Δημήτρη Χριστόφια.
Το πως και το γιατί μπορεί να το αναζητήσει ο ιστορικός του μέλλοντος…
Ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι ένα γνήσιο τέκνο της Μαρξιστικής λογικής. Είναι ο άνθρωπος οποίος δεν είπε ένα συγγνώμη για την δολοφονική και καταστροφική έκρηξη στο Μαρί.
Έκανε ότι περνούσε από το χέρι του ώστε να αφελληνίσει την Παιδεία και να προωθήσει το ιδεολόγημα του Κυπριακού έθνους. Αλήστου μνήμης η δήλωση ότι η Ελλάδα έκανε στην Κύπρο εισβολή το 1974 (!!!!) και ότι ο Κυπριακός λαός δεν έχει ανάγκη από μητέρες πατρίδες.
Οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα ή Ορθοδοξία του είναι ξένο, εχθρικό. Η φράση του «για όνομα του λαού» θα μείνει ως μνημείο ψυχολογικού συμπλέγματος. Παρέλαβε μια οικονομία πλεονασματική και την μετέτρεψε εντός ολίγων ετών σε ελλειμματική.
Παρόλα αυτά στην Κύπρο δεν χρεοκόπησε το κράτος όπως στην Ελλάδα, αλλά οι Τράπεζες.
Κατηγορεί τους πάντες για την οικονομική κατρακύλα της Κύπρου εκτός από τον ίδιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τελευταίες δηλώσεις ότι για το πρόβλημα των κυπριακών τραπεζών οφείλεται στην έκθεση τους στα ελληνικά ομόλογα, και όχι για την απόφαση (άραγε με την εντολή ποιων;) της αγοράς ελληνικών ομολόγων από την δευτερογενή αγορά όταν «ξεφόρτωναν» οι γερμανικές τράπεζες.
Η Κυπριακή κοινωνία παρακολουθεί αμήχανη, θυμωμένη και φοβισμένη την κατάρρευση του Τραπεζικού συστήματος και την έλευση του ΔΝΤ.
Ο θυμός και η οργή στην κοινωνία της Κύπρου για όλα τα παραπάνω είναι έκδηλος. Μια κοινωνία η οποία παραδίδεται από τον Δημήτρη Χριστόφια στο ΔΝΤ για περίπου 18 δις ευρώ, λόγω της ανάγκης στήριξης των Τραπεζών.
Στις εκλογές την 17/02/2013 ο Κυπριακός Ελληνισμός καλείται να κάνει διαχείριση θυμού. Και έχει να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις υποψηφίους.
1. Σταύρος Μαλάς, υποστηριζόμενος από το ΑΚΕΛ. Δεν έχει κομματική ταυτότητα, αλλά πρέπει να απολογείται για τα όργια λαθών της τελευταίας πενταετίας.
2. Νίκος Αναστασιάδης, πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗ.ΣΥ.), υποστηριζόμενος από το κόμμα του και θεωρητικά από το κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα (ΔΗ.ΚΟ.) του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου.
Λέμε θεωρητικά γιατί ο γιος του Τάσσου, Νικόλας Παπαδόπουλος στις 17/01/2013 παραιτήθηκε από το αξίωμα του Αντιπροέδρου του (ΔΗ.ΚΟ.) αναφέροντας τα εξής:
«Η παραίτησή μου είναι μια πολιτική πράξη έκφρασης της διαφωνίας μου με την απόφαση για στήριξη στον κύριο Αναστασιάδη και, ταυτόχρονα, του σεβασμού μου στα συλλογικά όργανά του κόμματος. Είναι όμως και μια πράξη συνέπειας, με βάση τη συνείδηση, την αξιοπρέπεια και τις απόψεις που διατύπωσα ενώπιον της Κεντρικής Επιτροπής τον περασμένο Σεπτέμβριο».
Το ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν αποτελεί την πιο πρόσφατη σκιά στην πολιτική ιστορία του Νίκου Αναστασιάδη.
Προσπαθεί με κάθε τρόπο να πείσει τους πολίτες ότι το θέμα θεωρητικά είναι λήξαν αλλά η εν γένει πολιτική του δεν απέχει μακράν εκείνου του εκτρώματος που κατέλυε το Κυπριακό Κράτος και έθετε στο περιθώριο της ιστορίας τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Θέλει να πείσει άπαντες ότι έχει ευρωπαϊκές διασυνδέσεις, δεν χάνει όμως την ευκαιρία να υπενθυμίζει ότι η Κύπρος είναι μια λιλιπούτεια χώρα.
Δυστυχώς για τον ίδιο υπάρχει μια εγγλέζικη παροιμία «Where there is a will there is a way». Και αυτό τα λέει όλα.
Ο Νίκος Αναστασιάδης προβάλλεται ως ο καλύτερος διαχειριστής του Μνημονίου. Θέληση να πάει πέρα από αυτό δεν έχει. Χρησιμοποιεί όλα τα αγκυλωμένα πολιτικά αντανακλαστικά δεξιάς – αριστεράς για να προσποριστεί ψήφους.
Μόνο που το 2013 βρίσκεται στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα…
3. Γιώργος Λιλλήκας, πρώην Υπουργός Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού. του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος υποστηρίζεται επισήμως από το σοσιαλιστικό ΕΔΕΚ. Το μεγαλύτερο κομμάτι του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΗ.ΚΟ.) έχει ταχθεί στο πλευρό του.
Σαφέστατη η θέση του κατά του σχεδίου Ανάν.
Ο Γιώργος Λιλλήκας θέτει στο προσκήνιο εκ νέου τη λύση του Κυπριακού μέσα από μια προσέγγιση που ξενίζει.. Διακηρύττει προς πάσα κατεύθυνση ότι η κατοχή του 38% από την Τουρκία πρέπει να γίνει γι αυτήν επιζήμια και κοστοβόρα.
Προτίθεται να προχωρήσει σε προ-πώληση μέρους των κοιτασμάτων του Φυσικού Αερίου, τα οποία συνολικά εκτιμώνται στα 530δις ευρώ. Θεωρεί ότι με αφετηρία αυτό θα απεμπλακεί σύντομα από το ένα μνημόνιο που επιβάλλεται στην Κύπρο για 18δις ευρώ.
Οι εκλογές της 17/02/2013 στην Κύπρο δεν πρέπει να είναι εκλογές θυμού. Δεν πρέπει να είναι εκλογές απλής τιμωρίας, αλλά περηφάνιας και προοπτικής.
Στις 24 Απριλίου 2004 ο Κυπριακός Ελληνισμός αναμετρήθηκε με την ιστορία του. Απέδειξε πως γράφεται η Ιστορία. Απέδειξε πως ένα κράτος δεν γίνεται κοινότητα.
Πως η Κύπρος είναι μικρή αλλά όχι λιλιπούτεια. Έδειξε τι μπορεί να καταφέρει, μετά την υπερψήφιση του ιστορικού ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Και σήμερα βρίσκεται πάλι ενώπιον των ευθυνών του. Σε πρόσκαιρα χειρότερη οικονομική θέση από τότε αλλά με πολύ καλύτερες προοπτικές ελέω φυσικού αερίου.
Όσοι ψηφίσουν στις 17/02/2013 ας θυμούνται τα λόγια Ελύτη: «Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε».
Λόγια Σταράτα
http://logia-starata.blogspot.gr/2013/01/blog-post_7644.html
