Χαμαιλέων στη σκιά της νύχτας

Μια βολά κι έναν καιρό που λέτε μάγκες, στα νιάτα μου ακόμα, είχα την τύχη να καθίσω, από σπόντα, ομοτράπεζος, μ ένα προβεβλημένο μεγαλοστέλεχος και θεωρητικό της τότε αριστεράς, πρωτεργάτη του Πολυτεχνείου κι άλλα τόσα θαυμαστά που ουκ εστί χώρος.

Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά να πούμε, που...

βρέθηκα κι εγώ τόσο κοντά σ ένα μεγάλο πνέμα , σ έναν επαναστάτη, σ έναν άθρωπο που θάδενε κόμπο το κακό και τ άδικο και θ άκούγα επιτέλους εκ του σύνεγγυς τα ρήματα και τις ιδέες του φωτισμένου του μυαλού.

Εκεί και συνειδητοποίησα βεβαίως την ανεπάρκεια μου σε ούλα τα τέτοια θεωρητικά και έκτοτε παραιτήθην άρδην και αμετακλήτως απ την προσπάθεια μου να σώσω τον κόσμο.(Ναι είχα τότενες και τοιούτου είδους φιλοδοξίες ,ο έρμος,)

Για να πάρω τα πράματα όμως απ την αρχή , αποδέχτηκα πρόσκληση συγγενικού μου ατόμου για ρετσίνα σε ταβέρνα κάπου στο ΄΄Τσινάρι'' Σαλονίκη και μια που θα επαρευρίσκετo και έτερον ενδιαφέρον προσώπατον (με είχε ταράξει στη χυλόπιτα ρε παιδιά, σημασία μεδέν η μέλλουσα οδοντογιατρίνα) και είπα να παρευρεθώ . Το συγγενικό μου αυτό άτομο λοιπόν, ήτο στην φοιτητιούσα τότε νεολαία (κι εκεί είναι νοητικώς ακόμα , παρ ότι έχει περάσει στην παραγωγή καμιά 25νταετία τώρα και κοντεύει για σύνταξις) , άρα και άριστος γνώστης ταβερνών , εναλλακτικών μπουζουξίδικων κλπ. Την κάτσαμε τέρμα αριστερά (πάντα) γωνία του κατεστήματος, όπου εκεί συνοδεία κιθαρομπούζουκων , κι άλλες παρέες φοιτητών ντερλίκωναν επαναστατικούς μεζέδες, κατάπιναν λαϊκή ρετσίνα , χρησιμοποιούσαν αριστερή φρασεολογία, και άκουγαν νεορεμπέτικη διπλοπενιά. Το οποίον όλα καλά και άγια

Λόγω του ότι κι εγώ τότες τόπαιζα και '' ψαγμένος'' να πούμε , περί τα κοινωνικοπολιτικά (τρομάρα μου !!!) κάθισα στο τραπέζιο ομού μεθ` άλλων τινών γνωστών φοιτητών-φοιτητριών (ούτε που με κοίταξε άπαξ η κακούργα!!!!) κι αρχέψαμε το λοιπόν να περνάμε όμορφα , άδοντες χοροδιακώς, Μάρκο και Τσιτσάνη και Μίκη , χόρεψα και για πάρτη της ζεϊμπεκλίκι το ''σαν τον αητό είχα φτερά'', αποτέλεσμα μεδέν και πάλιν, ευτυχείς ως ταίριαζε στην νιότη μας , άσχετοι κι ανυποψίαστοι αν οι περισσότεροι (πτυχιούχοι επιστήμονες πιά) τα επόμενα ακριβώς χρόνια θα γένονταν καθεστωτικοί του κερατά ή επιφανείς διάκονοι του συστήματος, με το αζημίωτο πάντα, ή εξέχοντα μέλη του ή αν άλλοι τόσοι σαν και μένα θα βουτούσαν με την κεφάλα τους προς τα κάτω και θα γενόταν τεράστια τίποτις , άχρηστοι όντες θεωρητικώς , λειψοί πρακτικώς, άστα να πάνε γενικώς, για καντίποτα πούλεγε κι η συχωρεμένη η μάννα μου, επακριβώς.

Οπότες κάπου κει, πάνω στην επανάληψις του ΄΄ μία απ τα ίδια ,μάστορα'', σκάζει μύτη μια τύπισσα με κάτι χαμόγελα να!! ίσα με τις κρεμαστές κρικοειδείς σκουλαρικάρες της και με κάτι ανάμεσα σε υστερία και πολλαπλό οργασμό , μας ανήγγειλε ξέπνοη ότι '' Σε λίγο θάρθει να καθίσει μαζί μας ο σύντροφος Τάδε, ο οποίος βρίσκεται στη πόλη μας για μια ομιλία στο πανεπιστήμιο και για επαφές με οργανώσεις βάσης και ότι με το πέρας των υποχρεώσεών του θάρθει εδώ να μας τιμήσει με την παρουσία του κι αν ξέρατε με τι κόπο τον ξεκόλλησα από κάτι λυσσασμένες ΠουΣουΚούδες, δεν φαντάζεστε πιά.

Γένηκε η Ανάστασις. Μόνο που δεν σηκωθήκαμε πάνω να χορέψουμε τον τσακαλίτικο αντικριστό , δια την τεραστίαν αύτην επιτυχίαν.

Καθίσαμε ντεμέκ ήρεμοι ,μη μας πάρουν και πρέφα ότι είμαστε λιγούρια οι άλλοι συνδαιτυμόνες , αδημονόντες για την έλευσις του νυμφίου.

Ήρθε με τον αέρα του σταρ και στρογγυλοκάθισε άνετος, σίγουρος, γοητευτικός κι ωραίος εν τη μεγαλοσύνη του κι άρχεψε να ομιλεί μετ ολίγον για τα φλέγοντα θέματα της αριστεράς, της εργατικής τάξης ,της επανάστασης , του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού ,της πάλης των τάξεων, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και γι άλλα τέτοια θαυμαστά και ωραία , που εγώ ο έρμος βέβαια δεν τα πολυκαταλάβαινα αλλά το πάλευα να μην με πάρουν πρέφα ότι δεν όρθωνα ντιπ. Κι όλο κοίταζα στοχαστικά στο άπειρο, κι όλο ξεφυσούσα τον καπνό του τσιγάρου στο υπερπέραν κι όλο κουνούσα την κεφάλα μου συγκαταβατικώς(τι άλλο να έκανα ο μάπας) αλλά την πήρα πρέφα πως το πάγαινε λέξη και χοντρομπούκι ο τύπος.

Γατοκέφαλο, μάσησις , κατάποσις,φράσις και πάλι απ την αρχή. Και δόστου να λέει ρε παιδιά και δος του να ρίχνει τον αγλέορα με ενδιάμεσες μεγάλες ρουγκλιές ρετσίνας, προς καλυτέραν κατάποσιν και καθαρισμόν του καταπιναρίου κι εμείς όλο και να τον χάσκουμε στο στόμα, γοητευμένοι όντες θυληκοί κι αρσενικοί. Μετά δε όταν έβγαλε και το επαναστατικό του τσιμπούκι να φουμάρει, όλοι ήμασταν αμετάκλητα δικοί του. (ναι, ναι και η οδοντογιατρίνα ανάθεμά τηνα) .

Παιδιά να!! μα την Παναγία ,ντερλίκωσε του σκοτωμού (που τόβαλε ρε ούλο τούτο θα σας γελάσω). Κι όλο μας έλεγε για κάποιον Μπερλιγκουέρ, που εγώ δεν ήξερα ποιος διάολο ήτανε και τι έκανε ,πως τόκανε ,γιατί τόκανε ,γιατί δεν τόκανε και τις επιπτώσεις των πράξεών του στο διεθνές εργατικό κίνημα και έτσι πέρασε το βράδυ κι είπα αμάν ως να το σώσει να τη κάνουμε επιτέλους περί την αγκάλη του Μορφέος γιατί το κεφάλι μου ήρθε και γένηκε οκάδες σαρανταεπτά..

Σαν φεύγαμε, ήμουνα σίγουρος πως θα έδειχνε, all night long τις δυνατότητες του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού , πριβέ και in bed στη φοιτητριούλα που μας τον κουβάλησε, καθ ότι ούλο το βράδυ τούπιανε ,όλως τυχαίως να πούμε ,το πόδι κάτω απ το τραπέζι καταγοητευμένη ,ξαναμμένη και πλήρως κατατοπισμένη για τα περί αριστεράς ,εργατικής τάξης και προλεταριάτου , όταν ημείς οι άλλοι ωσάν χασκόψαρα, ταϊζόμασταν περί Μαρξ , Λένιν και Μπερλιγκουέρ ως είπα και χαμπάρι δεν παίρναμε για τα περί του Φρόυντ underground τεκταινόμενα

Τα χρόνια πέρασαν ,ο κόσμος έφερε τούμπα καμιά δεκαριά φορές . Όλοι μας πήραμε ο καθείς το στρατί του, άλλοι καλά, άλλοι αχαμνά, παρατηρώ δε ακόμη την πορεία του ,όντας μεγάλο και προβεβλημένο πια στέλεχος της κενωνίας μας.

Εξακολουθεί ακόμη την σήμερον να είναι ένα γκριζαρισμένο πια, γοητευτικό ασπόνδυλο που κινείται άνετα στις παρυφές της εξουσίας , ανάμεσα σε πολιτικούς σχηματισμούς, κοντά σε πρόεδρους, πάντα εκ των εμπίστων. Των ''ημετέρων'' .Αρέσκεται να παριστάνει τη φωνή της συνείδησης .Να την κάνει με πλάγια πηδηματάκια για τον επόμενο σταθμό της καριέρας του όταν το πλοίο μπατάρει και το πάει περί φούντο .Οταν δεν έχομεν άλλον τι πια να κερδίσωμεν.

Επιβίωσις το λέγουσι οι μορφωμένοι. Χαμαιλέοντα στη σκιά της νύχτας, οι ποιητές. Εγώ πάλι που δεν είμαι τίποτα απ ούλα αυτά ,τον έχω για μεγάλη κουφάλα.

Πανέξυπνος και καλλιεργημένος, μπον βιβέρ της αριστεράς, με χιούμορ και ένα τσουβάλι τσιτάτα κι αποφθέγματα μεγάλων ανδρών που γνώρισε, δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν . Ένας συναρπαστικός αφηγητής , ένας πολίτικος με λόγο πλούσιο δεικτικό και καυστικό όταν χρειάζεται . Δεν δούλεψε ποτέ του. Παρήγαγε ή αναπαρήγαγε λέξεις. Δουλειά είναι και αυτή. Ως και η πολιτική. Ως και η εξαργύρωσις πιστεύω και ιστορίας. Ως και η παράστασις του εκρεμμούς του Φουκώ. Τα μάλα επωφελής. Βολεμένος μια χαρά υπηρετεί το σύστημα απ την άλλη πλευρά την ΄΄καλή΄΄ την ΄΄προοδευτική΄'.Και αύτη χρειάζεται. Το σύστημα ισορροπεί, ως κάλπικο νόμισμα στηριζόμενο εις αμφοτέρας τας πλευράς. ¨Αλλως θα καταρρεύσει. Νομίζω? Ένας κοσμοπολίτης ,κομφορμιστής , ευλύγιστος, ,ενίοτε κυνικός, εκκρίνει γλίτσα, γλείφει καλά, με το χαμόγελο ,έχει πάντα άλλοθι στις πράξεις του. Θα επιβιώσει.Τό'χει

Ο

Μήτσος ο Τούφας

ΥΓ Η ιστορία τυγχάνει φανταστικόν τουρλομπούκι και πάσα ομοιότης με προσώπατα και πράγματα, τυχαία. (την ιστορία τη έφτιαξα για να πουλήσω μούρη στα φιλαράκια του καφενείου που μου κοκορεύονται περί εμπειριών γνωριμιών κλπ)

ΟΧΙ, ρε παιδιά δεν είναι ο Ανδρουλάκης είπαμε. Μπα σε καλό σας, κόλλημα !!!!!