Σαν χθες, πέρυσι κυκλοφόρησε το τελευταίο φύλλο, με αριθμό 10.918
Oι ημερήσιες εφημερίδες, γενικότερα τα έντυπα ΜΜΕ, είναι κάτι το εφήμερο. Έρχονται γιά να καλύψουν την ειδησεογραφία της αμέσως προηγούμενης ημέρας, να δώσουν τη δική τους εκδοχή στα..
«πώς», «ποιοί» και «γιατί» ως προς αυτά, τελικώς δε προκειμένου να θέσουν την ανάγνωση και την ερμηνεία τους, υπό την κρίση του αναγνωστικού τους κοινού.
«πώς», «ποιοί» και «γιατί» ως προς αυτά, τελικώς δε προκειμένου να θέσουν την ανάγνωση και την ερμηνεία τους, υπό την κρίση του αναγνωστικού τους κοινού.
Αν μία εφημερίδα κατορθώνει να περνά αυτές τις εξετάσεις σε καθημερινή βάση από το 1975 ανελλιπώς μέχρι τις 22/12/2011, ανταποκρινόμενη στην σχέση εμπιστοσύνης του κοινού της μέσω ενός έγκυρου και κατά το δυνατόν ανεξάρτητου δημοσιογραφικού λόγου, μακρυά από ιδεοληψίες και μονομανίες και κυρίως μακράν εξαρτήσεων από κέντρα παντός τύπου και λογής-λογής συμφέροντα, τότε ναι έχει κατακτήσει τη θέση που της πρέπει εις την διαδρομή του Τύπου, εις την Ελλάδα.
Σήμερα, 22 Δεκεμβρίου 2012, 365 μέρες μετά την αντίστοιχη ημερομηνία του 2011, 12 μήνες από όταν κρεμάσθηκε το τελευταίο της φύλλο εις τα περίπτερα, με αριθμό 10.918 και εις το 37ο έτος κυκλοφορίας, δίχως, από τότε, να κυκλοφορήσει ξανά, η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» δεν ήταν απλώς μία εφημερίδα που εσυνήθιζαν να προμηθεύονται πολλοί εξ ημών. Ήταν Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥΣ και εξ αυτού του λόγου, επέλεξαν, ως πιστό αναγνωστικό κοινό, να την οδηγήσουν, ως καθημερινό φύλλο, εις τη δεύτερη θέση κυκλοφορίας των εφημερίδων εις την Ελλάδα.
Από τότε η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» δεν αντικαταστάθηκε ως εφημερίδα προτίμησης, εις την εκτίμηση και την τσέπη των περισσοτέρων εξ όσων την επρομηθεύοντο.
Είναι προφανές ότι είναι πολλοί εκ των αναγνωστών της, που αναζήτησαν άλλη ή άλλες εφημερίδες γιά την κάλυψη του κενού ενημέρωσής τους, αλλά δεν βρήκαν αυτό που τους έλειψε έκτοτε, δηλαδή μία εφημερίδα γνώμης, πράγμα που δεν ταυτίζεται με τον χαρακτηρισμό-διαχωρισμό «μνημονιακά» ή «μη μνημονιακά» ΜΜΕ με βάση την κοινωνικο-πολιτική κατάσταση εις την Ελλάδα από το 2009 και μετά. Είναι κάτι διαφορετικό, σύνθετο, απαιτητικό, δύσκολο, το οποίο απαιτεί διεισδυτικότητα, οξεία κρίση και αντίληψη όλων των παραμέτρων που συνθέτουν πολύπλοκα προβλήματα και καταστάσεις.
Μπορεί να υπάρξει ξανά αυτή η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»; Το ερώτημα δεν τίθεται ως προς το κατά πόσον «έχει χώρο» μία τέτοια εφημερίδα- με απάντηση απολύτως θετική ως προς τούτο- αλλά εάν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες και οι αντίστοιχοι άνθρωποι να σηκώσουν, πλέον, αυτό το βάρος.
Διότι είναι γεγονός, ότι είναι πολλοί οι συμπολίτες μας, οι οποίοι δεν θέλουν τη «γραμμή» γιά να τοποθετηθούν εν σχέσει με τη δεινή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν, αλλά παρουσίαση εις βάθος των προβλημάτων σε όλες τους τις διαστάσεις, με φωτισμό όλων των επιπτώσεων και των παράπλευρων συνεπειών επί της καθημερινής τους ζωής, όποιο κόμμα κι αν ψηφίζουν.
Είναι γεγονός ότι η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», ως φωνή και παρουσία εις τα έντυπα ΜΜΕ της Ελλάδος, ενοχλούσε, ιδιαιτέρως τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο. Ήταν απρόβλεπτη φωνή και το «χειρότερο» απολύτως απρόθυμη να στέρξει σε οποιαδήποτε χειραγώγηση και υπαγόρευση, γιά το τί και πώς θα το γράψει. Η αναστολή της κυκλοφορίας της απαντά βεβαίως και σε αυτό, το οποίο πολλοί-και γιά διαφορετικούς, πλην συγκλίνοντες, ως προς το σκοπούμενο λόγους-έβλεπαν με συμπάθεια, αν δεν εκαλλιεργούσαν μεθοδικώς. Δυστυχώς η προσπάθεια έμεινε ανολοκλήρωτη.
Βεβαίως αυτά συνέπεσαν με συνδικαλιστικές αγκυλώσεις, με την σπουδή πολλών να φιμωθεί αυτή η φωνή στο πλαίσιο ενός «ξεκαθαρίσμαστος» λογαριασμών, όπου η αριστερή πλειοδοσία ερχόταν να διασκεδάσει προσωπικές φιλοδοξίες και μεθοδεύσεις φθηνών συνδικαλιστικών πρακτικών, όπως οι διαδοχικές πολυήμερες απεργίες που γονάτισαν την εφημερίδα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών να κρατηθεί η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» στη ζωή, ως το τελευταίο φύλλο...
Τί μένει σήμερα εν όψει της επανακυκλοφορίας της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ», όπως φαίνεται ότι επίκειται με τον καινούργιο χρόνο; Μπορεί το σκηνικό να συγκολληθεί ξανά και με ποιούς;
Το «όραμα» φαίνεται να απουσιάζει σήμερα και μόνο συγκολλητικό στοιχείο φαίνεται να αποτελεί η άπελπις προσπάθεια πολλών εργαζομένων της εφημερίδας να εργασθούν έναντι οιουδήποτε τιμήματος, με τραυματισμένη την επαγγελματική τους αξιοπρέπεια και με καθεστώς αποδοχών- ύψος αμοιβών που δεν θα μπορούσαν να φαντασθούν ούτε υπό τις χειρότερες συνθήκες.
Στο μεταξύ «χρειαζόταν» να ανασταλεί η έκδοση της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ», προκειμένου να περάσει ως θύελλα εις το χώρο των επιχειρήσεων ΜΜΕ το καθεστώς του «ξηλώματος» των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της υπαγωγής των εξ ανάγκης προθύμων να συνεχίσουν να εργάζονται υπό καθεστώς δραστικών περικοπών αμοιβών, μέσω ατομικών συμβάσεων του λοιπού και σε όποιον αρέσει...Οι υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ συνδικαλιστικές διοικήσεις των δημοσιογράφων (ΠΟΕΣΥ- ΕΣΗΕΑ) μπορούν να επαίρονται γιά τα θλιβερά επιτεύγματά τους, συνεπεία των οποίων η ανεργία εις τα ΜΜΕ έχει εκτιναχθεί εις τα ύψη.
Βεβαίως προέκυψε και η κυκλοφορία των δύο εφημερίδων, που στελεχώθησαν από τα σπλάχνα της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ», κυρίως από δημοσιογράφους οι οποίοι επέλεξαν να αποσπασθούν από την κοινή και αδιαίρετη -υποτίθεται- προσπάθεια γιά επανακυκλοφορία του φύλλου και να πορευθούν σε άλλους δρόμους, με την ψευδαίσθηση ότι η αντιγραφή μπορεί να πουλήσει. Εις μάτην.
Μπορεί, όπως δεν έχει διαψευσθεί ποτέ, να «απαλλοτριώθηκε» ο υπερ-υπολογιστής Mac με την τράπεζα γραμματοσειρών και τα πρότυπα σελιδοποίησης του φύλλου και να έφθασε, μέσω Εξαρχείων, εις τα παλιά γραφεία της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» επί της οδού Κολοκοτρώνη, μπορεί η «ξεπατηκοτούρα», όπως λέγαμε μαθητές, να γέννησε ένα φύλλο που δεν διαφέρει σε πολλά από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» ως προς την εμφάνιση, αλλά μέχρις εδώ. Από πολιτικά αντανακλαστικά ύπνος βαθύς.
Εις ό,τι αφορά την δρομολογούμενη επανακυκλοφορία της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ», κάθε νέο ταξίδι με το ίδιο καράβι, με το ίδιο σκαρί προϋποθέτει σωστή στελέχωση και βεβαίως το κατάλληλο πλήρωμα. Θα μπορέσει να το πετύχει αυτό η νέα διευθυντική ομάδα; Δεν θα είναι διόλου εύκολο. Απουσιάζει η πίστις, λείπει το όραμα, δεν υπάρχει ένας ελάχιστος συνεκτικός δεσμός, η προηγούμενη ενιαία ομάδα έχει τροχοτομηθεί. Οι προσκλήσεις-και εδώ- γιά εργασία σε πρώην εργαζομένους του Ομίλου είναι επιλεκτικές και με όρους που προϋποθέτουν προηγουμένως την παραπομπή αποζημιώσεων και απλήρωτων δεδουλευμένων εις τις νομικές καλένδες, εν συνδυασμώ με την παραίτηση από το ακολουθήσαν καθεστώς επίσχεσης εργασίας.
Το πλέον σημαντικό είναι όμως, ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα, η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» η οποία αποτελούσε ζηλευτό δείγμα επιχείρησης ΜΜΕ με πλήρη ανταπόκριση προς τις συμβατικές της υποχρεώσεις έναντι των εργαζομένων σε αυτήν, να έχει εξελιχθεί πλέον- εν όψει της επανακυκλοφορίας της- σε έντυπο δύο ταχυτήτων: Αφ’ ενός τα ελάχιστα εναπομείναντα 5-6 στελέχη-πρώην μαχητικοί συνδικαλιστές οι περισσότεροι και αφ’ ετέρου οι καλούμενοι προς εργασία συντάκτες, υπό καθεστώς αποκλειστικότητος και αμοιβές που δεν θα απέχουν και πολύ από τις αποδοχές του ανειδίκευτου εργάτη, με την ελπίδα ότι δεν θα τους διαψεύσει η επιστροφή εις την Ιθάκη...
Πέραν αυτών, η κυκλοφορία εκ νέου φύλλου της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ», με απασχόληση μέρους των εργαζομένων του Ομίλου, θα συνεχίσει να αφήνει στο σκότος και την απελπισία πολλούς εργαζομένους δημοσιογράφους και μη, οι οποίοι καλούνται να συνειδητοποιήσουν με δραματικό τρόπο, ότι οι δρόμοι της μελλοντικής απασχόλησης είναι κλειστοί γιά αυτούς.
Η 22α Δεκεμβρίου 2011 ήταν μία μοιραία ημέρα γιά την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», τους 800 περίπου εργαζομένους που απασχολούντο σε αυτήν και τον Ελληνικό Τύπο κατ΄ επέκταση. Ήταν ένα ταξίδι που είχε πρόωρο τέλος. Το ταξίδι έπρεπε να συνεχισθεί, αλλά...
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Εκδότης, δημοσιογράφος
