ΤΟ ΕΑΜ ΩΣ «PLAN B» ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΟΣ «ΝΕΟΥ ΕΑΜ»
Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη
H χρήση της ιστορίας γιά ιδεολογικούς σκοπούς και με στόχο..
να αποτελέσει «εργαλείο» γιά πολιτικούς σκοπούς μιάς συγκεκριμένης κοινωνικής-πολιτικής συγκυρίας, αποτελεί ένα λάθος που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται συχνά. Η πλευρά η οποία καταφεύγει εις τη μεθόδευση αυτή, επιδιώκει να αποκτήσει πρόσθετα επιχειρήματα και ενισχυμένη πειθώ εις τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει προβλήματα του σήμερα, μέ την σκέψη στραμμένη εις το χθες. Βεβαίως αυτό ισοδυναμεί με πενία ισχυρών και πειστικών επιχειρημάτων, την οποία επιδιώκει να αποκρύψει ή έστω να διασκεδάσει.
Όταν, δε, συμπράττουν προς τούτο πολιτικοί και ιστορικοί, δηλαδή επαγγελματίες της πολιτικής και ανεξάρτητοι, όπως θα έπρεπε, ιστορικοί ερευνητές, τότε το παραγόμενο αποτέλεσμα μπορεί να συνιστά ακόμη και βιασμό των γεγονότων αναφοράς, με αμοιβαία ευθύνη και των δύο πλευρών.
Αναφέρομαι εις την πρωτοβουλία της «ΑΥΓΗΣ», να προσφέρει εις το φύλλο της Κυριακής 30/9 –με ειδικό ένθετο- το περίφημο κείμενο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τις θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο», σε πρόλογο του Γιάννη Ζεύγου-υπουργού Γεωργίας της ΠΕΕΑ και σε έκδοση του Εκδοτικού Οργανισμού «Ο ΡΗΓΑΣ», το Δεκέμβριο του 1944.
Εις τις τέσσερις πρώτες σελίδες του ενθέτου, καταχωρούνται σχετικά κείμενα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζου με τίτλο «Όπως στην Κατοχή το ίδιο και τώρα: Αντίσταση» και του ιστορικού Σπύρου Ι. Ασδραχά με τίτλο «Η καθαρότητα των ιδεών του κειμένου να γίνει πολιτικό βίωμα».
Εις το κείμενο του ο Μανώλης Γλέζος εμφανίζεται να μην αντιλαμβάνεται τις μεγάλες μεταβολές που έχουν επέλθει εις τον τόπο. Με την παρορμητικότητα των νεανικών χρόνων του εκείνης της εποχής και την απροθυμία, κατ’ ελάχιστον, να αντιμετωπίσει την ουσία των πραγμάτων σήμερα, διαπιστώνει: «Σήμερα, βέβαια, δεν υπάρχει στρατιωτική κατοχή της χώρας. Υπάρχει, όμως, στρατιωτική, οικονομική και πολιτική εξάρτηση της Ελλάδας. Το ΝΑΤΟ καθορίζει τη στρατιωτική και πολιτική πορεία της χώρας και η Τρόικα την οικονομική και πολιτική της ύπαρξη». Συνεπώς η –κατά Γλέζο- λύση είναι: «Αντίσταση». Και δανείζεται προς τούτο την φράση του Γληνού «ας κοιτάξει ο καθένας να βρει το γρηγορότερο τη θέση του εκεί, που τον καλεί η φωνή της πατρίδας, η φωνή του λαού, η φωνή του χρέους».
Επιστρατεύοντας, συνεπώς, μία συναισθηματική γλώσσα και με σκοπό να συγκινήσει, με την παραπομπή εις την Εθνική Αντίσταση, νεώτερους ανθρώπους, ο Γλέζος χρησιμοποιεί τη «φωνή», ως εργαλείο συνειδησιακής εγρήγορσης, σε σχέση με τις έννοιες «πατρίδα», «λαός» και «χρέος». Φιλότιμη, όντως, η προσπάθεια του, αλλά λειψή και άκαιρη, κυρίως, όμως, κενή επιχειρημάτων σε σχέση με το σήμερα. Κοινώς ένα φραστικό πυροτέχνημα, από το οποίο μπορούμε να εικάσουμε ότι δεν εδιδάχθη και πολλά εις τον ταλαιπωρημένο βίο του, τόσο τουλάχιστον ώστε να αποκτήσει έναν πολιτικό λόγο, που θα συνδέει το παρελθόν, με το σήμερα και το αύριο αυτού του τόπου, εις συνδυασμό με τη δυναμική του «συμβόλου», με την οποία έχει συνδεθεί το όνομά του.
Με πιό προσεκτικές διαπιστώσεις, έρχεται να προσθέσει την γραφή του στην ίδια κατεύθυνση ο Ασδραχάς, ο οποίος θεωρεί: «Είναι ένα κείμενο, που υποκείμενο του είναι ο πόλεμος: ένας πόλεμος που μας παραπέμπει στον σημερινό άοπλο πόλεμο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου εναντίον όσων κοινωνικών ισορροπιών είχαν επιτευχθεί. Η περιγραφή των συνεπειών του πολέμου και της Κατοχής θυμίζει αντίστοιχες περιγραφές και διαπιστώσεις των ημερών μας: αποπτώχευση, αποδιοργάνωση, αλλά και αντίσταση. Και στις δύο περιπτώσεις, υποκείμενο της αντίστασης είναι ό,τι με απόλυτη ακρίβεια αποκαλούμε λαό. Και τότε και τώρα ζητούνταν και ζητείτο ο λαός αυτός να πάρει μορφή. Την επεδίωξε το ΕΑΜ»(...)
Με αφορμή την καθαρότητα των ιδεών του κειμένου του Γληνού, ο Ασδραχάς την αντιπαραθέτει με «τις ξύλινες γλώσσες που πνίγουν την καθαρότητα των ιδεών, περιχαρακωνόμενες σε δήθεν στέρεα λεκτικά σχήματα ή σε μία κενή ρητορεία». Σκοπούμενο «η καθαρότητα των ιδεών να γίνει πολιτικό βίωμα». Αλλά με όρους, οι οποίοι, όσο και αν επιδιώκεται να μεταφερθούν 72 χρόνια μετά, αυτό το απορρίπτει η ίδια ζωή.
Ένα εξαιρετικό κείμενο, αυτό του Δημήτρη Γληνού, χρησιμοποιήθηκε από την «ΑΥΓΗ» ως εργαλείο άτεχνης και τελικώς κακής πολιτικής προπαγάνδας. Οι χρησιμοποιηθέντες ως κομπάρσοι-οι Γλέζος και Ασδραχάς- δεν ευτύχησαν εις τους ρόλους τους οποίους ενεδύθησαν.
EΠΙΜΥΘΙΟΝ:
Είναι απείρως καλύτερο να είσαι απλός ιστοριοδίφης ή άγνωστος ιστορικός ερευνητής, παρά προβεβλημένος μέσω του...Τμήματος Ιστορίας της ΚΠΕ του ΣΥΝ, εντεταλμένος να φωτίσεις διαχρονικώς το έργο του ΕΑΜ, συνεπώς και την ανάγκη ενός «νέου ΕΑΜ», το οποίο έχει εξαγγείλει σε παρελθόντα χρόνο ο αρχηγός της μείζονος αντιπολιτεύσεως.
Ενδεχομένως ένα «νέο ΕΑΜ» να αποτελεί το «plan B» αυτού του μεγάλου πολιτικού ανδρός, ο οποίος προόρισται να σώσει τη δύσμοιρη Ελλάδα, αν το τρέχον σχέδιο του, γιά τη συγκρότηση της «μεγάλης δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης», αποτύχει γιά οποιοδήποτε λόγο, πιθανώς και λόγω προσκομμάτων τα οποία πιθανολογούνται από τους ΕΑΜικής ή κομμουνιστικής κοπής Γλέζο και Λαφαζάνη!
Τα δύσκολα γιά τον Αλέξη Τσίπρα μόλις τώρα έχουν αρχίσει...
ΥΓ: Lapsus linguae(;) από τον Αδραχά: «της νεότερης ιστορίας μας» (το «όμικρον» στο νεότερης με «ωμέγα»), «και τότε και τώρα ζητούνταν και ζητείται» (στον τρίτο ενικό πληθυντικός και ενικός μαζύ εις το ρήμα), «αστικοδημοκρατικός εκσυγχρονισμός» (ο επιθετικός προσδιορισμός δεν νοείται ως ενιαία λέξη, αλλά με παύλα ως «αστικός-δημοκρατικός»). Τέλος το περί «κόσμου» στην τελευταία φράση, θα προτιμούσα να αντικατασταθεί από το «αναγνώστες» τουλάχιστον.