Προσωπικά, είμαι από εκείνους που θέλουν τον Ιεράρχη να έχει έντονη κοινωνική προσφορά, αλλά όχι συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα. Γιατί θεωρώ ότι η Εκκλησία πρέπει...
να ενώνει, όχι να διχάζει. Και ενώνουν τα προβλήματα, όχι η πολιτική. Αλλά το θέμα δεν είναι εάν τάσσεται κανείς υπέρ ή κατά του διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, αλλά με ποιο τρόπο το κάνει αυτό.
Στην περίπτωση του κ. Κουράκη δεν συνέβη αυτό, αν και η δήλωσή του είναι προφανώς ρατσιστική και αντιδημοκρατική. Γιατί στοχεύει στον εξευτελισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Χριστιανών. Γιατί δείχνει παντελή έλλειψη σεβασμού απέναντι σε όσους δεν είναι ομόδοξοί του.
Θα ήταν πιο πειστικός για τις προθέσεις του εάν πρότεινε ταυτόχρονα την κατάργηση της χρηματοδότησης του κόμματός του και τη χρηματοδότηση από ειδικό φόρο που θα πληρώνουν όσοι δηλώνουν οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Άσε δε που σε κάθε περίπτωση βάζει την Κουμουνδούρου στη διαδικασία να εξηγεί για πολλοστή φορά εάν είναι υπέρ της επιβολής φόρων στους πολίτες, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας…
Τέτοιου είδους ακραίες απόψεις δεν αρμόζουν σε ένα δημοκρατικό κόμμα και πλήττουν την προσπάθεια του κ. Τσίπρα να εμφανίσει έναν κομματικό σχηματισμό με συνοχή, ικανό να αναλάβει ακόμα και τις τύχες της χώρας. Γι’ αυτό ακόμη κι αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους κομματικών ισορροπιών, δεν αποβάλλει τα σταγονίδια επιλεκτικής δημοκρατικής ευαισθησίας, είναι πολύ πιθανόν να το κάνει ο λαός όταν έρεθει η ώρα. Θυμηθείτε ότι το έκανε στις εκλογές του 2009 στέλνοντας στο σπίτι του όσους δεν σεβάστηκαν το λαό και την Ιστορία.
