Κάθε μέρα που ξημερώνει λέω μέσα μου: «Θεέ μου, δόξα σοι που είμαι και πάλι όρθιος με τα μάτια και τ’ αυτιά ανοιχτά. Δεν με λυπάσαι, όμως, που θ’ ακούσω ή θα διαβάσω και σήμερα άπειρες μαλακίες;». Αλλά ο καλός Θεούλης δεν μου απαντά, διότι δεν είναι δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, εξ ου και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι [όχι του Γερουλάνου, της Ρεπούση, της Δραγώνα και της Φραγκουδάκη] είχαν πει το περίφημο
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Και εγώ μεν κάνω με τις λιγοστές δυνάμεις μου τις προσπάθειές μου γράφοντας, βρίζοντας, σατιρίζοντας, όπερ τέρπον με θωρακίζει την ψυχική υγεία μου ως θαυματουργό αντικαταθλιπτικό, αλλά το ίδιο πρέπει να κάνουν όλοι και αενάως. Όχι να ορρωδούν προ της κάλπης.
Διαβάσαμε, λοιπόν, για το έγγραφο και τη συνέντευξη του Α/ΓΕΝ τη σχετική με τα οικονομικά των στρατιωτικών, αλλά και για τις σχετικές κρίσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων εκπροσωπούμενων από διάφορα πολιτικά προσώπατα [η λέξη «προσώπατο» κλίνεται όπως ο απόπατος επί το ουδέτερον]. Λόγια για να λέμε κάτι. Οι πιο γελοίες, όμως, είναι οι δηλώσεις του Μπουμπούκου, του τετράκις χρυσού ολυμπιονίκη στην κυβίστηση. Καλά τα λέει ο Α/ΓΕΝ, μας είπε, αλλά ας μην ξεχνούμε ότι ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε… Και τί έγινε ρε μεγάλε που ο Κομανέτσης υποσχέθηκε; Τήρησε μέχρι σήμερα κάποια υπόσχεση αυτή η κουφάλα, για να τον πιστέψω τούτη τη φορά;
Εγώ θα σημειώσω απλώς ότι δεν αρμόζει σε στρατιωτικό να συντάσσει και υπογράφει τέτοια έγγραφα, προ πάντων δε να δίνει συνεντεύξεις. Δεν είναι αυτή η δουλειά τού στρατιωτικού ηγήτορος του ενός εκ των τριών ένδοξων κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεών μας. Όταν, όμως, ο Α/ΓΕΕΘΑ τουϊτάρει σαν τον κάθε πυροβολημένο μπαμπουΐνο, νομιμοποιείται ο Α/ΓΕΝ να κάνει όσα έκανε. Και λίγα έκανε.
Από την άλλη μεριά ας εστιάσουμε στην ουσία του πράγματος: θέλουμε το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων στον ύψιστο βαθμό. Δεν είναι, όμως, δυνατόν να έχουμε απαίτηση για αξιόμαχο των ΕΔ, όταν δεν αφήνουμε τον πιλότο να πετάει απερίσπαστος. Γι’ αυτό και είχα γράψει παλαιότερα ένα παραμυθάκι, όπου ένας φούρναρης δεχόταν να μειώσουν κι’ άλλο τον μισθό του, αρκεί να μην κάνουν περικοπές στον μισθό του πιλότου που φρουρεί το Αιγαίο. Και το είχα γράψει έχοντας υπόψη μου αυτό που κάποτε μού είχε πει γνώστης τις των πραγμάτων: «Έχεις δει πιλότο να κατεβαίνει από το αεροσκάφος μετά από περιπολία στο Αιγαίο και να βγάζει τις μπότες του; Είναι πλημμύρα από τον ιδρώτα. Σαν να τις βούτηξε σε μια λεκάνη με νερό». Τώρα, λοιπόν, ζητούμε από αυτόν τον πιλότο να έχει τεταμένη την προσοχή του στους στόχους, στις βραχονησίδες, στους αεροδιαδρόμους, στα υψόμετρα, στα εχθρικά αεροσκάφη που παίζουν παιχνιδάκια και όχι στο τί θα φάνε τα παιδιά του ή πως θα προμηθευθούν τα βιβλία τους κ.λπ. Και το ζητούμε υποκριτικά, διότι γνωρίζουμε ότι το φιλότιμο και ο πατριωτισμός αυτού του ανθρώπου δεν θα του επιτρέψουν να παρασυρθεί και να αποστεί τού καθήκοντός του, επειδή τα ζωντόβολα οι πολιτικοί έχουν φάει τον αγλέορα και ζητούν και άλλα ακόμη και από τον πιλότο της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Το ζητούμε υποκριτικά, διότι γνωρίζουμε ότι οι πιλότοι μας θα φρουρούν το Αιγαίο του Ελληνικού λαού ό,τι κι’ αν γίνει. Μαζί με το Πολεμικό Ναυτικό φυσικά. Τα πληρώματα σκαφών και αεροσκαφών δεν θα καταντήσουν γελωτοποιοί-υπηρέτριες σωματοφύλακες των πολιτικών ανδρών και γυναικών που δεν έχουν αφήσει όρθιο ούτε ιερό ούτε όσιο. Θα φυλάττουν Θερμοπύλες, διότι διακρίνονται και για το φιλότιμο και για την φιλοπατρία τους, των οποίων στερούνται το 99% του πολιτικού προσωπικού μας [άλλος όρος κι’ αυτός: «Πολιτικό προσωπικό»] και των παρατρεχάμενων και παρακοιμώμενών τους.
Η μοναδική κόκκινη γραμμή των πάντων βρίσκεται, λοιπόν, εκεί. Στο Αιγαίο. Στα σύνορα με τη «γείτονα» χώρα. Εκεί συναντώνται το φιλότιμο και η φιλοπατρία με την ακεραιότητα της χώρας. Εκεί θα αναχαιτίζονται όσοι επιβουλεύονται την πατρίδα, έστω και αν το αργυρώνητο πολιτικό προσωπικό τής πρωτεύουσας ανοίγει συνεχώς Κερκόπορτες.
Σεις, λοιπόν, τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό που τα απαρτίζετε, πάψτε να μιλάτε για κόκκινες γραμμές, τις οποίες καταπατάτε καθημερινώς υποχωρώντας ατελευτήτως και ανερυθριάστως. Μιλήστε για τις κομματικές σας γραμμές που δεν σας επιτρέπουν να τις διαβείτε για να μη χάσετε ψηφαλάκια, κάνετε τις αλλαξοκομματιές σας και αφήστε τα υπόλοιπα στους πιλότους, στα πληρώματα των τορπιλακάτων και σ’ εμάς. Πού θα πάει; Κάποτε θα σημάνουν οι καμπάνες. Και θα σημάνουν εκκωφαντικά για όλους τους αφιλότιμους και απάτριδες.
Σωτήριος Καλαμίτσης
