Έτυχε να βρεθώ πρόσφατα σε μία ομήγυρη ιδιαιτέρως καταρτισμένων και σκεπτόμενων ανθρώπων της ίδιας περίπου ηλικίας με σχετικά κοινή πολιτική αφετηρία.
Αφού ασχοληθήκαμε με τα κύρια θέματα της συναντήσεώς μας, η...
συζήτηση επεκτάθηκε στη σοβούσα οικονομική, κοινωνική και εν τέλει πολιτική κρίση.
Όπως άλλωστε όλες οι συζητήσεις που μετέχει ο καθείς εξ ημών, τα τελευταία τρία έτη.
Εκείνο που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση από την όλη συζήτηση και με απογοήτευσε, είναι ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που είναι εκτός πραγματικότητας, κοινωνικής και οικονομικής. Άνθρωποι που αδυνατούν ακόμη και σήμερα να αντιληφθούν το προφανές. Ότι δηλαδή ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αυτή τη στιγμή δεν έχει τα στοιχειώδη για να ζήσει. Πεινάει και κρυώνει.
Καθώς πολλοί, όντας τυχεροί ή και ικανοί δεν έχει τόση σημασία, μέχρι σήμερα δεν έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση, αναλώνονται σε εκτός τόπου και χρόνου περισπούδαστες αναλύσεις για το πως καταφέρνει και ζει το 28% του ενεργού πληθυσμού που είναι σήμερα επισήμως άνεργοι. Αδυνατούν οι εν λόγω να συλλάβουν ότι εκείνοι που έχουν στερηθεί το δικαίωμα στην εργασία είναι πάρα πολλοί περισσότεροι, καθώς στο ποσοστό αυτό του 28% δεν συμπεριλαμβάνονται οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι επιτηδευματίες, ούτε φυσικά εκείνοι που εργάζονται τετράωρα και τρίωρα…
Δυστυχώς την άποψη αυτών ασπάζονται πλείστοι όσοι που σήμερα ασκούν εξουσία και λαμβάνουν ανερυθρίαστα και αβασάνιστα τα πλέον φορομπηχτικά και αντιλαϊκά μέτρα.
Όντας όλοι αυτοί εκτός πραγματικότητας, είτε επειδή η κρίση δεν τους έχει αγγίξει, είτε επειδή είναι «παχύδερμα», επόμενο είναι να μην αφουγκράζονται την οργή του μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας που αδυνατεί να τα φέρει πια βόλτα.
Το οποίο ευλόγως οργίζεται.
Και αγανακτεί.
Και γίνεται απρόβλεπτο…
Κι ενώ το χάσμα θα μεγαλώνει και οι ανισότητες θα διευρύνονται και θα είναι πιο εμφανείς από ποτέ.
Τα ψέματα τελείωσαν.
Τα Σέβη μου.
