πινακίδες που αναφέρονταν στον κομμουνισμό ως εχθρό της πατρίδας, στην εθνική επανάσταση, και στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών. Μαζί με την σκατόφατσα του Παπαδόπουλου, και καμιά φορά και του άλλου μεγάλου στοχαστή, του Πατακού, στις δημόσιες υπηρεσίες.
Αυτά ήταν τα απλά καθημερινά στοιχεία της χούντας, που θυμάμαι εγώ. Ξέχωρα από τις σφαλιάρες που έπεφταν σύννεφο στα κουρεμένα γουλί κεφάλια μας στο σχολείο….
Υπήρχαν όμως και τα άλλα, τα σοβαρά.
Για παράδειγμα, θυμάμαι οργισμένους χωροφύλακες, να μπουκάρουν κάθε τρεις και λίγο στο σπίτι μας, και να μπουζουριάζουν στο τμήμα τον μπαμπά μου, δι υπόθεσίν του, όχι επειδή ήταν κανένας αναρχικός μπαχαλάκιας βομβιστής, αλλά επειδή έκανε το λάθος μια δυο φορές στο καφενείο, να δηλώσει κεντρώος και παπανδρεϊκός!!!!
Αυτό και μόνο αρκούσε, για να τον περιποιηθούν ανάλογα οι εθνικόφρονες χωροφύλακες, φρουροί της τάξης και της ασφάλειας.
Αλλά ακόμη και αυτά δεν ήταν τα σοβαρά.
Τα σοβαρά ήταν η αυστηρή λογοκρισία, οι αυθαίρετες συλλήψεις, οι εκτοπίσεις, οι εξορίες, τα έκτακτα στρατοδικεία, τα βασανιστήρια στα μπουντρούμια της ΕΑΤ/ΕΣΑ, ο Μάλλιος, ο Μπάμπαλης, ο Θεοφιλογιαννάκος, και διάφορα άλλα τέτοια «εθνικά»λουλούδια.
Ήταν πραγματικά μια εποχή που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Ήταν χούντα.
Για αυτό και θεωρώ τουλάχιστον ύβρη, να βρίσκονται σήμερα μερικοί γιαλαντζί αριστεροί (και άλλοι), και να δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι ζούμε σε καθεστώς χούντας, όταν και ο τελευταίος Πακιστανός γνωρίζει πως ζούμε στην παγκόσμια Ντίσνεϊλαντ της ανομίας, όπου όποιος θέλει, λέει και κάνει ότι του κατέβει, χωρίς σχεδόν καμιά συνέπεια.
Και άντε να το λένε κάποιοι εικοσάρηδες, τριαντάρηδες, πάει κι έρχεται. Αλλά να το λένε και οι μεγαλύτεροι; Αυτοί που πρόλαβαν την μαυρίλα, και που πρέπει να έχουν άποψη περί του τι εστί πραγματική δικτατορία;
Ζούμε σε χούντα λένε, επειδή που και που, στη χάση και στη φέξη, και αφού διαλυθεί το σύμπαν, συλλαμβάνεται και κανένας χαπακωμένος χούλιγκαν, ή κάποιος «ιδεολόγος» μπαχαλάκιας, που αφού έριξε του κόσμου τις μολότοφ, περνάει μια δυο ώρες στη ΓΑΔΑ, και μετά παραδίδεται ως ήρωας στις αγκαλιές των συντρόφων του και στα φλας των δημοσιογράφων.
Ζούμε σε χούντα, λένε, διότι οι δικηγορίνες του (Τ)Σύριζα, με τα μπλάκμπερι, αυτό θεωρούν ως χούντα…
Μιλάμε για τις ίδιες, που ακόμη και ο ήχος των τανκς στην παρέλαση τις τρομάζει!
Τέλος πάντων, έχουμε δημοκρατία, και ένα από τα καλά της είναι κι αυτό. Ότι δηλαδή, όποιος θέλει, μπορεί να την κατηγορεί ακόμη και για…. χουντισμό!
Είναι όμως αλήθεια;
