Ο Διάβολος ζωντάνεψε στη Ρώμη

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού

Αναμφισβήτητα ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Μια τέτοια ενδιαφέρουσα εξέλιξη των καιρών μας είναι και η "αναπάντεχη" παραίτηση του Πάπα. Μια παραίτηση, της οποίας..

η σημασία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από κάποιον, ο οποίος δεν διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις ...Συνδυασμό γνώσεων, συγκεκριμένα, οι οποίες αφορούν τόσο τα περί της λειτουργίας του συστήματος εξουσίας όσο και τα περί θεολογίας. Γι' αυτόν τον λόγο και οι αναλύσεις, οι οποίες αναμένεται να "κυκλοφορήσουν", είτε στον τύπο είτε στο διαδίκτυο, θεωρούμε εκ των προτέρων ότι θα είναι στην πλειονότητά τους εσφαλμένες και στην καλύτερη περίπτωση ελλιπείς. Θα στερούνται της "διεισδυτικότητας" και του "εύρους" εκείνου, που απαιτεί η ανάλυση του μεγέθους αυτού του φαινομένου.

Γιατί θεωρούμε μια τέτοια "αναλυτική" αποτυχία ως σχεδόν δεδομένη; Γιατί κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται τη φύση του "Παπικού Αξιώματος" και ως εκ τούτου τον ρόλο του "Ποντίφικα". Δεν μιλάμε γι' αυτούς, οι οποίοι θα πληρωθούν, προκειμένου με τις ψευδολογίες τους να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο. Ακόμα και οι πιο ειλικρινείς αναλυτές θα αποτύχουν στις αναλύσεις τους. Συνηθισμένοι σε πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, δεν θα πιάσουν καν την ουσία του θέματος. Θα αντιμετωπίσουν τον Πάπα σαν πολιτικό πρόσωπο και θα "προσπεράσουν" το νόημα της πράξης του.

Θα τον αντιμετωπίσουν σαν ένα πρόσωπο "αναλώσιμο" και "αντικαταστήσιμο" και θα χάσουν τις τρομερές συνέπειες της παραίτησής του. Μπορεί μάλιστα να φτάσουν στο σημείο ακόμα και να εκθειάσουν την πράξη του, παρουσιάζοντάς την σαν πράξη υψίστης ταπεινότητας από έναν τόσο ισχυρό παράγοντα της εξουσίας ...Πράξη πρωτοποριακή, ριζοσπαστική και δημοκρατική, εφόσον, διαπιστώνοντας την προσωπική του αδυναμία να ανταπεξέρθει στα καθήκοντά του, δεν διστάζει να κάνει την υπέρβαση ...Την απόλυτη υπέρβαση για έναν Πάπα και να παραδώσει οικιοθελώς τη "σκυτάλη" στους επόμενους ...Στην καλύτερη περίπτωση θα παραστήσουν τους ντεντέκτιβ, αναζητώντας τα "μυστικά" αίτια της παραίτησης σε ανίατες αρρώστιες, θρησκοληπτικές μανίες ή γεροντικές εμμονές.

Όλα αυτά είναι όχι μόνον λάθος, αλλά και παντελώς αποπροσανατολιστικά. Η παράνομη όσο και παράλογη παραίτηση του Πάπα είναι μέγα γεγονός, το οποίο μπορεί να επηρεάσει απολύτως αρνητικά την τύχη ολόκληρης της ανθρωπότητας όχι μόνον σήμερα, αλλά και στο μέλλον. Στην κυριολεξία είναι μια πράξη αποτρόπαια, η οποία καθιστά τον σημερινό Πάπα τον μεγαλύτερο εγκληματία των τελευταίων αιώνων. Απλά, για να καταλάβουμε το μέγεθος του ζητήματος, το οποίο προκύπτει εξαιτίας αυτής της παραίτησης, θα πρέπει να γνωρίζουμε μερικά πολύ βασικά πράγματα.

Πριν πούμε δηλαδή οτιδήποτε άλλο για την συγκεκριμένη παπική απόφαση, χρήσιμο είναι ο αναγνώστης να γνωρίζει μερικά "λεπτά" θέματα για τα πράγματα εκείνα, τα οποία αφορούν το ίδιο το σύστημα εξουσίας και τους διαχειριστές του. Θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από μια "θεμέλια" παραδοχή, η οποία —αν μη τι άλλο— είναι απόλυτα λογική και κοινώς αποδεκτή. Μία παραίτηση Πάπα επηρεάζει τόσο πολύ την ευρυθμία του συστήματος, που δεν μπορεί ούτε θεωρητικά να είναι τυχαία ...μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι ...τυχαία.

Σε αυτό συνηγορεί και η στατιστική της ιστορίας. Ανάλογη παραίτηση έχει να γίνει από τον Μεσαίωνα. Η τελευταία παραίτηση Πάπα έγινε το 1294, όταν ο Σελεστίνος ο Ε' αποφάσισε ο ίδιος ότι δεν ήταν ικανός να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τού αξιώματος. Αυτό, όμως, το αποφάσισε ελάχιστους μήνες μετά την ενθρόνισή του και άρα πριν αναλάβει πλήρως τον έλεγχο εντός της Καθολικής Εκκλησίας ...Πολύ πριν ελέγξει δηλαδή την "καμαρίλα" της και ως εκ τούτου δημιουργήσει με την παραίτησή του προβλήματα στο θέμα της διαδοχής του. Στην πραγματικότητα παραιτήθηκε από Πάπας πριν καν γίνει Πάπας. Παραιτήθηκε σε ένα χρονικό διάστημα που μπορούσε να το κάνει, χωρίς αυτή η πράξη του να έχει συνέπειες για το σύστημα εξουσίας.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ουσία του προβλήματος της σημερινής παραίτησης. Το όλο πρόβλημα, το οποίο προκύπτει από αυτήν την παραίτηση, βρίσκεται στις συνέπειες που έχει αυτή για το σύστημα εξουσίας ...Μια παραίτηση ενός Πάπα πλήρους ισχύος και γνώσεως. Αυτό είναι το πρωτοφανές της υπόθεσης και άρα η περίπτωση αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση όμοια με αυτήν του 1294. Πρώτη φορά γίνεται τέτοιου είδους παραίτηση Ποντίφικα ...Πρωτοφανής και ύποπτη. Ύποπτη, γιατί στα ύπατα επίπεδα της εξουσίας του συστήματος τα πάντα λειτουργούν με τους δικούς τους απόλυτους κανόνες, οι οποίοι δεν αλλάζουν μέσα στους αιώνες. Σε αυτά τα επίπεδα εξουσίας τίποτε δεν είναι τυχαίο και τίποτε δεν προκύπτει από τις εκάστοτε τρέχουσες συγκυρίες. Ο χρόνος σε αυτά τα επίπεδα έχει παντελώς διαφορετική λογική και βεβαίως διαφορετικές "ταχύτητες" από την καθημερινότητα των ανθρώπων.

Το σύστημα εξουσίας έχει πάγιες και διαρκείς ανάγκες, οι οποίες το αναγκάζουν να "βλέπει" βαθιά μέσα στον χρόνο. Είναι υποχρεωμένο να "βλέπει" στις επόμενες δεκαετίες και αιώνες και όχι να "δουλεύει" για το "μεροκάματο". Είναι υποχρεωμένο να φέρεται ως αθάνατο και όχι σαν θνητό. Αυτό σημαίνει ότι τις επιλογές του δεν τις επηρεάζουν ούτε οι πρόσκαιρες φιλοδοξίες ούτε οι εφήμερες αδυναμίες των εκάστοτε στελεχών του. Αυτό σημαίνει πως όλες οι φιλοδοξίες των στελεχών του περιορίζονται αυστηρά από τις "φιλοδοξίες" επιβίωσης του συστήματος και όλες οι αδυναμίες των ίδιων ανθρώπων πρέπει να εκδηλώνονται υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα συνιστούν απειλή για την επιβίωση αυτήν.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι στο επίπεδο του Πάπα ο ισχυρισμός της "κούρασης" ή της "καταπόνησης", που οδηγεί στην παραίτηση, είναι τουλάχιστον αστείος. Από τη στιγμή που γίνεσαι Πάπας, πρέπει να πεθάνεις και ως Πάπας, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δημιουργείς τεράστια προβλήματα στο ίδιο το σύστημα. Σε αυτά τα επίπεδα εκείνος, ο οποίος νιώθει τόσο "κουρασμένος", δεν παραιτείται από τη θέση του, αλλά από την ίδια του τη ζωή. Το γνωρίζει αυτό από τότε που αναλαμβάνει το αξίωμα και το αποδέχεται ως προδιαγραφή ...Αυστηρή και απαραβίαστη προδιαγραφή.

Όλα αυτά μπορεί για τους κοινούς θνητούς να ακούγονται σκληρά και ίσως απάνθρωπα πράγματα, αλλά δεν παύουν να περιγράφουν επακριβώς τη σκληρή αλήθεια, η οποία αφορά τόσο υψηλές και σκληρές θέσεις εξουσίας ...Την απλή αλλά σκληρή αλήθεια, η οποία χαρακτηρίζει τη λειτουργία αυτών των αξιωμάτων ...Των αξιωμάτων εκείνων, τα οποία —μετά από απάνθρωπες θυσίες— τα καταλαμβάνουν ανθρώπινα "θηρία" ...Ορκισμένοι άγαμοι μύστες των μυστηρίων και "εραστές" των ανώτατων εξουσιών.

Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος νιώθει ανίκανος να διαχειριστεί μια εξουσία, η οποία υποτίθεται ότι "πηγάζει" από τον Ίδιο τον Θεό, είναι αναγκασμένος, όταν είναι αδύναμος να τη διαχειριστεί, να την "επιστρέψει" σε Αυτόν που του ανήκει ...Είναι υποχρεωμένος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, ώστε να την παραδώσει αυτούσια σε Αυτόν που ανήκει η εξουσία αυτή. Γιατί όμως αυτό είναι απολύτως υποχρεωτικό; Μήπως ο Θεός είναι σαδιστής; Όχι βέβαια. Αυτό γίνεται, για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στο θέμα της διαδοχής, το οποίο αποτελεί και το μείζον στην περίπτωση αυτήν ...Αποτελεί το μείζον, γιατί το σύστημα είναι αθάνατο και πρέπει υποχρεωτικά να λειτουργεί με τις εντολές του Δημιουργού του και όχι με τις εμπνεύσεις του εκάστοτε προκαθήμενου ...Αποτελεί το μείζον, γιατί η επιλογή τού διαδόχου είναι "προνόμιο" του αθάνατου Ιδιοκτήτη και όχι του θνητού διαχειριστή.

Αυτή η συμπεριφορά δεν έχει μόνον πρακτική αξία για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος, αλλά και έχει και τη θεολογική εξήγησή της ...Γίνεται, για να μην χάσει ο Θεός το προνόμιο να "επιλέγει" ο Ίδιος τους δούλους Του. Αυτή η απειλή είναι κάτι παραπάνω από ορατή, όταν ο προηγούμενος Αρχιδούλος "αποσύρεται" σε πλήρη ισχύ και άρα μπορεί ζωντανός να επηρεάσει μια διαδικασία, η οποία θεολογικά "ανήκει" στην αρμοδιότητα του Ίδιου του Θεού. Σε μια τέτοια περίπτωση μιλάμε για ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ εναντίον του Ίδιου του Θεού και αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στο κείμενό μας.

Μπορεί ένας Πάπας να παραιτηθεί;

η συνέχεια εδώ