Άρθρο του Δημοσιογράφου Χρήστου Νικολαΐδη
Ελάτε να κάνουμε μαζί ένα γκάλοπ. Το ερώτημα είναι απλό: ποια από τις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στο πλαίσιο του εορτασμού για τα «100 χρόνια ελεύθερη Θεσσαλονίκη», σας έχει μείνει σήμερα στο μυαλό;
1. Η έκθεση «τα ελληνικά τέρατα».
2. Η...
ποδηλατοδρομία.
3. Το συνέδριο «Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης».
4. Το συνέδριο «Πολιτισμοί και Θρησκείες σε διάλογο».
5. Το συνέδριο «Θεσσαλονίκη, μία πόλη σε μετάβαση».
6. Η αναπαράσταση της εισόδου του ελληνικού στρατού κι η έπαρση της σημαίας.
Νομίζω ότι η δημοσκόπηση θα βγάλει αποτελέσματα που θα θυμίζουν εκλογές σε σταλινικά καθεστώτα. Η υπεροχή είναι συντριπτική. Ο Λαός της Θεσσαλονίκης αγκάλιασε τους εορτασμούς που διοργάνωσε το Υπουργείο Μακεδονίας- Θράκης γιατί αυτοί πραγματικά μίλησαν στην ψυχή του. Και εδώ υποχρεούμαστε όλοι μας να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για το τι συμβαίνει σήμερα στη χειμαζόμενη και σκληρά δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία.
Εξηγούμαι: η επιλογή του Θόδωρου Καράογλου να δώσει το στίγμα της ελληνικής παράδοσης, της φιλοπατρίας και της «εθνικής πνοής» ήταν αυτό που είχε ανάγκη να νιώσει ο πολίτης. Γι’ αυτό και οι εκδηλώσεις χαρακτηρίσθηκαν από την μεγάλη συμμετοχή του Λαού, όπως φάνηκε τόσο στις πλατείες και τους δρόμους όσο όμως και στα ποσοστά της τηλεθέασης της ΕΡΤ-3, που μετέδωσε ζωντανά τις εκδηλώσεις.
Σήμερα ο μέσος Έλληνας, που εξαθλιώνεται οικονομικά, έχει ανάγκη να πιαστεί από κάτι που υπάρχει μέσα στη συγκρότησή του. Να στηριχτεί σε αυτό, να εμπνευστεί ώστε να μπορέσει να τα βγάλει πέρα.
Το στοιχείο αυτό (μπορεί να) είναι μόνο ο Πατριωτισμός. Μόνο με την ανάπτυξη της αίσθησης συλλογικότητας θα τα βγάλουμε πέρα. Για το λόγο αυτό υποχρεούνται όσοι μιλούν δημόσια να αναπτύσσουν το πατριωτικό συναίσθημα των πολιτών.
Να συνδράμουν ώστε ο πολίτης να εμπνευστεί από την ελληνική ιστορία αλλά και την εθνική παράδοση και με τον τρόπο αυτό να δημιουργήσει εσωτερικά αντισώματα για τις επιθέσεις των σύγχρονων κοινωνικών ασθενειών που δέχεται.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Χωρίς στηρίγματα ο πολίτης θα λυγίσει. Δίχως πνοή και όραμα δεν αντέχει ακόμη και αυτός που αντέχει χωρίς ψωμί. Είμαι βέβαιος πως εάν και οι «αντιδρώντες» συνυπολογίσουν αυτήν την οπτική θα συμφωνήσουν… Υποχρεούνται από την κοινωνία και τις ανάγκες της…
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Καρφίτσα" της 3ης Νοεμβρίου 2012)
