Δεν τον γνωρίζω προσωπικώς. Τον «γνώρισα» το 1999 ως δικηγόρο και συνοδό τού περιπλανώμενου ανά τας πρωτευούσας της Ελλάδος και της υπόλοιπης Αφρικής Οτσαλάν.
Τον «ξανασυνάντησα» το 2010. Διάβαζα τα φλογερά κείμενά του και ...
θαύμαζα τον πατριωτικό του λόγο. Ταίριαζε στο ύφος μου και στις απόψεις μου, προ πάντων επειδή διεκήρυσσε τον αταλάντευτο αντιμνημονιακό λόγο τού Σαμαρά.
Όταν ο Σαμαράς έκανε τη μεγάλη κωλοτούμπα, περίμενα να σκάσει μύτη ο πατριώτης Φαήλος. Και τότε τον «ξανασυνάντησα» στον υπερμεγέθη υδατοσυλλέκτη, όπου είχαν καταδυθεί με ανάστροφη πτώση κατόπιν πολλαπλών αναπηδήσεων όλοι οι αντιμνημονιακοί πλην ελαχίστων. Τότε ήταν που ήλθε στον νου μου η κουβέντα κάποιου που μου είχε πει πριν από 34 χρόνια: «Απαιτείται χρόνος και κόπος για την απόκτηση κύρους και αξιοπρέπειας. Αρκεί ένα δευτερόλεπτο για την απώλειά τους».
Εγώ ψηφίζω στην Α΄ Πειραιώς και, βεβαίως, δεν τιμώ με την ψήφο μου την κ. Ρεπούση. Τί θα έκανα, άραγε, αν ψήφιζα στη Β΄ Πειραιώς; Τί θα έκανα τώρα που ο Γάμα Γάμα Εσόδων κ. Θεοχάρης [ΣΗΜ: ο, μεταξύ άλλων, πρώην επί κεφαλής της μηχανοργάνωσης της «ΑΣΠΙΣ-ΠΡΟΝΟΙΑ», στην οποία ο εκκαθαριστής βρήκε ένα μπάχαλο] διέταξε τον Έφορο να ζητήσει από τον Εισαγγελέα να ασκήσει εις βάρος μου δίωξη για τετράμηνη καθυστέρηση καταβολής τού ποσού των € 5.100 που οφείλω στο Δημόσιο όντας άνεργος, χωρίς άλλη πηγή εσόδων πέρα της εργασίας μου που βρίσκεται στα αζήτητα, με κουρεμένες από τον Ευάγγελο τον Ευτραφή τις λιγοστές αποταμιεύσεις μου των € 17.000, έχοντας να θρέψω και να μορφώσω ανήλικα παιδιά με κομμένο το ρεύμα και το νερό; Τί θα έκανα; Ίσως να πήγαινα στο γραφείο τού πολιτευτή Φαήλου και να του έριχνα μερικές Χριστοπαναγίες. Ίσως και καμμιά σφαηλιάρα.
Αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου, όταν έπεσε το μάτι μου σε ανταλλαγή μηνυμάτων στο twitter μεταξύ Φαήλου και Έλληνος πολίτη. Έγραφε στον Φαήλο ο Έλλην πολίτης: «Βία είναι ο γέρος μου που πάει στον γιατρό και βρίσκει ταμπελάκι ότι τελείωσαν οι 10 δωρεάν επισκέψεις. Αν πεθάνει, να στον φέρω» [sic]. Και ο τεράστιος Φαήλος απήντησε: «Ευχαρίστως, αλλά πού να τον βάλουμε; Α, έχω όμως μια κούτα από τηλεόραση (ασπρόμαυρη). Αν τον διπλώσεις, πριν παγώσει, θα χωράει» [sic]. Θαύμασα για μία ακόμη φορά τον ακριβολόγο Φαήλο που δίνει σημασία στην λεπτομέρεια, εξ ου και ενημέρωνε τον Έλληνα πολίτη ότι το χαρτόκουτό του είναι από ασπρόμαυρη τηλεόραση, ώστε αν ο Έλλην πολίτης επιθυμούσε να είναι το χαρτόκουτο από έγχρωμη τηλεόραση, να μην έστελνε στον Φαήλο τη σορό του πατέρα του.
Θαύμασα και το μέγεθος της, κατ’ επιεική έκφραση, ασέβειας του ανδρός. Άλλωστε, αν ψήφιζα στη Β’ Πειραιώς, τί θα μπορούσα να του ζητήσω ως ρουσφέτι με αντάλλαγμα την ψήφο μου; Κάποιο διορισμό της γυναίκας μου στο Δημόσιο; Αδύνατον. Μάλλον το χαρτόκουτό του για τις ακόμη πιο δύσκολες μέρες που μας φέρνει και ο πατριώτης Φαήλος. Κι’ ας είναι από ασπρόμαυρη τηλεόραση.
Σαμαρά, ο θυμόσοφος ελληνικός λαός λέει από αρχαιοτάτων χρόνων: «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Όχι ότι δεν έχω αντιληφθεί, έστω και με καθυστέρηση, ποιός είσαι. Απλώς, τώρα συλλέγω και άλλα αποδεικτικά στοιχεία. Τα τρία πρώτα: Ταμήλος, Φαήλος, Παπαγεωργόπουλος.
Πάντως, εξακολουθεί να μένει αναπάντητο το βασανιστικό ερώτημα: «Ποίαν χρείαν Έλληνος συνοδού-δικηγόρου είχεν ο Οτσαλάν κρυπτόμενος από πρωτευούσης εις πρωτεύουσαν το 1999;».
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
