H μάχη των τοίχων ή των αφισσών δεν είναι κάτι το καινούργιο, από την περίοδο μετά τη μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Πρώτο διδάξαν- και συνεχίζον να διδάσκει- το ΚΚΕ, τις μάχες του οποίου εναντίον των αφισών του ΚΚΕ εσωτ. θυμούμαι ακόμη από τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν τα μέλη της ΚΝΕ και της "Πανσπουδαστικής" στα Πανεπιστήμια έτρεχαν πίσω από..
εμάς, τους "Ρηγάδες", γιά να κατεβάσουν, με το "έτσι θέλω" οτιδήποτε σε τοίχο θύμιζε ΚΚΕ εσωτ, την "Αναθεωρητική Ομάδα" τους. Και ανάλογες σκηνές γιά να σβήσουν τα συνθήματα μας στους τοίχους και να γράψουν τα "δικά τους"...
Είναι γεγονός, ότι, προϊόντος του χρόνου, οι ΚΚΕδες έγιναν περισσότεροι διπλωματικοί στην κομματική τους επιθετικότητα, περισσότεροι διαλλακτικοί, αλλά με ποσοστώσεις και όπου αυτό επιβάλλεται απολύτως. Διότι εις το ΑΠΘ, επί παραδείγματι, πρωτοστατούν, ομού με τους ΣΥΡΙΖΑίους, ώστε να γίνει από Πανεπιστήμιο τόπος απόθεσης και εν συνεχεία διασποράς σκουπιδιών.
Κάνω αυτές τις σκέψεις με αφορμή το σημερινό θέ(α)μα εις τους δρόμους της πρωτεύουσας, με τις αφίσες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ, εν όψει των κινητοποιήσεων γιά το "Μνημόνιο-3" αύριο και μεθαύριο, οι οποίες έχουν πλημμυρίσει πολλά κεντρικά σημεία.
Σε αυτόν τον αφισο/χαρτοπόλεμο υπάρχουν δύο εκδοχές:
-Όπου έχουν αναρτηθεί αφίσες (σε τοίχους ή κολώνες κ.ο.κ.) της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, οι του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ αναρτούν ακριβώς από επάνω τη δική τους αφίσα, ώστε να "εξισορροπηθεί" το μήνυμα της ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής ηγεσίας...
-Όπου βρίσκουν ελεύθερο χώρο, δίχως αφίσες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, τότε οι ίδιοι αφισσοκολλητές αναρτούν τις δικές τους αφίσες όσο γίνεται σε ένα ύψος, που δεν επιτρέπει την ανάρτηση άλλης αφίσας από κάτω ή από επάνω. Εκεί πλέον δεν υπάρχει παρά το μήνυμα του ΠΑΜΕ, συνεπώς οικειοποιούνται πλήρως και αποκλειστικώς τους χώρους αυτούς.
Αυτό το απίθανο θέαμα αφορά βεβαίως την ίδια απεργιακή κινητοποίηση, την οποία -ως γνωστόν- μόνον τριτοβάθμια Σωματεία μπορούν να προκηρύξουν, δηλαδή η ΓΣΕΕ(ιδιωτικός τομέας) και η ΑΔΕΔΥ (δημόσιος τομέας), δεσμεύοντας εν συνεχεία τις δευτεροβάθμιες Ομοσπονδίες - μέλη τους και οι τελευταίες τα πρωτοβάθμια Σωματεία- μέλη τους.
Βεβαίως υπάρχει και το συνακόλουθο θέ(α)μα των χωριστών συγκεντρώσεων στις οποίες καλεί το ΠΑΜΕ, το οποίο αν και δεν είναι κάτι διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη συνδικαλιστική παράταξη, εν τούτοις επιδιώκει να λειτουργήσει, κατά τρόπο αθέμιτο και τελικώς ανταγωνιστικό, ως αντι-ΓΣΕΕ, ως "φωνή του κόμματος στα συνδικάτα, πέρα και πάνω από τις θεσμοθετημένες συνδικαλιστικές δομές", ως μετωπική έκφραση του ΚΚΕ.
Το θέ(α)μα αυτό έχει δύο πλευρές:
-Το φαιδρό του θέματος, μέσω των αφισσών του ΠΑΜΕ,
-Το σοβαρό του θέματος, μέσω των χωριστών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ, όπου προσέρχονται οι "δικοί τους εργαζόμενοι" των κομματικώς ελεγχομένων από αυτούς Ομοσπονδιών και Σωματείων.
Δεν ευελπιστώ ότι η "εικόνα" αυτή-αποτύπωση γνήσιας και διαρκούς φιλοσοφίας και πρακτικής απομονωτισμού ("σεχταρισμού" κατά την σκληρή κομματική ορολογία) θα μπορούσε να αλλάξει από ένα κόμμα, όπως το ΚΚΕ, που δεν βλέπει παρά τη "δική του" νομιμότητα, από την οποία απορρέει και το περίφημο "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"... Όπως του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ εν προκειμένω, αλλά και πέραν αυτών, μη εξαιρουμένου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε άλλες περιπτώσεις.
Θεωρώ, όμως, ότι πρέπει να επισημαίνεται και να υπενθυμίζεται, διότι κάποιοι μπορούν να νομίζουν ότι η κοινωνία και οι πολίτες είναι εξ ορισμού υποτεταγμένοι σε σκληρές κομματικές λογικές και πρακτικές. Aυταπατώνται, αν το πιστεύουν.
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
