Γράφει ο Μήτσος ο Τούφας
Επροχτές(?) έπεσα πάνω σε μια συνέντευξις-αφιέρωμα, να πούμε σε κανάλι κρατικό, καθότι τα ιδιωτικά έχουν άλλα σοβαρότατα πράματα να ασχολιθώσι ,Dancing with the stars No 3 ,(ο Θεός να τους κάνει) πάσης φύσεως τελεμαγειρέματα ,στην εποχή που..
πάει η πείνα σύγνεφο (Επίτηδες το κάνετε ρε κουφάλες?) , την αειθαλή σεκλαμέ κιλότα της Ελένης και άλλα τοιούτα εξόχως διδακτικά προγράματα, επί τη συμπληρώση, έλεγον, έτους ενός από το θάνατο του Θ. Αγγελόπουλου. Έπαθα ζημιά. Παρακολουθώντας τη συνέντευξις του , ανθίστηκα το κατά πόσο μπατίρηδες γενήκαμε ρε μάγκες με την αναχώρησις τοιούτων αθρώπων ( κι είναι στο πλέντυ τελευταίως, περιωρίες ο Χάροντας να πούμε), Πόσο σημαντικοί ήταν, πως περάσασι από δίπλα μας, ήσυχα, στη ζούλα ,άνευ τυμπανοκρουσία και σημαιοστολισμό με έργο τεράστιο με ολη τη σημασία της λέξις και μείς ούτε που το πήραμε χαμπάρι(η πλειοψηφία) μια που πέσαμε στο ξευτιλίκι ακούοντες και δίνοντας βάση μόνο σ ότι γυαλίζει ή κάνει θόρυβο, το οποίον φασαρία ήγουν τζερτζελέ, μωρ αδερφέ μου. Πως η αλήθεια τους κύλησε έτσι μέσα απ τα χέρια μας ,σαν τη βροχή στον τσίγκο, που μάθανε να αγκαλιάζουνε το μέτριο, το εύκολο, το φτηνό.
Τέλος πάντων.Το πλερώνουμε
Η σχέσις μου με το έργο του Αγγελόπουλου το λοιπόν, ξεκίνησε τραυματικώς ,συνέχισε μετρίως κι από δω παν κι άλλοι πριν διακοπεί εντελώς. Νεαρός μ ένα καραβίσιο φιλαράκι , εντυπωσιασθέντες σφόδρα απέ τον τίτλο του έργου ΄΄ Ο Μεγαλέξανδρος ''μπουκάραμε στο Pallas,σινεμά,παραλιακή ,λίγο πριν το Λευκό Πύργο, να δούμε ταινία ,άσχετοι γενικώς και περί Αγγελόπουλου ειδικώς , μας πήρε ο Μορφέας αγκαλίτσα στο πρώτο μισάωρο της προβολής , αδυνατώντες να κρατήσουμε βλέφαρο ανοικτό στα αργά ατέλειωτα πλάνα και στους σποραδικούς βαρείς'' διάλογους. Επειδής μάλιστα ροχαλίζαμε και σαν γουρούνια ,μετά από καναδυό τρεις παρατηρήσεις αποχωρήσαμε υπό τα υποτημιτικότατα βλέμματα των άλλων (όχι και πολλών) σινεφίλ. Η επομένη μου απόπειρα ήτο ''το ταξίδι στα Κύθηρα'' όπου και με συγκλόνισε ειλικρινώς. Μια άλλη μου προσπάθεια(δις) να δω τον ''Θίασο'' σε βίντεο στο σπίτι, μπας και καταλάβω γιατί θεωρείται μια απ τις πενήντα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών παγκοσμίως, εστέφθη από παταγώδη αποτυχία. Ξανακοιμήθην δις.
Τον ''Μελισσοκόμο'' τον είδα αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας όπως και το ''Μετέωρο βήμα του Πελαργού'' παρ όλο τον ντόρο και τις μεσαιωνικές πρακτικές του Καντιώτη ,στα γυρίσματα. Αυτή ήτο και η τελευταία μου επαφή με το έργο του πριν αφεθώ ολοκληρωτικά στις αμερικανιές μου.
Μεσολάβησαν καινούριες ταινίες ,βραβεύσεις, κλπ πέρασαν τα χρόνια και δεν φαντάζομαι να στενοχωρήθηκε ο Αγγελόπουλος για την απώλεια ενός σινεφίλ του διαμετρήματος μου. Ήρθε ο θάνατος του ,ο κόσμος γύρισε τούμπα ,η Ελλάδα τ ανάσκελα ,εμείς στα τέσσερα ,οι μέρες διαδέχονται η μια χειρότερη απ την άλλη , βρίσκουμε μπροστά μας βασικές ανάγκες που τις καλύπτουμε όλο και πιο δύσκολα , βουλιάζουμε όλο και πιο πολύ στο βούρκο των εκκρίσεων μας ,στην τυραννία των ενστίκτων μας,οι πολιτικοί μας έχουν το χαβά τους ως συνήθως, η κοινωνία διχασμένη ,τίποτα καλό δεν φαίνεται στον ορίζοντα και στο μέλλον μας κι η Εύα Καϊλή οδύρεται στη Μύκονο. Όχι? Παρντόν και λάθος πληροφόρησις περικαλώ. Τόσο καλά.
Ετσι το λεπόν, κόντρα στα σημεία των καιρών, θα πάω στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς μου και θα νοικιάσω ότι βρω απ τις ταινίες του. Θα ΚΑΤΣΩ να τις δω έστω και με το ζόρι ως να περάσει από μέσα μου η χαρμάνα της φτήνιας. Κι αν αποτύχω , δε γαμείς ,μπορεί και να μάθω επιτέλους οι Ιθάκες τι σημαίνουν ως έλεγε κι ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Αν ούτε κι αυτό, ε!!! πόσο κοστίζει το ενοίκιο μιας κασέτας τέλος πάντων?
Αθάνατος Αγγελόπουλε !
Μήτσος ο Τούφας
