[βραχύτατη περίληψη σύντομης σύνοψης της επιτομής τής ελληνικής ιστορίας 23.07.1974-31.12.2012] Τω ΣΥΡΙΖΑ επί τω Νέω Έτει
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν διόριζαν αφειδώς τους πράσινους αφισοκολλητές στον Δημόσιο Τομέα, δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν πράσινος αφισοκολλητής, αλλά γαλάζιος που περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν αυξήθηκαν οι φόροι για να πληρώνονται οι παχυλές αποδοχές των υπεράριθμων και μη του Δημόσιου Τομέα, δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν ειλικρινής φορολογούμενος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν με ταπείνωσαν στα Ίμια, δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν άνεργος, αφού ήμουν συμβασιούχος στον προθάλαμο της μονιμοποίησης.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Όταν αύξαναν σκανδαλωδώς το δημόσιο χρέος με περιττά και υπερτιμολογημένα έργα που εμπεριείχαν μίζες, δεν έκανα τίποτα, γιατί νόμιζα πως το χρέος δεν είναι δικό μου.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.
Όταν έμεινα χωρίς δουλειά και με υπέρογκα φορολογικά, οικογενειακά και τραπεζικά βάρη, ουδείς υπάλληλος του Δημόσιου Τομέα βρέθηκε να μου συμπαρασταθεί».
Σωτήριος Καλαμίτσης
