Σεφέρης
του Σωτήριου Καλαμίτση
Άκουγα από μικρός τους μεγαλύτερους: «Η καλλίτερη δουλειά είναι στο Δημόσιο. Βρέξει-χιονίσει, μήνας μπει, μήνας βγει ο μισθός είν’ εκεί». Ηρνούμην να το δεχθώ προερχόμενος από οικογένεια εμπόρων. Όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία άκουσα έναν..
άρτι αποφοιτήσαντα από τη Σχολή Ευελπίδων ανθυπολοχαγό να μας ρωτάει, τους νεοσύλλεκτους, εν ώρα διαφώτισης: «Ποια είναι η καλλίτερη δουλειά;». Κοιτούσαμε σαν χάνοι τον κατά μερικά έτη νεώτερό μας ανθυπολοχαγό περιμένοντας να ακούσουμε τη μεγάλη κουβέντα. «Του αξιωματικού» μας είπε. Δεν μίλησε κανείς. Τέτοιες ώρες τί να πεις που λέει και το τραγούδι. Και συνέχισε ακάθεκτος: «Και ξέρετε γιατί; Διότι εγώ από ανθυπολοχαγός θα φτάσω σίγουρα ταξίαρχος και θα έχω έναν καλό μισθό, σύνταξη κ.λπ.». Κατέρρευσε μέσα μου ό,τι ένοιωθα για τους αξιωματικούς, τους οποίους ήθελα λεβέντες, να μη μασάνε και να μη δίνουν σημασία σε τέτοιες μαλακίες.
Και τώρα που έγινα μεγάλο παιδί και έχω τραβήξει τα μύρια όσα, όπως εκατομμύρια συμπατριωτών μου, και βλέπω τα κόμματα να σφάζονται στην ποδιά των δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων ουδόλως ασχολούμενα με τις καθημερινές απολύσεις ιδιωτικών υπαλλήλων λόγω της ύφεσης και με το κλείσιμο μεγάλων επιχειρήσεων, θυμήθηκα αυτά που άκουγα μικρός και όσα πληροφορήθηκα ως οπλίτης του ένδοξου ελληνικού στρατού από έναν ολιγοφρενή αξιωματικό.
Καπάκι ήλθε η αντίδραση των κωμάτων στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε αντισυνταγματικό τον «νόμο Ραγκούση» και σάλταρα. Τελικά έπρεπε να γίνω δημόσιος υπάλληλος. Οι δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι είναι οι μόνοι Έλληνες, για τους οποίους ενδιαφέρονται τα κόμματα. Κι’ εγώ δεν γουστάρω ούτε δημόσιος υπάλληλος να γίνω ούτε άλλη ιθαγένεια να αποκτήσω, ώστε να γίνω αρεστός στους αριστερούς.
Τάγραφε ο Σεφέρης, αλλά εγώ ο μικρόνους δεν είχα συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ποίησής του.
Σωτήριος Καλαμίτσης
