Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Είπα να μη γκρινιάξω σήμερα και απλά να ευχηθώ να έχουμε όλοι υγεία. Να μη χρειασθεί να καταφύγουμε στο ΕΣΥ του Αντρέα και του ΑΝΤΡΙΚΣΣΥ, διότι θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Αλλά δεν σ’ αφήνουν τα βοθροκάναλα ν’ αγιάσεις. Μας βομβάρδισαν πάλι με τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες των κυρίων και κυριών που όντας βολεμένοι ρίχνουν ένα ξεροκόμματο στον συνάνθρωπο, ο οποίος δυστυχεί εξ αιτίας τους. Θέλησα να γράψω για
την υποκρισία της φιλανθρωπίας, αλλά ήδη διάβασα αρκετά σχετικά άρθρα στο διαδίκτυο. Κρατώ, όμως, μία παράγραφο από άρθρο του Αριστείδη Κάντζου στο blog «Νομικά Ανάλατα» με τίτλο «Αυτοκτονία σε διατεταγμένη υπηρεσία»:
«Κάθε φορά λοιπόν, που ακούμε ότι αυτοκτόνησε ένας συμπολίτης μας από οφειλές, ανεργία, αδιέξοδα, διότι χώρισε, έμεινε άστεγος, αρρώστησε και δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα νοσηλείας του κλπ να έχουμε στο νου μας ότι δεν προσπαθήσαμε όσο θα έπρεπε, για να ανατρέψουμε τις συνθήκες, που θέτουν την αυτοκτονία σε διατεταγμένη υπηρεσία. Δεν γλιτώνεις κανένα συνάνθρωπο από την αυτοκτονία με την «φιλανθρωπία». Παράταση εξαθλιωμένης ζωής του δίνεις. Πόσο υποκριτικό είναι να γίνεσαι "ακτιβιστής φιλανθρωπίας", αλλά καθ' όλη την διάρκεια της ζωής σου να λειτουργείς, απομυζώντας το ζωτικό χώρο των συνανθρώπων σου; Πόσο ανάλγητο είναι να δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά, επενδύοντας στην ανθρώπινη δυστυχία; Πόσο τραγικό ακούγεται το γεγονός, ότι στον χώρο εργασία σου μετέρχεσαι τρόπων ανήθικων για να πλουτίσεις έστω και πρόσκαιρα εις βάρος των διπλανών σου;»
Και τελειώνω με μία πρόταση προς όσους εξακολουθούν να δίνουν βήμα στον Ανδρέα Λοβέρδο για να μας ζαλίζει με τις παπαριές του. Ρωτάτε τον όλοι από 01.01.2013: «Πόσους δημοσίους υπαλλήλους θα απολύσετε, όταν έλθετε στην εξουσία και γιατί; Θα απολύσετε και τη σύζυγό σας;» Την ίδια ερώτηση μπορείτε, βεβαίως, να υποβάλετε και σε οποιονδήποτε άλλο πολιτικό. Κι’ αν αυτός δεν έχει διορίσει τη σύζυγό του, ρωτήστε τον για τον γιο του, την κόρη, τον αδελφό, τον εξάδελφο, τον θείο κ.ο.κ.
Έρρωσθε!!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Υ.Γ. Κάρολε, με απογοήτευσες πάλι. Αηδίασα που είδα τους μικρούς καρκινοπαθείς να σου ψάλλουν τα κάλαντα στα Προεδρικά Ανάκτορα. Έπρεπε εσύ να πας στο σπίτι/νοσοκομείο τους. Εσύ να τα επισκεφθείς και να τους προσφέρεις δώρα και να πληροφορηθείς από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για την υγεία τους. Κάτι που έπρεπε να κάνεις συχνά πυκνά και μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητος. Κι’ αν ήθελαν, ας σου έψαλλαν εκεί τα κάλαντα.
