Ή γιατί ο κόσμος στρέφεται στην Χρυσή Αυγή
Ο κόσμος βαρέθηκε τα
λόγια και τις πομπώδεις δηλώσεις. Από τη δεκαετία του ‘80 διανύουμε μια
τεράστια περίοδο πλήρη λόγων αλλά κενή πράξεων. Σλόγκαν, ατάκες, ατέρμονες
συζητήσεις και δακρύβρεχτες δηλώσεις πλημμύρισαν τον πολιτικό και
δημοσιογραφικό λόγο και μετά αναρωτιόμασταν γιατί ο κόσμος καταδικάζει τους
πολιτικούς.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως καλλιτέχνης της...
επικοινωνίας,
εισήγαγε νέα ήθη στον πολιτικό λόγο κυρίως με το λαϊκίστικο προφίλ του που
εκπροσωπούσε το όνειρο του κάθε Έλληνα. Ο «ματσό» που όμως φροντίζει και για
τους υπόλοιπους και μάγκας με την πιτσιρίκα γυναίκα. Ατάκες όπως «Τσοβόλα δώστα
όλα» και ζιβάγκο έγιναν μνημειώδη ενώ την ίδια περίοδο αναδύθηκε ο σημερινός
συνδικαλιστικός πυρήνας.
Κι όταν μιλάω για συνδικαλισμό αναφέρομαι κυρίως στον
δημόσιο τομέα. Άραγε υπήρξε ποτέ σοβαρός συνδικαλισμός στον ιδιωτικό; Ίσως όχι
γιατί ο ιδιωτικός δεν έδινε κανένα συνδικαλιστικό δωράκι. Οι συνδικαλιστές
χρόνια τώρα, έβγαιναν και γκάριζαν για το δίκιο του εργάτη, ζητώντας μέχρι πριν
5 χρόνια αυξήσεις στις αυξήσεις, κάνοντας πόλεμο σε συγκεκριμένες
κυβερνήσεις και ενώ οι χώρα κατέρρεε
εκείνοι το χαβά τους! Μετά μάθαμε πως εκείνοι που με δάκρυα στα μάτια μιλούσαν
για τα δικαιώματα των εργαζομένων πήγαιναν διακοπές σε εξωτικά νησιά με έξοδα
του Έλληνα φορολογούμενου και πληρώνονταν για δέκα εργάτες αλλά αυτά ήταν
αμελητέα ποσότητα.
Οι δημοσιογράφοι που τόσα χρόνια δεν έβαλαν γλώσσα μέσα,
φάνηκε εν τέλει πως ανήκαν στην ίδια συνομοταξία με τους πολιτικούς, έτρωγαν
από τον ίδιο ντορβά σε βάρος των πολιτών και σε τελευταία ανάλυση, πληρώνονταν
οι πολιτικοί με τους συνδικαλιστές και τους δημοσιογράφους για να οδηγούν τη
χώρα στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Και φτάσαμε στον Αλέξη και γενικά τους αριστερίζοντες που
είχαν καλύτερο επικοινωνιακό προφίλ από το ΚΚΕ. Και άκουγε ο Έλληνας: «Ναι οι
λαθρομετανάστες αποτελούν πρόβλημα αλλά δεν είναι το κύριο πρόβλημά μας» τη
στιγμή που έβλεπε την γυναίκα του να βιάζεται, τη μητέρα του να ληστεύεται και
τον ίδιο να σκοτώνεται ή να οδηγείται σε οικονομικό μαρασμό εξαιτίας του
παραεμπορίου. Λόγια για ανθρωπισμό, συμπόνια και άσυλο.
Ο κόσμος δε θέλει άλλα λόγια. Πάνω από 40% των Ελλήνων ζει
στο όριο της φτώχιας και όταν είσαι φτωχός δεν θες να ακούς. Θες να πάρεις όλους όσους σε κλέβουν τόσα χρόνια και να
τους σακατέψεις. Θες να πάρεις τον-επίσης εξαθλιωμένο- μετανάστη και να τον
στείλεις από εκεί που ήρθε. Με τις κλωτσιές.
Ο κόσμος λοιπόν βαρέθηκε τα λόγια. Θέλει κλωτσιές και νταηλίκι.
Ήρθε η ώρα της βίας. Κι ας ξέρουν πολλοί πως τελικά θα γυρίσει πίσω η βία σε
εκείνον που βοήθησε το φίδι να βγει από το αυγό. Και έτσι ανεβαίνουν τα ποσοστά
της Χρυσής Αυγής. Σκασμός! Εγέρθητι!
Της Δημοσιογράφου Κατερίνας Νικολάου
