Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Ο μέσος άνθρωπος», μας λέει η κοινωνική ψυχολογία, «δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί τους φόβους του και όταν αυτοί οι πραγματικοί μικροί φόβοι γίνουν ...
αδιευκρίνιστες φοβίες, τότε ο άνθρωπος αναζητά κάποιον που θα τον προστατέψει απ’ αυτούς τους ιδεατούς φόβους. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ένας ιδεατός Θεός ή ένας πραγματικός τύραννος. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να είναι σκληρός, αυταρχικός και τόσο κακός ώστε να προκαλεί τρόμο σε εχθρούς αλλά και σε φίλους». Κάτι σαν τον Λεβιάθαν του Τόμας Χομπς ας πούμε.
Αυτή η γνώση, η οποία οδήγησε στο δόγμα μαζικής πειθάρχησης λαών σε στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, μέσω του τρόμου, γνωστή, ως «Δόγμα Σοκ και Δέος», ήταν ήδη γνωστή την εποχή του Ξενοφώντος(427-355 π.Χ.) και ως γνωστόν, η « Κύρου Ανάβασις» του Ξενοφώντος και ο «Πελοποννησιακός Πόλεμος» του Θουκυδίδη, ανήκουν στην κατηγορία των βιβλίων, η ανάγνωση των οποίων θεωρείται απαραίτητη για όλους εκείνους που επιθυμούν καριέρα στρατιωτικού, πολιτικού και οικονομικού ηγέτη.
Τι μας λέει λοιπόν ο Ξενοφών. «οι Δέκα χιλιάδες περίπου μισθοφόροι είχαν δέκα στρατηγούς και μπορούσαν κάθε φορά να επιλέξουν εκείνον τον οποίο θα υπηρετούσαν. Κάθε φορά λοιπόν που περνούσαν από ειρηνικά μέρη και δεν διέτρεχαν κάποιον κίνδυνο προτιμούσαν τους πιο ήπιους και δημοκρατικούς στρατηγούς. Τότε, ο Σπαρτιάτης Κλέαρχος, ο πιο φιλοπόλεμος, σκληρός και αυταρχικός στρατηγός, που του άρεσε να βασανίζει τους στρατιώτες του και ο οποίος ισχυριζόταν ότι οι στρατιώτες πρέπει να φοβούνται τον αρχηγό τους περισσότερο κι απ’ τους εχθρούς, δεν είχε ούτε έναν στρατιώτη να διατάξει. Όταν όμως περνούσαν από μέρη επικίνδυνα όπως εκείνα των φιλοπόλεμων Καρδούχων (Κούρδων) και οι στρατιώτες ένιωθαν ανασφάλεια και φόβο, τότε όλοι ήθελαν να είναι κάτω από τις διαταγές του Κλέαρχου.
Τι ήθελε να μας πει με απλά λόγια, ο συγγραφέας, ο στρατηγός και φιλόσοφος Ξενοφών; «Σε περιόδους ανασφάλειας και φόβου οι άνθρωποι προτιμούν την ασφάλειά τους απ’ την ελευθερία τους και τείνουν να προτιμούν ηγέτες τυράννους παρά δημοκρατικούς, γιατί πιστεύουν πως μόνο ηγέτες-καθάρματα, πιο κακοί κι απ’ τους εχθρούς, μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλειά τους».
Τι μας λέει το σύγχρονο «Δόγμα Σοκ και Δέος», το οποίο εκτός των στρατιωτικών, έχει οπαδούς σε συγκεκριμένους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού (Σχολή του Σικάγου):«η μαζική ανασφάλεια και ο μαζικός φόβος παραλύουν. Ο φοβισμένος και τρομοκρατημένος λαός επιστρέφει σε μια βρεφική κατάσταση και με τα βρέφη κάνεις ότι επιθυμείς. Επιβάλλεις τη βούλησή σου».
Δε γνωρίζω αν ο πρωθυπουργός μας έχει μελετήσει το πνεύμα του Σπαρτιάτη στρατηγού Κλέαρχου, ούτε τι πιστεύει για τις αντοχές του ελληνικού λαού. Ολες όμως οι πολιτικές του αποφάσεις των τελευταίων μηνών, δείχνουν να αποπνέονται απ’ αυτό το πνεύμα του δόγματος «Σοκ και Δέος».
Δε γνωρίζω αν ο κος Σαμαράς έχει επίγνωση των βασικών προϋποθέσεων για την εφαρμογή του δόγματος «Σοκ και Δέος».
Την πρώτη βασική προϋπόθεση, που είναι η προπαγανδιστική παραπληροφόρηση την έχει σίγουρα αφού απ΄ το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, όλα τα ΜΜΕ σπέρνουν φόβο και τρόμο παραπληροφορώντας τον ελληνικό λαό σε σημείο να συγχέει το συμφέρον του με την καταστροφή του. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό.
Απαιτείται η σχεδόν ολική ή απόλυτη γνώση και κατανόηση των αντοχών και των δυνάμεων του αντίπαλου, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο ίδιος ο λαός και εδώ ισχύει το «μπορείς να τρομοκρατείς λίγους για πολύ καιρό, ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι όλους για πολύ καιρό».
Αν ο πρωθυπουργός μας, επηρεασμένος από κακούς συμβούλους, θαυμαστές της πολιτικής του δόγματος σοκ και δέος, ζήλεψε τη δόξα και την τακτική του Κλέαρχου, θα πρέπει, κάποιος που τον αγαπάει πραγματικά, να του υπενθυμίσει το τέλος του Κλέαρχου, που εμπιστεύθηκε περισσότερο τους ξένους, που δήθεν θα τον βοηθούσαν απ’ τους ίδιους τους στρατιώτες του.
Η μόνη πολιτική δύναμη, που μακροχρόνια θα βγει κερδισμένη απ’ αυτήν την πολιτική του δόγματος της πυγμής θα είναι εκείνη η δύναμη που έχει κάνει την πυγμή, «όπου την παίρνει» βέβαια, σημαία της. Και τότε θα δούμε να επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό του 1974, όχι σαν φάρσα πλέον αλλά ως τραγωδία «στο σπίτι τσαμπουκάς και μάγκας και έξω χαλβάς».
