Το Χρονικό του Αργού Θανάτου

«Κόλαση είναι η αλήθεια που διαπιστώνεται αργά».
Τζον Λοκ

γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Το 1981, στη Γερμανία, είχα ένα νεαρό γείτονα, ο οποίος έπασχε από την ίδια ασθένεια (αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση) από την οποία πάσχει και ο συγγραφέας του Χρονικού του Χρόνου, Στήβεν Χώκινγκ. Οι γιατροί του είχαν πει ότι του απέμεναν δύο, το πολύ τρία χρόνια ζωής. Επειδή ..

δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος, είχε εναποθέσει τις τελευταίες του ελπίδες στην επιστήμη. Είχε γίνει συνδρομητής σε τρία περιοδικά ιατρικής έρευνας και, αφού δεν μπορούσε ο ίδιος να τα διαβάσει, μου ζητούσε να ρίχνω μια ματιά στα περιοδικά, μπας και ανακοινωθεί κάποιο φάρμακο θεραπείας της ασθένειάς του. Δυστυχώς, μέσα σε δυο περίπου χρόνια απεβίωσε με τον καημό της ανεκπλήρωτης ελπίδας.

Διαβάζοντας σήμερα στην ιστοσελίδα του Μίμη Ανδρουλάκη το παρακάτω απόσπασμα, θυμήθηκα το νεαρό γερμανό γείτονά μου.

«Το “μεσοπρόθεσμο”» γράφει ο Ανδρουλάκης «είναι ακόμα ένα μυθιστορηματικό πλαίσιο αμοιβαίων προσποιήσεων με τους εταίρους, για να δοθεί το αναγκαίο χρήμα αλλά με βαρύ τίμημα. Ακόμα μια φορά οι “εταίροι” μας βάζουν το τραγικό δίλημμα: ακαριαίος ή αργός “θάνατος” με την ελπίδα ότι σύντομα, πριν είναι πολύ αργά, θα ανακαλυφθεί στην ευρωζώνη ένα “φάρμακο” για τη σωτηρία μας.

Σ’ αυτό το σωτήριο φάρμακο ελπίζουν όλοι όσοι ψήφισαν τα νέα «τελεσίδικα» μέτρα ευθανασίας. Οι μοναδικές επιλογές της πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά, είναι: ακαριαίος ή αργός “θάνατος”.

Μόνο που αυτό απέχει πολύ από το χαρακτηρισμό: “Πολιτική”