Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Ο άνθρωπος είναι σαν τον κόκκο του σιταριού, ή θα καλλιεργηθεί για να γίνει αυτό για το οποίο προορίζεται, ή θα κονιορτοποιηθεί, θα γίνει αλεύρι, ψωμί για φάγωμα κλείνοντας για πάντα τον κύκλο της ζωής του» Vincent van Gogh
Οι θέσεις εργασίας, που κάποτε οι άνθρωποι κατείχαν για όλη τους τη ζωή, είναι τώρα,
τις περισσότερες φορές, προσωρινές και μπορεί να εξαφανιστούν απροειδοποίητα μαζί με τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, ή τις τράπεζες που τις προσφέρουν. Ακόμη και τα προσόντα που απαιτούσαν κάποτε, αχρηστεύονται μέσα σε μια νύχτα και από πλεονεκτήματα μετατρέπονται σε μειονεκτήματα.
Γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να είναι κανείς συνετός και προνοητικός, να σκέφτεται το μέλλον, όταν δεν έχει πολύ νόημα να αποκτά προσόντα για τα οποία αύριο ίσως να μην υπάρχει ζήτηση. Τη χρονική στιγμή που οι νέοι και οι νέες μπαίνουν στο παιχνίδι της ζωής, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιοι θα είναι οι κανόνες του παιχνιδιού στο μέλλον. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι οι κανόνες θα αλλάξουν πολλές φορές, προτού το παιχνίδι τελειώσει. Με άλλα λόγια, ο κόσμος στον οποίο ζούμε και στη δημιουργία του οποίου συνεισφέρουμε με όσα επιδιώκουμε στη ζωή μας, φαίνεται να χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα, ασυνέχεια και ανακολουθία και το προσωρινό, το ρευστό αποπροσανατολίζει και οδηγεί κάθε δραστηριότητα στην αποδέσμευση από σταθερές σχέσεις, υποχρεώσεις και εμπιστοσύνη και καταστρέφει κάθε στοιχείο αυτοεκτίμησης. Όταν, επάγγελμα, μόνιμος τόπος κατοικίας, κοινωνική θέση, οικογένεια κ.λ.π. εξαρτώνται από απρόβλεπτους παράγοντες, η ανασφάλεια, η απόγνωση, ο ατομικισμός και η κοινωνική απομόνωση δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για σκέψη και λόγο φροντίδας προς τον ίδιο και το συνάνθρωπο.
Ερευνες που έχουν γίνει από το Βρετανικό Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας (UMIST) του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, σε 17 χώρες, διαπίστωσαν ότι η, λόγω στρες, απώλεια σε εργάσιμες μέρες ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ετησίως. Μόνο στις ΗΠΑ η απώλεια ανέρχεται σε 300 εκατομ. ημέρες ετησίως. Οι σχετιζόμενες με το στρες ασθένειες (καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά, διαβήτης, καρκίνος, κατάθλιψη, κ.λ.π.) αυξάνουν με τις ίδιες ταχύτητες που αυξάνει η ψηφιακή τεχνολογία.
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, στο Αρθρο 3 της Συνθήκης, ορίζει την έννοια της υγείας: «Ως μια κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς ως έλλειψη ασθένειας ή αναπηρίας». Όπως όλα δείχνουν οι, λόγω ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το μέλλον, ψυχικές ασθένειες αυξάνονται με ξέφρενους ρυθμούς. Στο πολύ γνωστό βιβλίο του περί «Συναισθηματικής Νοημοσύνης», ο D. Goleman γράφει ότι : « όπως ο 20ος αιώνας χαρακτηρίστηκε ως ο αιώνας του άγχους, έτσι και ο 21ος προαναγγέλλεται ως ο αιώνας της κατάθλιψης». Αυτό θα είναι πιθανόν το βαρύ τίμημα μιας ανεξέλεγκτης αναπτυξιακής πορείας της λεγόμενης «κοινωνίας του ρίσκου» κι αυτό σημαίνει, πως , ειδικά στη χώρα μας, πρέπει να προετοιμάσουμε ψυχολογικά τη νέα γενιά, πριν είναι αργά, αν δεν είναι ήδη.
Εμείς οι μεγαλύτεροι το χρωστάμε στα παιδιά μας, ή θα αλλάξουμε αυτό το μοντέλο ανάπτυξης που μας επιβλήθηκε απ’ έξω με τη μορφή οδοστρωτήρα ή θα κονιορτοποιηθούμε μια για πάντα μαζί με τα παιδιά μας κλείνοντας για πάντα τον κύκλο της διαιώνισής μας, όπως τουλάχιστον τον φανταζόμασταν.
Εκεί που μας οδήγησαν, διλήμματα όπως, ευρώ ή δραχμή, μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη ή ακόμη και από την ΕΕ, αποπροσανατολίζουν και νοθεύουν την αλήθεια.
Εκεί που μας οδήγησαν, το βασικό δίλημμα είναι, «αν επιθυμούμε να υπάρξουμε σαν άνθρωποι, σαν λαός και σαν έθνος ή αν δεν το επιθυμούμε πλέον».
