Αν παρακολουθούσε κάποιος, που μόλις ήλθε στην Ελλάδα, την αρθρογραφία και τις δηλώσεις πολλών «έγκριτων», που αναφέρονταν σε όσα διαδραματίστηκαν στην Αθήνα μετά ..
την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβριο του 2008, θα νόμιζε ότι εκείνες τις ημέρες στην πρωτεύουσα είχε λάβει χώρα επανάσταση του προλεταριάτου της νεολαίας.
Βαθυστόχαστες και υπερφίαλες αναλύσεις περί «κοινωνικής εξέγερσης» και «υγιούς αντίδρασης της νεολαίας» των γνωστών θεωρητών της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δίνουν την εντύπωση σε όσους δεν έζησαν από κοντά εκείνα τα γεγονότα, ότι ο λαός της Αθήνας, και δη η νεολαία, ξεχύθηκε μαζικά στους δρόμους του κέντρου. Οι περισσότεροι εξ αυτών, ζώντας στο δικό τους μοναδικό κόσμο, φαντασιώνονται ότι εκείνες τις ημέρες του ελληνικού Δεκεμβρίου του 2008, ζήσανε μέρες του γαλλικού Μάη του 1968.
Διαβάζοντας ένας αναγνώστης σε 20 χρόνια από τώρα, όσα γράφονται από τότε, ευλόγως θα θεωρούσε ότι τον Δεκέμβριο του 2008 συνέβη κάτι σαν το Πολυτεχνείο το 1973. Άλλωστε όσα γράφονται σήμερα, θα αποτελέσουν στοιχεία της ιστορίας που θα γραφεί αύριο.
Έντονη και επίπονη είναι λοιπόν η προσπάθεια από συγκεκριμένη μερίδα της Αριστεράς να προδώσει μυθικές διαστάσεις στα γεγονότα εκείνης της περιόδου με σκοπό να κερδίσει πολιτικά οφέλη. Άλλωστε η κάθε γενιά «επαναστατών» χρειάζεται τη δική της μοναδική «επανάσταση» προκειμένου να διεκδικήσει το αλάθητο, την πρωτοκαθεδρία και την ηγεσία του «αγώνα».
Οι μύθοι άλλωστε είναι ελληνικό copyright.
Επιτρέψτε όμως, ως αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων, να θυμάμαι αλλιώς τα γεγονότα αυτά.
Θυμάμαι ότι ποτέ οι διαδηλώσεις που έγιναν, δεν ήταν μαζικές. Ποτέ δεν ξεπέρασαν κάποιες δεκάδες χιλιάδες. Οπότε η παλλαϊκή συμμετοχή της κοινωνίας εξέλιπε. Σίγουρα, η πλειοψηφία ήταν νεαρά παιδιά, κυρίως μαθητές, γεγονός απολύτως δικαιολογημένο, καθώς ο Αλέξης ήταν συνομήλικος τους.
Θυμάμαι κάποιους χιλιάδες μπαχαλάκηδες, 3-4.000 ο μέγιστος αριθμός την επομένη της δολοφονίας, επί 10 σχεδόν ημέρες να καίνε, καταστρέφουν, λεηλατούν και να πλιατσικολογούν ιδιωτικές περιουσίες. Αυθόρμητα; Φυσικά και όχι. Στα Προπύλαια συγκεντρώνονταν αρχικώς, και εν συνεχεία ινστρούχτορες αναλάμβαναν να τους καθοδηγήσουν και να τους χωρίσουν σε ομάδες για να καλύψουν μεγάλη ακτίνα δράσης.
Θυμάμαι ότι εξ αυτών, πολλοί ήταν λαθρομετανάστες και πρεζόνια που «σήκωναν» ολόκληρα καταστήματα, και η πραμάτεια τους μετά από λίγο καιρό πωλούνταν στα Τίρανα. Ακόμη θυμάμαι ένα βράδυ, όταν προσπαθούσα να πάω στο μετρό, μία ομάδα μεταναστών μαυροφορεμένων, μιλώντας μάλλον Αλβανικά, να ορμούν και να σπάνε ένα κατάστημα οπτικών.
Θυμάμαι καθηγητές σχολείων να οδηγούν με καμάρι τους μαθητές τους έξω από τα αστυνομικά τμήματα της περιοχής τους για να πετάξουν ανενόχλητοι πέτρες στα περιπολικά και στο τμήμα, και να τους δείξουν μετά οι κάμερες των ΜΜΕ.
Θυμάμαι ότι αυτό το «επαναστατικό» πανηγύρι διήρκησε μέχρι τον Φεβρουάριο, και σχεδόν καθημερινά ομάδες κουκουλοφόρων να επιτίθενται κατά το δοκούν σε καταστήματα και καφετέριες από το Κολωνάκι μέχρι τα Εξάρχεια.
Θυμάμαι τα μαγαζιά στην Ιπποκράτους να έχουν σηκώσει μαύρες σημαίες, όπως τους είχαν διατάξει οι γνωστοί – άγνωστοι ως ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης στον «αγώνα» τους, μπας και γλυτώσουν από την καταστροφική μανία.
Θυμάμαι οι ρυθμοί της ζωής και η καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων που μένουν ή εργάζονται στο κέντρο των Αθηνών, να αλλάζουν δραματικά, αφού ο φόβος και η ανασφάλεια είχαν επικρατήσει επί πολλές εβδομάδες. Πολλές δεκάδες επιχειρηματίες είδαν την περιουσία τους να καταστρέφεται. Από τότε το κέντρο των Αθηνών δεν έχει σηκώσει κεφάλι. Ακολούθησε η επέλαση των εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών και η σοβούσα οικονομική κρίση και το τέλος της οικονομικής ζωής του Κέντρου έχει πια επέλθει. Πολλά μαγαζιά – κυρίως στη Στουρνάρη – που καταστράφηκαν εκείνη την περίοδο, είναι από τότε ακόμη κλειστά.
Όπως έχει συμβεί και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, κάποιοι επένδυσαν πολιτικά στην δολοφονία του Αλέξη, και όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, τελικά βγήκαν κερδισμένοι. Κεφαλαιοποιώντας πολιτικά την αναταραχή εκείνων των ημερών, σήμερα η ριζοσπαστική Αριστερά είναι έτοιμη να κυβερνήσει.
Εξίσου όμως σημαντική παράμετρος των ημερών εκείνων της απόλυτης αναρχίας είναι ότι η αστική τάξη των Αθηνών τρόμαξε μπρος την καταστροφική μανία των κουκουλοφόρων της παλαβής Αριστεράς και των υπερασπιστών τους, και οδηγήθηκε σε πιο συντηρητικές επιλογές. Πολλοί δε εξ αυτών εξέλαβαν την Χρυσή Αυγή ως την κατάλληλη απάντηση στην βία της ακροαριστεράς.
Υ.Γ. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα γεγονότα της περιόδου εκείνης ανέδειξαν ολοκληρωμένα το μέγεθος του πολιτικού ογκόλιθου κ. Προκόπη Παυλόπουλου, «αγαπημένου» μου έκτοτε πολιτικού. Οι ευθύνες του για την καταστροφή των Αθηνών που συντελέστηκε εκείνες τις ημέρες, είναι τεράστιες και εν πολλοίς αποκλειστικές. Δικό του επίσης «επίτευγμα» ήταν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της έχασε η ΝΔ την πρωτιά στην Α΄ Αθηνών στις εκλογές του 2009. Του «πιστώνεται» επίσης και η εκρηκτική άνοδος της Χρυσής Αυγής στις τάξεις των αστυνομικών, χάρη στην αλήστου μνήμης απόφασή του «περί αμυντικής στάσης» της ΕΛ.ΑΣ. ενώ η Αθήνα καιγόταν…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
http://ed-mysterious.blogspot.gr/2012/12/2008.html
