ο τρόπος που οι αντιλήψεις της οικογένειας και της εθνότητας, ως μηχανισμών συλλογικής βιολογικής επιβίωσης έχουν πολύ μικρή αξία στους φιλελεύθερους και τους αριστεριστές. Ο Πασιφισμός ίσως είναι άλλη μια αντανάκλαση μιας εκτροπής – έλλειψης βασικών χαρακτηριστικών
γενετικής επιβίωσης. Οι υποστηρικτικές συμπεριφορές προς τον φεμινισμό, τα “δικαιώματα των ομοφυλοφίλων” θα ήταν προεξέχοντα παραδείγματα μιας γενετικής αυτο-άρνησης, ή ενός μηδενικού σεβασμού για την γενετική διαιώνιση.
Ο συντηρητικός, αντιστρόφως, βλέπει όλα αυτά τα στοιχεία, την σημασία της οικογένειας, των παιδιών και μια απέχθεια προς τις εκτρώσεις και λοιπά, σε μεγάλο βαθμό ως μέρος της διαδικασίας της διαβεβαίωσης της γενετικής επιβίωσης.
Οι γενετικές βάσεις, της πολιτικής προοπτικής κάποιου, δεν είναι έκπληξη ότι πολύ συχνά αρθρώνονται φτωχά από τον κάθε ξεχωριστό συντηρητικό.
Ο φιλελεύθερος (αριστεριστής) έχει αντιθέτως μια υπερ-λογικευμένη αντίδραση στο περιβάλλον του, που είναι αποκομμένη από το ένστικτο.
Ο συντηρητικός “σκέφτεται” ενστικτωδώς. Νιώθει ότι έχει δίκιο, αλλά ίσως δεν είναι αρκετά ικανός να εκφράσει επακριβώς το γιατί. Είναι αυτό που ο Dr Highfield ονόμασε “gut instict”. Ο συντηρητικός είναι ως εκ τούτου το υποκείμενο φιλελεύθερης διακωμώδησης.
Ολόκληρο το κείμενο στο κινηματικό μέσο antistasi
