Πλησιάζουμε στο τέλος της ελληνικής χρεοκοπίας...
Όντως πιστεύω πως πολλές πολυεθνικές επιλέγουν να φορολογηθούν στις χώρες που έχουν μικρότερους φορολογικούς συντελεστές.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, το ίδιο θα αποφάσιζαν και πολλοί από εμάς, είτε αν ήμασταν οι μέτοχοι αυτών των πολυεθνικών, είτε ως άτομα, στο βαθμό που είχαμε αυτή τη δυνατότητα.
Αυτό ισχύει για όσους πάνε εκκλησία, όσους ψηφίζουν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, φιλελεύθερους ή
συντηρητικούς.
Οι επιχειρήσεις όπως και οι άνθρωποι λειτουργούν και αποφασίζουν με βάση το δίπολο κίνητρο και τιμωρία. Ακόμη και τα άλογα αποκτούν προσδιορίσιμη συμπεριφορά με βάση το δίπολο ανταμοιβή-ζαχαρη και τιμωρία -μαστίγιο.
Για τις επιχειρήσεις τα άκρα του δίπολου είναι το κέρδος και η ζημιά. Μια από τις παραμέτρους που καθορίζουν τη συνάρτηση του κέρδους και της ζημιάς είναι η φορολογία.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ανταγωνιστείς τα φορολογικά κίνητρα μιας ανταγωνίστριας χώρας. Η μείωση των φόρων. Αν εσύ φορολογείς τα κέρδη με 20% και η ανταγωνίστρια με 15% μπορείς μόνο να την ανταγωνιστείς μεταβάλλοντας το συντελεστή χαμηλότερα.
Έστω πως μια επιχείρηση όμως που στην Χ χώρα κάνει 2.000 ευρώ τζίρο και βγάζει 100 ευρώ κέρδη και φορολογούμενη με 15% πληρώνει 15 ευρώ, στην Ψ χώρα με συντελεστή 20% θα πλήρωνε 20 ευρώ.
Αν η Ψ κατεβάσει το συντελεστή στο 15% δεν έχει κανένα λόγο να μεταφέρει εκεί την παραγωγή. Όσα πληρώνει στη μία χώρα θα πληρώνει και στην άλλη.
Αν ο συντελεστής στη Ψ χώρα πέσει στο 10% πάλι θα πρέπει να υπολογίσει το κόστος μεταφοράς της μονάδας αν πρόκειται για παλιά μονάδα που ήδη λειτουργεί. Δεν έχει νόημα να κερδίσει 5 ευρώ και να πληρώσει 50 για τη μεταφορά.
Μια επιχείρηση που παράγει 100 ευρώ κέρδη, πληρώνει 20 ευρώ φόρο και εμφανίζει και 2.000 πωλήσεις. Για να έχει 2.000 ευρώ πωλήσεις πρέπει να πληρώνει περί τα 1.500 ευρώ σε μισθούς.
Αν κοιτάξετε ένα ισολογισμό εύκολα μπορείτε να διαπιστώσετε αυτές τα αναλογίες στα οικονομικά μεγέθη κατά μέσο όρο.
Απασχολεί λοιπόν η εταιρεία στελέχη και εργαζόμενους και αν είναι εξαγωγική εισφέρει με θετικές ροές στο εμπορικό ισοζύγιο.
Ας υποθέσουμε πως δεν είναι η Ελλάδα που οι φορολογικοί συντελεστές ξεπερνούν το 40% σε ορισμένες περιπτώσεις και πως φορολογεί έστω και τους μισθωτούς με 10% flat συντελεστή.
Τότε η παραπάνω επιχείρηση εισφέρει στα δημόσια έσοδα με άλλα 150 ευρώ, εκτός από το ότι αφαιρεί από την «χωματερή» της ανεργίας ανθρώπους.
Παράδειγμα
Ας υποθέσουμε πως πείθουμε τους κ. Λαφαζάνη και Στρατούλη πως μας συμφέρει τα επόμενα 15 χρόνια να έχουμε ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον με 20% ή με 10% ή και με 0% φορολογικό συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη.
Έστω πως με 20% θα έχουμε δέκα επιχειρήσεις σαν την του παραπάνω παραδείγματος, οι οποίες λόγω κόστους μεταφοράς παραμένουν εδώ και φορολογούνται με διπλάσιο φόρο απ΄ ό,τι σε γειτονικές χώρες.
Προσφέρουν στο δημόσιο 10Χ20 ίσον 200 ευρώ έσοδα συν 1.500 Χ10 ευρώ από την φορολόγηση των εισοδημάτων των μισθωτών ίσον με 15.200 ευρώ.
Αν κατεβάσουμε το φόρο στο 10% είναι πιθανό να αυξήσουμε τον αριθμό των επιχειρήσεων στις 30 και να πετύχουμε με τον ίδιο τρόπο 300 ευρώ έσοδα.
Καθώς 30Χ10 ίσον 300. Συν 1.500 επί 30 ίσον 45.000 από φορολόγηση μισθωτών.
Ήτοι, σύνολο 45.300 ευρώ.
Αν μηδενίσουμε το φορολογικό συντελεστή εταιρικών κερδών είναι πιθανό να προσελκύσουμε 60 επιχειρήσεις σαν την ως άνω και να μην εισπράττουμε τίποτα από εταιρικά κέρδη, αλλά με ένα χαμηλό συντελεστή flat φορολόγησης 10% να εισπράττει το δημόσιο περί τις 90.000 ευρώ.
Σας παραθέτω και μια τέταρτη «φιλολαϊκή» εκδοχή της φορολόγησης κατά 40% των εταιρικών κερδών και των εισοδημάτων των φορολογουμένων.
Κατά τη γνώμη σας με ποια από τις παραπάνω εκδοχές το δημόσιο θα εισέπραττε περισσότερα και η κοινωνία θα είχε μικρότερη ανεργία και μεγαλύτερη οικονομική ευημερία;
Βέβαια αν τα δημόσιο καλύπτει τις ανάγκες του 20.000 το χρόνο αν εισπράττει λόγω ευημερίας της οικονομίας 30.000 κάνει περισσότερο κακό και λιγότερο καλό.
Το δημόσιο παντού στον κόσμο μοιάζει με μια «μαύρη τρύπα», όσο περισσότερα πέφτουν μέσα τόσο περισσότερα ζητάει.
Στην συνέχεια δημιουργεί ανταγωνισμό μισθών στον ιδιωτικό τομέα και πλήττει την ιδιωτική οικονομία, δηλ. το κλαδί πάνω στο οποίο στηρίζεται.
Βεβαίως μια πολιτισμένη κοινωνία πρέπει να εξασφαλίζει παιδεία, υγεία και ασφάλεια για το σύνολο, αλλά με τρόπους που δεν θα προάγουν την αργομισθία για τους προσφέροντες τις υπηρεσίες και την εναπόθεση της ατομικής ευθύνης και φροντίδας σε τρίτους από αυτούς που δέχονται τις υπηρεσίες.
Ο φορολογικός συντελεστής βέβαια δεν είναι η μοναδική παράμετρος στην συνάρτηση που πρέπει να βγάλει θετικό πρόσημο για μια επένδυση.
Σχηματικά θα μπορούσαμε να την υπολογίσουμε ως εξής: Επένδυση = (σταθερό πολιτικό κλίμα + φορολογικό περιβάλλον+ κόστος διαφθοράς+ κόστος γραφειοκρατίας+ εργατικό κόστος+ ενεργειακό κόστος+ γεωγραφική θέση κλπ).
Πιστεύω πως μας συμφέρει να προσελκύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες επιχειρήσεις έστω και αν δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο κερδοφορίας.
Θα ρωτήσει κάποιος γιατί η Βουλγαρία με χαμηλό συντελεστή δεν έχει πετύχει υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από εμάς.
Στη Βουλγαρία το κράτος αδυνατεί να επιβάλλει το νόμο στη μαφία που λυμαίνεται την οικονομία και την κοινωνία. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμη τέτοια φαινόμενα αλλά αν δεν προλάβουμε είναι πιθανό να προκύψουν.
Επιπλέον στη Βουλγαρία την εποχή που η Ελλάδα αναπτυσσόταν με 7 και 10% ετησίως μετά τον πόλεμο ζούσαν κάτω από την εξαθλίωση των σοβιετικών πειραμάτων.
Τώρα όμως εμείς πέφτουμε και αυτοί ανεβαίνουν σε λίγα χρόνια μπορεί να αλλάξει το τοπίο.
Κάποιοι θα θέσουν το δίλημμα Ιρλανδία ή Σουηδία. Πιστεύω πως το σουηδικό μεταπολεμικό θαύμα έχει ιδιαιτερότητες πολιτισμικές και κυρίως ιστορικές που το καθιστούν εξαίρεση και όχι κανόνα. Προσεχώς όμως θα αναφερθούμε αναλυτικά...
Συμπέρασμα
Η άποψή μου είναι πως η παρουσία μιας εταιρείας στην οικονομία μιας χώρας είναι πιο σημαντική από τα φορολογικά έσοδα που αφήνει σ΄ αυτήν.
Αν το περιθώριο κέρδους που φορολογείται είναι 10% τότε το εισόδημα που δημιουργεί στην τοπική οικονομία είναι περίπου το υπόλοιπο 90%.
Αν αύριο είχαμε 500 νέες παραγωγικές εταιρείες έστω με μηδενικό φόρο επί των κερδών θα είχαμε μηδενική ανεργία αύξηση των εσόδων του δημοσίου από την αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας, υγιή ασφαλιστικά ταμεία.
Δεν θα βρισκόμασταν σε καθεστώς χρεοκοπίας.
Μόνο συναισθηματική αξία έχει ο διαχωρισμός ελληνικές οι ξένες πολυεθνικές. Πρακτικά η σημασία τους σε μια οικονομία είναι ίδια.
Η ελληνική χρεοκοπία ουσιαστικά ξεκίνησε λίγο μετά την μεταπολίτευση όταν η χώρα δεν κατάφερε να αλλάξει οικονομικό μοντέλο από το μεταπολεμικό μοντέλο υψηλής δασμολογικής προστασίας σε ένα περισσότερο ανταγωνιστικό ανοιχτό στις εξελίξεις της παγκοσμιοποίησης.
Η χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της ελληνικής πολιτισμικής και πολιτικής γενικής χρεοκοπίας.
Αλλά φέρνει τους Έλληνες αντιμέτωπους με την πραγματικότητα και τις μεταπολεμικές και μεταπολιτευτικές αριστερές ψευδαισθήσεις. Από την χρεοκοπία δεν θα βγούμε αν δεν αλλάξουμε άποψη για το ρόλο των επιχειρήσεων και τη σχέση μας με αυτές…
Με αυτή την έννοια τώρα τελειώνει η χρεοκοπία δεν ξεκινάει....
Πηγή:www.capital.gr