Δεν πιστεύω ότι «μαζί τα φάγαμε». Όμως ήταν φανερό πως τους «βλέπαμε να τα τρώνε και χαιρόμασταν». Τους φτύναμε κιόλας για να μην τους ματιάσουμε. Γιατί τους επιλέγαμε. Τους ηθοποιούς, τους αποτυχημένους δημοσιογραφίσκους, -οι πετυχημένοι έμειναν με την διαπλοκή- τους αθλητές, τους γραφικούς τηλεπωλητές βιβλίων, τους κάθε αναγνωρίσιμους κουφιοκεφαλάκηδες, που ...
το μόνο τους προσόν ήταν η αναγνωρισιμότητα.
Δεν τσεκάραμε ποτέ τις ικανότητες αυτών που στέλναμε στη βουλή για να μας εκπροσωπήσουν. Μας αρκούσε που τους είχαμε δει στην τηλεόραση, στο γήπεδο, στη life style φυλλάδα που είχαμε για βίβλο. Αυτό είναι το επίπεδο των αντιπροσώπων μας στην βουλή, και είναι αντιπροσωπευτικό του δικού μας επιπέδου που είναι πραγματικά χαμηλό. Πιο χαμηλό απ΄όσο υποψιαζόμουν πάντα.
Πάρε τώρα την ψήφο του βουλευτή σου στο Μνημόνιο 3 που δεν είναι τίποτε άλλο από το αντίκρισμα της δικής σου life style ψήφου. Ξέρεις κάτι? Παραπάνω από τους μισούς –πολύ παραπάνω, μην σου πω- από τους εθνοπατέρες μας δεν ήξεραν περισσότερα για το περιεχόμενο του Μνημονίου που ψήφιζαν απ΄όσα είχες ακούσει κι εσύ στα δελτία του Mega και του Σκάϊ. Γιατί απλούστατα κάποιοι δεν ξέρουν να διαβάζουν, και οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν. Οπότε πηγαίνουν και ψηφίζουν «ό,τι πει το κόμμα» μην χάσουν τα προνόμια και τον μισθό του βουλευτή. Και το συνταξιοδοτικό τους δικαίωμα, φυσικά.
Σ’ έναν κοινωνικό ιστό που μεθοδικά και συστηματικά επί δεκαετίες διαμορφωνόταν σ’ αυτό που είναι σήμερα, αυτοί οι εκπρόσωποι αξίζουν. Και είναι απλώς δίκαιο να υποφέρουμε κι εμείς και τα παιδιά μας, μέχρι να βάλουμε μυαλό και ν’ αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο όπως είναι κι όχι όπως τον διαβάσαμε στα life style περιοδικά, ή τον είδαμε στην τηλεόραση.
Γιατί φτιάχναμε σπίτια χωρίς βιβλιοθήκες. Φροντίζαμε μόνο να είναι η τηλεόραση σε περίοπτη θέση.
Τώρα θυμήθηκαν οι γονείς το μέλλον των παιδιών τους? Μέχρι τώρα όλοι ήθελαν να κάνουν τα παιδιά τους μοντέλα, τραγουδιστές και παρουσιαστές γιατί εκεί «είναι τα λεφτά» και όχι μόνο δεν φρόντιζαν για την παιδεία και την καλλιέργεια των βλασταριών τους, αλλά τα χειροκροτούσαν μαζί με όλο το σόϊ όταν τα τρίχρονα τραγουδούσαν και κουνιόταν χυδαία στους ρυθμούς της τελευταίας λαϊκής επιτυχίας.
Και μιλάω για την ευρύτερη κοινωνική παιδεία. Όχι μόνο για την στείρα μόρφωση που προσφέρουν τις τελευταίες δεκαετίες τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Που δέχονται ως φοιτητή και το τελευταίο κούτσουρο και τενεκέ ξεγάνωτο που βγάζει μέσο όρο 7 στο απολυτήριο λυκείου. Δεν μιλάω για τα πτυχία χωρίς αντίκρισμα που έχουν στα χέρια τους νέοι, που δεν ξέρουν να γράψουν ορθογραφημένα ούτε το όνομά τους. Και τώρα κλαίνε γιατί δεν βρίσκουν δουλειές. Μα δεν τους αξίζουν δουλειές αυτούς τους αγράμματους πτυχιούχους. Αυτοί που με τα πτυχία τους τυλίγουν σάντουιτς στο σουβλατζίδικο που δουλεύουν είναι απλώς οι πιο δραστήριοι. Όχι οι αδικημένοι. Γιατί τα πτυχία που έχουν μόνο γι’ αυτό αξίζουν.
Φταίμε κι εμείς. Όλοι όσοι σκεπτόμαστε όλα τα παραπάνω, αλλά ντρεπόμασταν να τα εκφράσουμε για να μην θεωρηθούμε συντηρητικοί και οπισθοδρομικοί. Γιατί όταν τα έλεγα από 18 χρονών στον Πασοκτζή μπαμπά μου, όταν του τέλειωναν τα επιχειρήματα μου έλεγε: «Μην τα λες αυτά και παραέξω, κανένας δεν συμπαθεί αυτούς που κάνουν τους πολύξερους».
Και σώπαινα γιατί δεν ήθελα να κάνω την πολύξερη. Τώρα που όλοι βγήκαν και πάνω στην απελπισία που μας έζωσε λένε «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή», νομίζω πως ήρθε η ώρα να πω κι εγώ τα δικά μου.
Κι αν θυμώνεις μ’ αυτά που γράφω, είσαι σε καλό δρόμο. Αν εξοργίζεσαι είσαι σε ακόμη καλύτερο.
Αναγνώστρια
