από την "Πολιτική πρόκληση"
Σε μια κρίσιμη σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών, η Παλαιστίνη αναβαθμίστηκε (εδώ η είδηση) σε κράτος-παρατηρητή. Πέρα από την νομική και πρακτική αξία της απόφασης μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντίδραση των ΗΠΑ και του Ισραήλ κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας και..
μετέπειτα. Οι δυο τους ανήκουν στο μπλοκ των εννέα χώρων που καταψήφισαν(εκατόν τριάντα οχτώ κράτη ψήφισαν υπέρ, υπήρχαν και σαράντα μια αποχές). Να τονιστεί ότι αυτή η κίνηση έγινε σε μια -παρατεταμένη- περίοδο κατά την όποια υποθετικά ενισχύεται και από τις δυο χώρες ο μετριοπαθής Παλαιστίνιος ηγέτης Μαχμούντ Αμπάς ως αντίβαρο στην εκλογική άνοδο της εξτρεμιστικής οργάνωσης Χαμάς. ΗΠΑ και Ισραήλ αντίστοιχα δεν έχουν δώσει μια πειστική απάντηση η όποια να δικαιολογεί την στάση τους. Η υπερψήφιση της πρότασης στο συμβούλιο των ΗΕ θα συνεβαλε στην προσπάθεια για ύπαρξη δυο ανεξάρτητων κρατών στην περιοχή(Ισραήλ και Παλαιστίνης),εξέλιξη που επισήμως στηρίζεται ένθερμα και από τις δυο χώρες. Η διεθνής κοινή γνώμη μέσω των αντιπροσωπειών των κρατών απέδειξε με συντριπτική πλειοψηφία την επιλογή της, ουσιαστικός λόγος καταψήφισης δεν φαίνεται να υπάρχει.
Κατόπιν της αποφάσεως το Ισραήλ ως ένα συντεταγμένο και δημοκρατικό κράτος που όπως διατείνεται καταπολεμάται απο άτακτους τρομοκράτες προχώρησε σε ανακοίνωση επέκτασης των εβραϊκών οικισμών σε κατεχόμενα αραβικά εδάφη. Είναι μια εκδικητική απόφαση που φανερώνει την περιφρόνηση του Ισραήλ για μια ακόμη φορά στις αποφάσεις των ΗΕ και τους διεθνείς οργανισμούς. Το μίσος και την απόρριψη για οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση. Την αδιαλλαξία και την επικίνδυνη παρορμητικότητα που μπορεί να οδηγήσει εκ νέου σε καταστροφές. Αυτή η προκλητική συμπεριφορά βέβαια βασίζεται στην υποστήριξη του χορηγού του ,των ΗΠΑ. Οι οποίες ακόμα και σε περίοδο έντονης λιτότητας συνεχίζουν να αποστέλλουν μεγάλα πακέτα οικονομικής βοήθειας στον προστατευμένο τους στην Μέση Ανατολή. Μάλιστα την συγκεκριμένη περίοδο στον Λευκό Οίκο δεν βρίσκεται ο "ανόητος και πολεμόχαρης" Μπους αλλά ο δημοφιλής δημοκρατικός Μπάρακ Ομπάμα. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά πως η "τυφλή" υποστήριξη στο Ισραήλ δεν αποτελεί ιδεολογική πολιτική αλλά εθνική πολιτική. Όλες οι μελλοντικές αμερικανικές κυβερνήσεις θα είναι εγκλωβισμένες στα πλαίσια προστασίας των συμφερόντων τους στην Μέση Ανατολή να παράσχουν μονόπλευρη υποστήριξη. Αυτό που ίσως διαφοροποιεί μια κυβέρνηση Ρεπουμπλικάνων από τους Δημοκρατικούς είναι η τακτική. Για παράδειγμα η Χίλαρυ Κλίντον δήλωσε ότι η επέκταση των εβραϊκών οικισμών δεν βοήθα στις διαπραγματεύσεις για την δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών. Προέβαλε μια επικοινωνιακή αντίσταση όπου ένας ρεπουμπλικάνος δεν θα έμπαινε στο κόπο να την κάνει. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν μας εξήγησε με ποιον τρόπο βοήθησε η στάση της χώρας της κατά την ψηφοφορία στα ΗΕ. Επίσης περά από λεκτικές συμβουλές δεν ανακοινώσε ποιες πρωτοβουλίες διατίθεται να αναλάβει ως χώρα ώστε να μην πυροδοτηθεί εκ νέου ένταση και τελικά οριστική διακοπή των ειρηνευτικών συνομιλιών που διεξάγονται υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Μια κριτική που αναπτύσσεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ είναι η πλέον ικανή για να εξηγήσει αυτήν την επαμφοτερίζουσα στάση που αφενός επιθυμεί λύση αφετέρου την μπλοκάρει. Δεν είναι αληθινή η προσήλωση στην εξεύρεση αμοιβαίας λύσης. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ προσδοκούν με την πάροδο του χρόνου να αφομοιωθούν τα παλαιστινιακά εδάφη είτε με βίαιη εκδίωξη των αράβων κατοίκων είτε με την "εθελουσία μετανάστευση". Μια πολιτική που θα οδηγήσει σε τετελεσμένα γεγονότα και οριστική λύση του προβλήματος. Εξάλλου πρέπει να υπάρχει κατά νου και η επιμονή στην καθαρότητα του εβραϊκού κράτους. Ίσως μάλιστα αυτός να είναι και ο μόνος λόγος που το Ισραήλ δεν προσαρτά και επισήμως τα κατεχόμενα αραβικά εδάφη. Ο φόβος για αλλοίωση της φυσιογνωμίας του.
Μεγάλο ενδιαφέρον κατά την συνέλευση παρουσίασε και η θέση της Τουρκιάς για το ζήτημα. Στο παρελθόν ήταν η μουσουλμανική χώρα που παρουσιαζόταν ως προνομιακός συνομιλητής του Ισραήλ. Οι σχέσεις είχαν γίνει τόσο στενές ώστε να ασκείται κριτική για την δημιουργία άξονα Τουρκία-Ισραήλ-ΗΠΑ. Με την άνοδο Ερντογάν στην εξουσία συντελέστηκε σταδιακά εντυπωσιακότατη στροφή και ο λόγος Νταβούτογλου στα ΗΕ και ο θερμός εναγκαλισμός με τον Αμπάς ήταν απλώς το επιστέγασμα αυτής της αλλαγής. Η μεταστροφή αυτή και η υποστήριξη της λύσης των δυο ανεξάρτητων κρατών ίσως να έχει και συνέχεια. Δυο ανεξάρτητα κράτη προϊόν εισβολής, του Ισραήλ σε αραβικά εδάφη δεν απέχει και πολύ από την λύση που η ίδια προωθεί προς ίδιον όφελος στην Κύπρο. Βέβαια στην μια περίπτωση ο επιτιθέμενος αποπίπτει αυτήν την προοπτική(Ισραήλ) ενώ στην δεύτερη την επιζητά(Τουρκία). Έτσι αν τελικά προωθηθεί ως λύση η δημιουργία ανεξάρτητων κρατών θα ενταθούν οι πιέσεις για μια παρόμοια λύση και στο θέμα της Κύπρου με επίκληση του μεσανατολικού. Το παλαιστινιακό λοιπόν μπορεί να φαντάζει μακρινό αλλά ίσως στο κοντινό μέλλον να μας επηρεάσει αισθητά.
