Η διατυμπάνιση των αγώνων συνηθίζεται από παλιούς αγωνιστές, μιας κάποιας ηλικίας• κυρίως απ’ όσους εξαργύρωσαντα βάσανά τους. Λένε (και για αρκετούς ισχύει) ότι λόγω των δημοκρατικών πεποιθήσεών τους ταλαιπωρήθηκαν
ή βασανίστηκαν τα χρόνια της νιότης τους από πραγματικά απάνθρωπα καθεστώτα. Δυστυχώς, τελευταία, κυκλοφορούν κείμενα ορισμένων εξ αυτών (τέως αγωνιστών) όπου γίνεται φανερό ότι επέτρεψαν στον εαυτό τους –και είναι κακό αυτό– να γεράσει στα ίσια: στο σώμα και την ψυχή.
ή βασανίστηκαν τα χρόνια της νιότης τους από πραγματικά απάνθρωπα καθεστώτα. Δυστυχώς, τελευταία, κυκλοφορούν κείμενα ορισμένων εξ αυτών (τέως αγωνιστών) όπου γίνεται φανερό ότι επέτρεψαν στον εαυτό τους –και είναι κακό αυτό– να γεράσει στα ίσια: στο σώμα και την ψυχή.
Στα σκωπτικά γραπτά τους χαρακτηρίζουν ως«ψευταντιδραστικές» τις πράξεις διαμαρτυρίας των«ανώριμων» και «κακομαθημένων» εφήβων. Υποστηρίζουν πως ό,τι πράττουν σήμερα τα νιάτα είναι: είτε καθοδηγούμενο, είτε αποτέλεσμα υποθαλαμικών ορμονικών μεταβολών της εφηβείας, είτε γίνεται για το θεαθήναι. Στην τελευταία περίπτωση, οι«αναιδέστατοι» έφηβοι «προσβάλουν» τους «θεσμούς»κάνοντας «επαναστατική γυμναστική» μπροστά στις κάμερες, επιδιώκοντας απλώς την αυτοπροβολή μέσω των ΜΜ’Ε’ χωρίς να πληρώνουν κάποιο σημαντικό τίμημα.
(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)
Οι παραπάνω ισχυρισμοί, είναι περιττό να πούμε ότι στερούνται αντικειμενικότητας. Διότι ένας αντικειμενικός νους θα ανέτρεχε πίσω στο κοντινό παρελθόν (πριν την πολιτειακή κρίση), όπου θα διαπίστωνε ότι τέτοιου είδους αντιδράσεις δεν υπήρχαν, ειδικά στις παρελάσεις των εθνικών επετείων. Άρα, κάποια σημαντική αιτίατις γεννά τώρα.
(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)
Οι νέοι αντιδρούν γιατί αντιλαμβάνονται –συνειδητά ή όχι– ότι κάτι δεν πάει καλά σε τούτη τη «δημοκρατία». Ότι κάποιοι,υποκρινόμενοι τους δημοκράτες, χρησιμοποιούν τα δημοκρατικά θέσμια για να σφετερίζονται την εξουσία προς όφελος των λίγων,αντί να υπηρετούν τους θεσμούς για το κοινό καλό της πόλης.
(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)
Ενώ συμβαίνουν αυτά, οι ψυχογερασμένοι συγγραφείς –οιλουφαγμένοι μέσα στο καβούκι τού συστήματος–, ζητούν από τους νέους να γεράσουν πριν την ώρα τους. Απαιτούν από τους νέους να ομοιωθούν το γύρας και να λουφάξουν. Να αποδεχτούν παθητικά το νέο ολοκληρωτισμό που εφαρμόζεται με δημοκρατικές διαδικασίες[1]. Το απαιτούν, γιατί με το δικό τους σκεπτικό, σήμερα έχουμε απλώς μια «κουτσουρεμένη» Δημοκρατία, που δεν συγκρίνεται με την «αυθεντική» χούνταπου γνώρισαν στα νιάτα τους οι γερασμένοι τέως αγωνιστές: Δηλ.το μη χείρον βέλτιστο… Ωραία λογική! Ωραίο «δίδαγμα» ζωής!
Τα γηρατειά δεν είναι, όταν το μαλλί ασπρίζει, αλλ’ όταν η καρδία μαυρίζει[2]…
Ζήτω, οι λευκές καρδιές των νέων κάθε ηλικίας!
Δεν θα περάσει ο νέος ολοκληρωτισμός!
-----------------
1. βλ. Χ. Γιανναράς, «Η απανθρωπία του δικαιώματος», Αθήνα (Δόμος) 1998, σελ. 215
2. Κυπριακό γνωμικό
Η ξυπόλυτη σημαιοφόρος (βλ. φωτ. παραπάνω): Το γεγονός χαρακτηρίστηκε τυχαίο. Ακόμα κι έτσι, είναι ό,τι συμβολικότερο μπόρεσε να γεννήσει η αδάμαστη τύχη. Από μία μη σκόπιμη αιτία, άγνωστη καταρχάς στους παρατηρητές, έγινε αντιληπτό ένα γεγονός ως διαμαρτυρία. Το γεγονός της ξυπόλυτης σημαιοφόρου απέκτησε τις συνυποδηλωτικές ιδιότητες: της ανέχειας, της φτωχοποίησης, των βασάνων και της αδικίας που διαπράττεται κατά του λαού της Ελλάδας. Ακόμα κι αν η αποστολέας του μηνύματος (η σημαιοφόρος) αγνοούσε τη δηλωτική ιδιότητα της συμπεριφοράς της, η κοινωνία δημιούργησε αβίαστα έναν κωδικοποιημένο συσχετισμό. Συνεπώς, στο μέλλον μπορεί ο συμβολισμός να χρησιμοποιηθεί εσκεμμένα, για να υποδηλώσει ως διαμαρτυρία την ίδια σημασία. Το τελευταίο, το ευχόμαστε.
