Ο δρόμος για την πρωθυπουργία φαίνεται να ανοίγει διάπλατα για τον Αλέξη Τσίπρα. Οι τελευταίες εντυπωσιακότατες στροφές στην πολιτική του φαίνεται να αποδίδουν. Στην Κουμουνδούρου μπορεί να μην το κατανοούν ακόμη αλλά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον συνειδητοποίησε ότι με κραυγές και λεκτικές κορόνες, εξουσία δεν κερδίζεται.
Μετά λοιπόν...
από το πιο αποτυχημένο ταξίδι Έλληνα πολιτικού αρχηγού στην Γάλλια που ζήσαμε πριν τις εκλογές του 2012 με το περίφημο Ολαντρέου και τις δηλώσεις στο εξωτερικό πως το ευρώ δεν αποτελεί ταμπού, χάραξε μια πιο "συνετή" γραμμή. Το ευρώ πλέον αποτελεί και θα παραμείνει είτε το θέλουμε, είτε όχι το εθνικό μας νόμισμα, ο κ. Σόιμπλε δεν αποκαλείται πλέον αρμοστής της Ελλάδος αλλά σύμμαχος και συνομιλητής της, το ΔΝΤ δεν αποτελεί πλέον λαίλαπα που κατακαίει στο διάβα του κράτη και ανθρώπινες αξιοπρέπειες αλλά έναν οργανισμό με ευήκοα ώτα. Για το επικοινωνιακό κομμάτι βεβαία έγινε και μια επίσκεψη στην Λατινική Αμερική ώστε να τονωθεί το επαναστατικό πνεύμα των ψηφοφόρων. Μάλλον όμως όχι και τόσο επιτυχημένη. Η Αργεντινή που παρουσιαζόταν πριν από κάποιους μήνες από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ως παράδειγμα προς μίμηση στο θέμα της στάσης πληρωμών μπήκε σε μια νέα φάση ταραχών στο εσωτερικό ενώ στο εξωτερικό είχαμε την κατάσχεση του πλοίου της λόγο χρεών. Επιπροσθέτως στην Βενεζουέλα έχουμε τον ορισμό του "καρεκλοκένταυρου" όπου μια χώρα κυβερνάται από την εντατική καθώς ο σύντροφος Τσάβες αρνείται ν αποχωριστεί την προεδρική θέση.
Η στρατηγική λοιπόν που ακολουθείται δίνει αποτελέσματα. Στο εσωτερικό της χώρας δίνεται για λαϊκή κατανάλωση στην κρατικοδίαιτη πρώην πράσινη μάζα ψηφοφόρων άπλετος στρατουλιτισμός (είναι μια "ασθένεια" λίγο πιο βαριά από τον λαϊκισμό, πιο συγκεκριμένα ο λαϊκισμός έχει όρια, ο Στρατούλης όχι) ώστε να ακούγονται αυτά που πρέπει για να διατηρηθεί η εκλογική πελατεία, όχι στις απολύσεις, όχι στις αποκρατικοποιήσεις κ.α ενώ την ιδία ώρα στο εξωτερικό κτίζεται το προφίλ ενός μετριοπαθούς σοβαρού πολιτικού αρχηγού που είναι πρόθυμος να συνεργαστεί με την καθεστηκυία τάξη όταν αναλάβει τα καθήκοντα του.
Από την πλευρά τους, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακόμα παραμένουν μουδιασμένα και ασκούν κάποια κριτική σε αυτήν την μεταστροφή, όχι έντονη αλλά υπαρκτή. Παρόλα αυτά δεν απέχει και πολύ μακριά το χρονικό σημείο κατά το όποιο εντελώς ξαφνικά -όπως συμβαίνει κατά κανόνα από εποχής Σημίτη και μετά- οι δημοσκοπήσεις θα καταδείξουν σημαντικότατη άνοδο στα ποσοστά καταλληλότητας για πρωθυπουργία του Αλέξη Τσίπρα, που από τις χαμηλές πτήσεις του 22 και 23 τοις εκατό θα συναγωνίζεται τον αντίπαλο του Αντώνη Σαμαρά. Όταν παρουσιαστούν αυτά τα δημοσκοπικά ευρήματα θα ξεκινήσει και η αντίστροφη μέτρηση για την πρωθυπουργία. Η οποία ως επικοινωνιακό επισφράγισμα θα έχει και την mega-λη συμφιλίωση.
Έτσι λοιπόν η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποτελεί μια κοινότοπη χώρα. Ένας αρχηγός ακόμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα επικρίνει την λιτότητα (Γ. Παπανδρέου),το μνημόνιο (Α. Σαμαράς) και στα πρόθυρα της εξουσίας θα καταλάβει πως δεν υπάρχει τρίτος δρόμος και το μόνο που απομένει είναι η συνέχιση του έργου του προκατόχου του. Όσο για τους Έλληνες αισθάνομαι πως το θέμα πλέον είναι ψυχολογικό και πηγάζει από την ανάγκη να πιστέψουμε πως κάπου υπάρχει ελπίδα. Με όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια δεν ευσταθεί η εύκολη δικαιολογία της εξαπάτησης. Κάποτε "το μάρμαρο πλήρωναν" οι κοινωνικά ασθενέστεροι, σήμερα όμως όλη η κοινωνία που ασθενεί.
