«Σηκώνομαι το πρωί. Βγαίνω από το σπίτι μου.Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.Δεν τη βλέπω και
πέφτω μέσα.
Την επόμενη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο και
ξαναπέφτω μέσα.
Την τρίτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.Ωστόσο,δεν το θυμάμαι και πέφτω μέσα.
Την τέταρτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ την τρύπα στο πεζοδρόμιο.Τη θυμάμαι και,παρόλα αυτά,δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.
Την πέμπτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου.Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου την τρύπα στο πεζοδρόμιο και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.Την βλέπω και,παρόλο που τη βλέπω,πέφτω μέσα.
Την έκτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου. Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.Πηγαίνω ψάχνοντας την με τα μάτια μου.Την βλέπω,προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,αλλά πέφτω μέσα.
Την έβδομη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου.Βλέπω την τρύπα.Παίρνω φόρα,πηδάω,φτάνω με την άκρη των ποδιών μου ως την άλλη μεριά,αλλά όχι αρκετά μακριά και πέφτω μέσα.
Την όγδοη μέρα,βγαίνω από το σπίτι μου,βλέπω την τρύπα,παίρνω φόρα,πηδάω,φτάνω στην άλλη άκρη!Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα που χοροπηδάω από τη χαρά μου…Και,έτσι όπως χοροπηδάω,ξαναπέφτω μέσα.
Την ένατη μέρα, βγαίνω από το σπίτι μου,βλέπω την τρύπα,παίρνω φόρα,πηδάω και συνεχίζω το δρόμο μου.
Tη δέκατη μέρα, συνειδητοποιώ ότι είναι πιο βολικό να περπατάω…στο απέναντι πεζοδρόμιο.»
Ο λόγος για τον οποίο κοινοποιώ το παραπάνω αλληγορικό κείμενο του J.Bucay δεν είναι ευχάριστος. Είναι ενοχλητικός και έχει αποδειχθεί και επικίνδυνος.
Τρομοκρατία.
Μία λέξη που κρύβει πίσω της πολλά θύματα και που στην Ελλάδα για χρόνια παραμένει άλυτος γρίφος. Ένας γρίφος όμως που γίνεται πολυπλοκότερος όταν στην εξίσωση λύσης του εμπλέκονται 20χρονα παιδιά αλλά και γονείς που εθελοτυφλούν αρνούμενοι να αντιληφθούν τα λάθη τους.
Καλώς ή κακώς η ένοπλη πάλη δε μπορεί να είναι λύση σε μία ευνομούμενη Πολιτεία, έστω και χρεοκοπημένη.
Όμως το μίσος με το οποίο δείχνουν να έχουν εμποτιστεί τόσοι συνομήλικοι μας δείχνει να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Θα περίμενε κανείς σ’αυτό τον πόλεμο να πρωτοστατούν εκείνοι που δεν έχουν.
Όμως κανένας από τους φερόμενους ως τρομοκράτες τα τελευταία χρόνια δεν φάνηκε πως αντιμετώπισε πρόβλημα επιβίωσης.
Κανένας πιθανότατα δεν αναγκάστηκε να στερηθεί πράγματα ως φοιτητής για να μπορέσει να βγάλει τη βδομάδα.
Κανένας δεν περίμενε το δέμα για να έχει φαγητό για το υπόλοιπο του μήνα.
Κανένας δε χρειάστηκε να δουλέψει, δίχως ασφάλιση για να συμπληρώσει το οικογενειακό εισόδημα.
Όλα τα βρήκαν έτοιμα και δε χρειάστηκε να δώσουν μάχες γι’αυτά.
Και μάλλον αυτό έφταιξε.
Δεν αναζήτησαν ποτέ εναλλακτική διέξοδο για τα πιστεύω τους.
Θεώρησαν πως η άποψη τους για την κοινωνία ήταν η μοναδική σωστή και έπρεπε να επιβληθεί με κάθε κόστος. Δε μπόρεσαν ποτέ να δουν τις εναλλακτικές που δίνει η ζωή σε εκείνους που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Γιατί αν αγωνιστείς πραγματικά, θα ανακαλύψεις σύντομα τα αδιέξοδα που κρύβουν τα καλάσνικοφ. Θα αντιληφθείς πως κανένας δε θα σε ακολουθήσει σε ένα κοινό στόχο, αν δε μοιραστείς μαζί του ιδέες, οράματα, νύχτες και μέρες δουλειάς.
Γιατί ακόμα και αν κάποια στιγμή καταφέρεις με τη βία να επιβληθείς, το κόστος θα είναι τεράστιο. Η αλλαγή λοιπόν της καθημερινότητας δεν έρχεται τυχαία. Έρχεται μόνο μέσα από τη δουλειά και κυρίως μέσα από ανθρώπους που είναι πραγματικά έτοιμοι να ανοίξουν τα μάτια τους και να περάσουν στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Εκεί που επανάσταση είναι να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο και πραγματικά όπλα οι ιδέες που εμπνέουν.
Σάκης Ιωαννίδης
Οικονομολόγος
http://www.sakisioannidis.gr/%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/h_pragmatiki_epanastasi.html
