Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Άκουσα ότι χάρις στη γενιά του Πολυτεχνείου ανυψώθηκε το σημερινό δημοκρατικό πολίτευμα και εξ αιτίας της ίδιας γενιάς κατέρρευσε η χώρα οικονομικώς. Ουδέν καλόν αμιγές κακού. Κάπως διαφορετικά μου το είχε διατυπώσει κάποιος γνωστός: «Επί χούντας είχα λεφτά, αλλά..
δεν μπορούσα να τα ξοδέψω, διότι απαγορευόταν η κυκλοφορία. Σήμερα είμαι ελεύθερος να πάω όπου θέλω, αλλά δεν έχω λεφτά για να πάω». Πολύ μπερδεύτηκα. Να συγχαρώ τον Άκη που συνέβαλε καθοριστικά στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας [Μπόλαρης έφα] ή να τον στείλω στο διάολο που μου έφαγε τους κόπους μιας ζωής; Μάλλον το δεύτερο. Έτσι δεν είναι;
Το «Πολυτεχνείο» αποτέλεσε την αφετηρία της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Μήπως και της καταστροφής της Κύπρου; Αυτό γιατί το λησμονούμε μονίμως;
1821, 1940, 1973. Ένας υπέροχος λαός που αψηφούσε την στρατιωτική υπεροχή του αντιπάλου και στο τέλος υπερίσχυε με κόπους και θυσίες. Για να καταλήξει σήμερα να κυβερνάται από πολιτικούς που δεν έχουν στείλει ακόμη εις το πυρ το εξώτερο τη μεγαλοφυΐα που υπέγραψε σύμβαση, με βάση την οποία για να κλείσω ιατρικό ραντεβού τηλεφωνικώς για εμένα, τη σύζυγό μου και δύο από τα παιδιά μου πρέπει να τηλεφωνήσω τέσσερις φορές, ενώ μπορώ με ένα τηλεφώνημα να κλείσω για ένα μέλος της οικογένειάς μου εκατό ραντεβού. Μπορείτε, λοιπόν, σας παρακαλώ να μου εξηγήσετε γιατί δεν επιτρέπεται να ασχημονώ κατά οποιουδήποτε πολιτικού βρεθεί στο δρόμο μου οποιαδήποτε ημέρα και ώρα; Μήπως επειδή εγώ τον ψήφισα, άρα καλά να πάθω; Πού να φαντασθώ ότι είναι τόσο ζώον ή τόσο λαμόγιο.
Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας υπό τους θρήνους ενός ΄22 στη Μεγαλόνησο, ανέλαβε την πρωθυπουργία ο Κ. Καραμανλής επανελθών εκ Παρισίων, όπου είχεν αυτοεξορισθεί μετά την ήττα του στις εκλογές του Νοεμβρίου 1963. Κατά την προεκλογική εκστρατεία για τις εκλογές της 17.11.1974 τον άκουσα να ρωτάει το συγκεντρωμένο πλήθος από μπαλκόνι της Θεσσαλονίκης: «Αν δεν με ψηφίσετε, τότε γιατί με φέρατε;». Είμαι βέβαιος ότι ούτε εγώ ούτε οποιοσδήποτε άλλος εκ του λαού τον είχε φέρει. Ακόμα ψάχνομαι. Είναι υπαρξιακό το πρόβλημα. Με ρώτησε «γιατί» όχι «αν» τον έφερα και αδυνατώ να απαντήσω μετά από 38 ολόκληρα χρόνια.
Οι νεκροί του Πολυτεχνείου τιμώνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έστω και αν δεν έκαναν κάποιο ανδραγάθημα. Οι νεκροί ή ζωντανοί Έλληνες ήρωες του Κυπριακού έπους του 1974 γιατί δεν τιμώνται; Μάλλον επειδή κυβερνώμεθα από ανθρώπους που επί μήνες τώρα αδυνατούν να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν να έχουν από εμένα την απαίτηση να τηλεφωνήσω τέσσερις φορές και όχι μία για να κλείσω ιατρικό ραντεβού για εμένα, τη σύζυγό μου και δύο από τα παιδιά μου.
Ευτυχώς που δεν πραγματοποιείται παρέλαση για τον εορτασμό της επετείου, διότι το «Πολυτεχνείο» θα είχε εναποτεθεί στα βάθη της λήθης από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε δυο κουβέντες για την ημέρα και μίλησε «για στιγμή, η ανάκληση της οποίας». Κάρολε, άλλαξε τον λογογράφο σου, διότι μεταφράζει από τα αγγλικά. Εμείς στο Ellada den leei recall, λέμε ανασύρω από τη μνήμη μου ή ενθυμούμαι. Και η 17.11.1973 δεν ήταν μία «στιγμή». Μήπως ο λογογράφος μπέρδεψε το «στιγμιαίον» του αδικήματος της εσχάτης προδοσίας, το οποίο διέπραξαν οι χουντικοί, ώστε να δικασθούν μόνον οι πρωταίτιοι και να τη γλιτώσουν οι χιλιάδες υμνητές, υπηρέτες και θιασώτες τους, οι οποίοι με κυβερνούν επί 38 συναπτά έτη με την ψήφο μου; Καλά τα έχουν καταφέρει οι μπαγάσηδες. Να έχω παραμείνει «ανεκπροσώπητος» με την ψήφο μου. Κάρολε, τον λογογράφο τον μοιράζεσαι με τον πρωθυπουργό για λόγους οικονομίας;
Παρεμπιπτόντως. Όλοι οι νομικοί και οι παρατρεχάμενοί τους που αγωνίσθηκαν ποικιλοτρόπως με θάρρος και αυταπάρνηση για να πείσουν την κοινή γνώμη [το δικαστήριο το είχαν στο τσεπάκι] ότι το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας είναι στιγμιαίο, ανταμείφθηκαν πλουσιοπαρόχως καταλαβόντες θέσεις, οφίκια κ.λπ. στο πλευρό των διασωθέντων ελέω στιγμιαίου.
Σωτήριος Καλαμίτσης
