Τα Ίμια και η Στρατιωτική Οικογένεια

Σήμερα δεν είναι μέρα πένθους, σήμερα είναι μέρα χαράς και γιορτής.

Γιατί στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, στους αιθέρες της Ελλάδας και στον ακριτικό Έβρο υπάρχουν άνθρωποι που..

στέκονται φρουροί για εμάς.

Σήμερα λοιπόν δεν πενθούμε, χαιρόμαστε και τιμούμε...χαιρόμαστε που αποδείχθηκε πως μέσα από τις χειρότερες πιθανές συνθήκες πως υπάρχουν ακόμα ήρωες,

και τιμούμε αυτούς που αποφάσισαν σε μικρή ηλικία και δίχως να ξέρουν τους κινδύνους τον δρόμο της αρετής και της θυσίας.

Σήμερα ο πατριωτισμός, έγινε ατάκα, πολιτική ιδεολογία και μία ιδιότυπη κατάσταση όπου τα πιστοποιητικά πατριωτισμού μοιράζονται από τους θιασώτες πολιτικής,πολιτειακής,

και θεσμικής εξουσίας.

Κάνουνε λάθος.

Κάθε Έλληνας και Ελληνίδα, έχουν το μαχητό τεκμήριο του πατριωτισμού. Όλοι αγαπούν την Πατρίδα τους, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.

Αν όχι σήμερα κάποια στιγμή, ο κάθε ένας από μας, πρέπει να αναλογισθεί αυτή τη θυσία, και να σκεφτεί...θα μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό;

Θα θυσιαζόμουν προθυμώς για να είναι ελεύθεροι άλλοι;

Σήμερα όμως, είναι μια ιδιαίτερη μέρα. Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε ποτέ, γιατί το Ναυτικό ή εν γένει οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν κάνουν μία ειδική αναφορά, μία εκδήλωση,

ή τέλος πάντων κάτι το οποίο να θυμίζει αυτή την ημέρα στον Λαό.

Και εκεί ακριβώς είναι που χάνουμε το νόημα.

Όταν ρώτησα λοιπόν, πήρα την εξής απίστευτη απάντηση: "Έκαναν το καθήκον τους, τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω."

Νομίζουμε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις, και τα στελέχη τους, κάνουν ότι κάνουν για το μισθό τους, το εφάπαξ ή για οτιδήποτε άλλο οικονομικό κίνητρο.

Έτσι λοιπόν, πιστέψαμε πως όλοι αυτοί οι "τρελοί" στρατωτικοί μιλάνε για τον πατριωτισμό σαν σλόγκαν, σαν μία αιτιολόγηση του ρόλου τους σε έναν κόσμο με όλο και λιγότερη

αμυντική απειλή.

Ποια είναι η διαφορά μας όμως;

Η διαφορά είναι ,πως όταν βρέχει χιονίζει έχει αέρα ή παγωνιά, αυτοί βγαίνουν έξω για περίπολο...όταν έχει μποφόρ αυτοί βγαίνουν έξω και όταν τρέχουν στα αεροπλάνα τους για να αντιμετωπίσουν

την άγνωστη απειλή...βγαίνουν έξω.

Αυτή είναι λοιπόν η διαφορά μας, εμείς σαν ένα αντανακλαστικό αυτοσυντήρησης αποφασίζουμε να τρέχουμε από τον κίνδυνο...αυτοί;

Τρέχουν προς τον κίνδυνο.

Γίνεται σαφές λοιπόν, πως τον στρατιωτικό δεν τον νοιάζει, ούτε το "ευχαριστώ" που δεν ακούει...ούτε τα λεφτα, που δεν παίρνει.

Τον νοιάζει όμως η οικογένεια του.

Τον νοιάζει να ξέρει πως το παιδί του δεν θα είναι ο αποκλεισμένος , το παιδί που δεν μπορεί να πάει φροντιστήριο γιατί δεν βγαίνει οικονομικά...ότι δεν μπορεί να καλέσει

δύο-τρία άλλα παιδάκια για να γιορτάσει τα γενέθλια του.

Αυτό τον πειράζει, τον εξοργίζει και τον φτάνει στα όρια του.

Και τί να πώ εγώ δηλαδή; Στα παιδιά που ο πατέρας τους έχει υπηρεσία πρωτοχρονιά; Ή που η μητέρα τους είναι στο Κέρας της Αφρικής σε ένα πλοίο; Ή στην κόρη που βλέπει τον πατέρα της να πετάει χωρίς να ξέρει αν θα γυρίσει.

Τί να τους πω;

Τους εξηγείς, σε αυτά τα παιδιά, πως αυτό που κάνουν είναι σημαντικό. Πως υπηρετούν και αυτά, πως εμείς πρέπει να είμαστε δυνατοί για τον πατέρα ,ή την μητέρα , που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά. Τους λες να δείξουν γενναιότητα, και να μην δακρύσουν όταν αλλάζουν ξανά και ξανά μέρος σε κάθε μετάθεση.

Τους λες να μην δείξουν ποτέ τον πόνο που έχουν όταν φεύγει ο μπαμπάς στο Αφγανιστάν, για να πάρει κάτι παραπάνω και να στείλει το παιδί του φροντιστήριο, να μην πουν ποτέ στα άλλα παιδάκια πως ο μπαμπάς και η μαμά μαλώνουν επειδή δεν αντέχει άλλο τις μεταθέσεις.

Σε όλα αυτά, ζητάμε από την οικογένεια, και ιδίως τα παιδιά να δείξουν δύναμη ψυχής που όμοια της δεν έχει απαιτηθεί από τους συνομήλικους τους.

Αλλά αυτό είναι όμως και το μαράζι, το "άδικο" που πνίγει και κάθε στρατιωτικό...ότι και από αυτόν απαιτούμε να μην δείξει κανένα συναίσθημα, να μην δείξει την λύπη του για όσα συμβαίνουν στην οικογένεια του...απαιτούμε να είναι προσηλωμένος εκεί. Στο καθήκον, άσχετα με το τί συμβαίνει στο σπίτι του, απαιτούμε να τα κλείσει όλα μέσα του...

Απαιτούμε, ενώ έχει όλα τα προβλήματα τα οποία έχει ένας οικογενειάρχης...να έχει την ευθύνη 300 ατόμων που διοικεί, την ευθύνη ενός πλοίου εκατομμυρίων, ή ένα αεροπλάνο...και μέσα σε όλα αυτά, αξιώνουμε μηδενικά λάθη.

Έτσι είναι όμως οι στρατιωτικοί, απαιτούμε το καλύτερο από αυτούς...γιατί ξέρουμε ότι μπορούν να το κάνουν.

Οπότε ,κλείνοντας, εγώ μία ερώτηση έχω...τί κάναμε εμείς σαν κοινωνία και σαν πολιτεία για τις οικογένειες των πεσόντων αξιωματικών και του υπαξιωματικού;

"...χαμογελαστοί πέφτουν για την Πατρίδα, χαρούμενοι αφήνουν το αίμα τους στο πεδίο της μάχης...αυτοί είναι οι Έλληνες"

Νικ.Κ. Σ/χης Πεζικού