Διότι …δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
« Όταν δεν υπάρχουν ή από την ώρα που δεν υπάρχουν ελεύθερα μέσα, δεν υπάρχουν και ελεύθεροι δημοσιογράφοι! Διότι, αν είσαι ελεύθερος δημοσιογράφος, χρειάζεσαι και ένα ελεύθερο μέσο για να ασκήσεις το λειτούργημά σου. Στο πεδίο αυτό ...
χάθηκαν όλα! Οι δημοσιογράφοι - κατά κύριο λόγο, οι Δημοσιογραφικές Ενώσεις - δεν έκαναν τίποτα, ώστε να προλάβουν την άλωση των μέσων, αποκλειστικά, από επιχειρηματίες. Δεν έκαναν τίποτα ΟΥΤΕ και τότε, όταν διεκδίκησαν τα μέσα και τα πήραν οι εργολάβοι της φανερής διαπλοκής! Απρονοησία; Συνενοχή; Διαλέγετε και παίρνετε »
Του Γαβριήλ Θ. Λαμψίδη
lampsidis@gmail.com
Είναι μια ώρα δύσκολη... Αλλά, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όταν ο ρόλος σου περιορίζεται να ...περιμένεις τη δύσκολη ώρα, αργά ή γρήγορα θα έρθει! Το κλείσιμο του ημερήσιου φύλλου της εφημερίδας "Αγγελοφόρος" είναι ένας σταθμός στα χρονικά του Τύπου της Θεσσαλονίκης και εξ' αυτού καθίσταται, θα γράφαμε, περίπου υποχρεωτικό, ο σχολιασμός, ( ιδίως, όταν γίνεται από μέλος της δημοσιογραφικής "οικογένειας" ), να επεκταθεί και στις αιτίες και στις ευθύνες και στις μικρές έως ανύπαρκτες δυνατότητες / ικανότητες κάποιων να προλάβουν τα επερχόμενα. Διότι, μάλλον, εμάς είχε στο μυαλό τους ο ποιητής ( Κώστας Βάρναλης ), όταν έγραφε το πασίγνωστο και πάντα επίκαιρο ποίημά του «Οι Μοιραίοι»:
« Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! »
Η ιστορία του Τύπου / ΜΜΕ, κατά μεγάλο ποσοστό, είναι ταυτόσημη με την ιστορία του τόπου. Θα ευχόμουν να είχα στηριγμένες / βγαλμένες από την πραγματικότητα αποδείξεις, που θα μου επέτρεπαν να γράψω / ισχυριστώ, αλλά και να...υπερηφανευτώ ( ως άνθρωπος του Τύπου ) ότι η συμβολή του Τύπου υπήρξε και είναι σημαντική και ότι επηρεάζει καθοριστικά και αυτή ακόμα την ιστορία του τόπου. Δυστυχώς, αποδείξεις υπάρχουν για το αντίθετο και είναι γεγονός, ιδίως στις μέρες μας, ότι ο Τύπος / ΜΜΕ έχουν βαρύτατη / εγκληματική ευθύνη που η χώρα μας ψυχορραγεί, επειδή οι Έλληνες, προδομένοι από τον Τύπο / ΜΜΕ, κινδυνεύουν να συλληφθούν, ακόμη και ως ...τρομοκράτες, αν βγουν στους δρόμους και απαιτήσουν να μην παραβιάζεται το Σύνταγμα (άρθρο 120).
Απρόσκλητος συνήγορος των απόψεων που εκθέτουμε η καυτή – τρέχουσα επικαιρότητα. Ποιος θα μας πει – αν όχι ο Τύπος / ΜΜΕ – αν έχουν και την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα όλα αυτά που παρουσιάζονται ως έκνομη δραστηριότητα, την ώρα που φθάνει στη Βουλή για επικύρωση ο νόμος – ντροπή, με τον οποίο παραχωρείται στους ξένους δανειστές ( στους εγκληματίες – κακούργους του κοινού ποινικού δικαίου εκβιαστές τοκογλύφους ) η εθνική μας κυριαρχία, με όρους που ούτε ο …«μεγαλοπρεπής» Σουλεϊμάν δεν είχε διανοηθεί να επιβάλλει στους ραγιάδες Έλληνες; Ποιος θα μας πει – αν όχι ο Τύπος / ΜΜΕ – αν όλα αυτά δεν είναι η συνήθης πρακτική εκφοβισμού και καθυπόταξης των πολιτών, την ώρα που επιβάλλονται κι’ άλλες περικοπές στα ισχνά έως ανύπαρκτα εισοδήματα των Ελλήνων, με φανερή πια επιδίωξη των καλοταϊσμένων από την τρόικα δημίων να στείλουν και άλλους Έλληνες στο θάνατο;
Ειδικότερα, όσον αφορά την ιστορία του Τύπου της Θεσσαλονίκης, η οποία ούτε άγνωστη είναι, ούτε αδικημένη, αν θεωρήσουμε ότι αυτό που ονομάζουμε "ιστορία του Τύπου" έχει σχέση με την καταγραφή των στοιχείων, που αναφέρονται σε τίτλους εφημερίδων, σε εκδότες, σε δημοσιογράφους, σε τεχνικούς και σε υπαλλήλους. Τέτοια στοιχεία υπάρχουν στα ...αρχεία των ασφαλιστικών / επικουρικών ταμείων. Για μένα - και για να προλάβω βιαστικές κρίσεις / επικρίσεις, εξηγούμαι ότι δεν παριστάνω τον έξυπνο και δεν ξεχωρίζω από το "κοπάδι" για να με φάει ο λύκος...
Για μένα, ιστορία του Τύπου είναι οι αγώνες των δημοσιογράφων για ελεύθερη έκφραση, ώστε με τη φωνή τους να ...φωνάζει ο λαός, του οποίου είναι εκφραστές. Όταν υπάρχουν και εκδότες, που είναι 99% δημοσιογράφοι, στο πνεύμα και στο φρόνημά τους, όπως συμβαίνει με αυτή την εφημερίδα, τότε δημοσιογράφοι ΜΑΖΙ με τους εκδότες σε κοινούς αγώνες. Δεν αναγνωρίστηκε χωρίς να το αξίζει η θρυλική πια κινηματογραφική ταινία "Πολίτης Κέιν" (1941) ως μια από τις 10 καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου . Σε αυτή την ταινία, όλοι, από τον εκδότη μέχρι τον κλητήρα και τους διανομείς, ήταν μια γροθιά!
Κάνοντας, λοιπόν, μιαν αναδρομή, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε (οι δημοσιογράφοι της Θεσσαλονίκης) ότι η ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία του Τύπου της Θεσσαλονίκης άνοιξε και έκλεισε, στα χρονικά όρια της θητείας του αλησμόνητου προέδρου της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης (ΕΣΗΕΜ-Θ), Χρήστου Στάγκου (1976 - 1978). Επί προεδρίας του ο τίτλος που έφερε το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων ( η ΕΣΗΕΜ-Θ), τον έφερε αντάξια και όλοι αναγνώριζαν ότι είχε εκείνο το κύρος που χωρίς αυτό δεν γίνεται! Ένας άνθρωπος, με άδεια χέρια και γεμάτη καρδιά, αποφασισμένος, έβαλε, για πρώτη φορά, μπροστά από την εργοδοσία τη Δημοσιογραφία! Κέρδισαν την αξιοπρέπειά τους οι δημοσιογράφοι, απλά, επειδή υποχρεώθηκε η εργοδοσία να αναγνωρίσει τα αυτονόητα και να έχει έτσι και εκείνη περισσότερη υπόληψη.
Όπως έχουμε αποδείξει, στη διάρκεια της δημοσιογραφικής μας καριέρας, η ευαισθησία μας για τα θέματα του Τύπου πηγάζει από το ενδιαφέρον μας και την αγάπη μας για όλους τους συναδέλφους, χωρίς να έχουν θέση στην αντιμετώπισή μας αυτή, άλλου είδους αξιολογήσεις. Και, βέβαια, ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι κάτι ξεχωριστό. Διότι ο δημοσιογράφος δεν είναι υπάλληλος, δεν είναι χαμάλης της ενημέρωσης, αλλά φωτεινός οδηγός. Είναι αυτός που εξασφαλίζει, με αγώνες και θυσίες, το αγαθό της ενημέρωσης για τους πολίτες. Κάνουμε αυτή την εξήγηση για να μην εξαχθούν αυθαίρετα συμπεράσματα. Όπως, ας πούμε, ότι επειδή τιμούμε / ξεχωρίζουμε κάποιους, τους άλλους τους θάβουμε.
Όταν δεν υπάρχουν ή από την ώρα που δεν υπάρχουν ελεύθερα μέσα, δεν υπάρχουν και ελεύθεροι δημοσιογράφοι. Διότι, αν είσαι ελεύθερος δημοσιογράφος, χρειάζεσαι και ένα ελεύθερο μέσο για να ασκήσεις το λειτούργημά σου. Στο πεδίο αυτό χάθηκαν όλα! Οι δημοσιογράφοι - κατά κύριο λόγο, οι Δημοσιογραφικές Ενώσεις - δεν έκαναν τίποτα, ώστε να προλάβουν την άλωση των μέσων, αποκλειστικά, από επιχειρηματίες. Δεν έκαναν τίποτα ΟΥΤΕ και τότε, όταν διεκδίκησαν τα μέσα και τα πήραν οι εργολάβοι της φανερής διαπλοκής! Απρονοησία; Συνενοχή; Διαλέγετε και παίρνετε.
Από το βίντεο που τοποθέτησε στο blog «Makeleio.gr», του οποίου είναι διαχειριστής, ο συνάδελφος Στέφανος Χίος, άκουσα την αποφώνηση της τελευταίας του εκπομπής στο Τηλεοπτικό Κανάλι «ΕΧΤΡΑ 3». Πάλι καλά ότι του δόθηκε αυτή η δυνατότητα, που έχει το χαρακτήρα έσχατης υποχώρησης της ιδιοκτησίας και αποτελεί απόδειξη / παραδοχή ότι έχει αδικήσει τον εργαζόμενο! Άκουσα, λοιπόν, το συνάδελφο, να εξηγεί ΓΙΑΤΙ αποφάσισε να …διακόψει την εκπομπή του. Με ψυχραιμία, με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση δημοσιογραφική, εξήγησε ότι δεν αποδέχτηκε την πρόταση που του έκανε ο ιδιοκτήτης του Σταθμού, να περιορίσει τις δύο εκπομπές ανά εβδομάδα, σε μία. Δεν θα γράψω τίποτα για τον άλλο συνάδελφο, στον οποίο αναφέρθηκε, με το όνομα και την ιδιότητά του στο Σταθμό, ο Στέφανος Χίος. Είναι μέρος του όλου προβλήματος και είναι κάτι που προκύπτει μέσα από τις συνθήκες, τις οποίες εμείς επιτρέψαμε να διαμορφωθούν.
Απλά, θέλω να ρωτήσω, μια τέτοια ώρα, που επιχειρούμε μια πολύ σύντομη αναφορά στην ιστορία του Τύπου: «Τί επιλογές είχε ο Στέφανος Χίος μπροστά στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, χωρίς να φταίει ο ίδιος ( διότι σε αυτά τα ζητήματα η ευθύνη δεν είναι συλλογική, δηλαδή, όλων των δημοσιογράφων, και ο καθένας καταλαβαίνει το γιατί ) και, μάλιστα, όταν το δίλημμα: να συμμορφωθεί ή να διαφωνήσει, τέθηκε ενώπιόν του σε χρονική περίοδο, κατά την οποία το δικό του ταλέντο, το δικό του δημοσιογραφικό θάρρος, η δική του δεξιοτεχνία, είχε αναδείξει την εκπομπή του σε μια από τις πρώτες σε τηλεθέαση; Εκείνο που κατάλαβε και δεν χρειάστηκε, μάλλον, να το πολυψάξει ή να το πολυσκεφθεί, ήταν ότι είχε φτάσει το τέλος, διότι με ευθύνη, όπως γράψαμε, των δημοσιογραφικών ενώσεων, οι ιδιοκτήτες των μέσων πίστεψαν ( και μέχρις ενός σημείου ισχύει αυτό ) ότι είναι και ...ιδιοκτήτες της τιμής και της υπόληψης της Δημοσιογραφίας!
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν γίνεται να επεκταθώ όσο απαιτείται, προκειμένου να καλυφθεί ένα …εθνικό ζήτημα, όπως είναι αυτό που συνδέεται με την κατάσταση του Τύπου / ΜΜΕ στη χώρα μας και, φυσικά, όχι μόνο στη χώρα μας. Γι' αυτό, θα ολοκληρώσω αναγκαστικά την τοποθέτησή μου, υποστηρίζοντας σθεναρά ότι η δύναμη, ακόμα και τώρα, είναι από την πλευρά των δημοσιογράφων. Πώς λέει ένα γνωμικό; Αν έχεις χρήματα, κρεβάτια μπορείς να αγοράσεις όσα θέλεις, ύπνο όμως δεν μπορείς να αγοράσεις. Το ίδιο ισχύει με τους ιδιοκτήτες / εργολάβους. Εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, blogs μπορούν να αγοράσουν όσα θέλουν, το χάρισμα όμως το δημοσιογραφικό δεν αγοράζεται. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΜΑΣ.
