Γράφει ο Σεραφείμ Μηχιώτης
Τα κείμενα του συντρόφου Βασίλη Μουλόπουλου έλκουν συχνά το ενδιαφέρον μου:
-Είτε υπό την προηγούμενη ιδιότητά του, ως υπευθύνου του μηχανισμού προπαγάνδας του κόμματος της μείζονος αντιπολιτεύσεως, πριν τον εκδιώξει ο...
"υφιστάμενός του" σύντροφος Πάνος Σκουρλέτης, ώστε να καταστεί ο τελευταίος και τύποις παντοδύναμος,
-Είτε υπό την σημερινή ιδιότητά του, ως προέδρου της ΑΕ που εκδίδει το κομματικό δελτίο της «ΑΥΓΗΣ», θυγατρικής της μητρικής εταιρείας- συνιστώσης του ΣΥΝ, από το πολυ-κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Ο εν λόγω σύντροφος ανήκει εις τη χωρεία των λειτουργών του Τύπου, οι οποίοι επιχειρούν να εντυπωσιάζουν με τα γραφόμενά τους, να επιδιώκουν ένα εντυπωσιακό φαίνεσθαι μέσω «νέων ιδεών», τις οποίως λίαν οψίμως έχουν ανακαλύψει και τις οποίες επιχειρούν να «πουλήσουν» ως μάγοι με τα δώρα τους, προς το πιστό αναγνωστικό κοινό τους. Ταυτοχρόνως δε αυταπατώνται, ότι οι πολίτες τους θυμούνται μόνον περιστασιακώς και ξεχνούν την πορεία τους διαχρονικώς, ιδιαιτέρως ως ασχολουμένων με τα κοινά, συνεπώς με τους προβολείς της κοινωνίας στραμμένους στα πρόσωπά τους.
Τελευταία ρηξικέλευθη πρόταση του συντρόφου-εκδότη της «ΑΥΓΗΣ»: Αν η Αριστερά θέλει να κάνει πολιτική παρέμβαση «κόντρα στο ρεύμα των καιρών», αντί να γυρεύει λίγα ψίχουλα παρουσίας παραπάνω στο γυαλί της ξεφτίλας, να προτείνει, να απαιτήσει και νε δεσμευτεί ότι θα φτιάξει μία δημόσια τηλεόραση στο μοντέλο του ΒΒC: δημόσια χρηματοδότηση και πλήρη ανεξαρτησία από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, αν ο Μουλόπουλος υποστηρίζει τα ανωτέρω, εν συνεπεία και εν συνεχεία της γνωστής συνεντεύξεως του Αρχηγού του Τσίπρα προς το ΒΒC, όπου-μεταξύ άλλων-έκρινε σκόπιμο να αναφέρει ότι «ο μόνος δρόμος γιά να επιβληθεί η μνημονιακή πολιτική στην Ελλάδα είναι η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων». Όπως πάντως αναφέρει σχετικώς το χθεσινό φύλλο από το «ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ», όπου εργάσθηκε ο Μουλόπουλος επί σειρά ετών παρά τω Ψυχάρη, ως ο στενότερος συνεργάτης τους, μάλλον τρόμαξαν οι ψύχραιμοι Βρετανοί από τις διατυπώσεις του Τσίπρα και επεδίωξαν να «εξισορροπήσουν» τη συνέντευξή του, ζητώντας και την γνώμη του καθηγητή Θ.Βερέμη.
Υποθέτω ότι, παρά την προηγούμενη αναγκαστική μάλλον «εξισορρόπηση», ο Μουλόπουλος θα συνεχίζει να πιστεύει μετά πάθους την άποψή του. Βεβαίως η εφημερίδα που εκδίδει, διεκδικεί-μέσω του χθεσινού της κύριου άρθρου- και τη δημόσια συχνότητα του πρώην τηλεοπτικού σταθμού του ΚΚΕ, ώστε κάποιο νεφελώδες συνεταιριστικό σχήμα "αριστερών δημοσιογράφων" να στήσει δημοκρατικό-αντιμνημονιακό τηλεοπτικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας.
Πρώτο συμπέρασμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μέσω του κομματικού του δελτίου, ρίχνει διπλή ζαριά εις το χώρο των ΜΜΕ και δη των τηλεοπτικών. Και ό,τι πιάσουν. Κι αν τα πιάσουν όλα, τόσο το καλύτερο!
Δεύτερο συμπέρασμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ιδιαιτέρως μέσω της "προτάσεως Μουλόπουλου", εμφανίζεται να εισηγείται βαρύνουσες προτάσεις, τόσο βαρύνουσες ή νέες, που τις εισηγούνται ή «απαιτούν» όλα τα κόμματα, όταν είναι εις την αντιπολίτευση και όταν αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες βολεύονται ή και αρέσκονται σφόδρα την υπάρχουσα "θεσμικώς" κατάσταση πραγμάτων, άντε να κάνουν και κάποια «μερεμέτια» διά το θεαθήναι.
Συνεπώς η πρόταση δεν είναι διόλου νέα, αλλά αποτελεί «ξαναζεσταμένη σούπα» και δη από ακατάλληλο να τη σερβίρει άνθρωπο: Ο νυν πρόεδρος της ΑΕ που εκδίδει την «ΑΥΓΗ» κατέχει τη σημερινή του θέση από ενδοκομματική μετάθεση-κοοπτάτσια κατά την κομμουνιστική ορολογία-σε επιχείρηση ΜΜΕ συμφερόντων του ΣΥΝ, η οποία συνδέεται με ομφάλιο λώρο ασφυκτικού ελέγχου όσων γράφει. Ουδείς πιστεύει ότι η «ΑΥΓΗ» είναι ανεξάρτητη δημοσιογραφική φωνή, πολλώ μάλλον όταν λογοκρίνει ακόμη και μη αρεστές φωνές στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (τελευταίο θύμα η βουλευτής Σοφία Σακοράφα, γιά την εισήγησή της, εις την τελευταία συνεδρίαση της "καθοδήγησης").
Ποιά εγγύηση δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας μπορεί να προσφέρει ο Μουλόπουλος, ώστε να εγγυηθεί μία ανεξάρτητη ΕΡΤ, αλά BBC; Προφανώς καμία. Και επιτέλους, επειδή η πορεία των ανθρώπων εις τον χρόνο του δημιουργικού τους γίγνεσθαι πρέπει να εξετάζεται υπό σκοπιά συνολική και όχι αποσπασματική, όχι μόνον ως προς τα «τελευταία» τους:
-Πώς και δεν τα εσκέφθη όλα αυτά όταν διετέλεσε πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ (από τον Απρίλιο του 2008) , παραλλήλως με την ιδιότητα του διευθυντή σύνταξης εις «ΤΟ ΒΗΜΑ» πράγμα πλήρως ασυμβίβαστο, γεγονός γιά οποίο εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση; Δεν ήσαν όλα αυτά τότε, εντός του πεδίου των συνδικαλιστικών του ευαισθησιών;
-Πώς και δεν τα εσκέφθη όλα αυτά κατά τη μικρή του θητεία, ως βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ; Ούτε και τότε, εν ενεργεία πολιτικός πλέον, δεν τα "είδε";
Δεν είναι, όμως, μόνον αυτό, γιά το οποίο πάσχει η «πρόταση Μουλόπουλου». Θέλει μία δημόσια τηλεόραση (γιατί όχι και ραδιοφωνία;) σε πλήρη ανεξαρτησία από την εκάστοτε από την εκάστοτε κυβέρνηση. Δηλαδή μία παρθενογένεση. Και δεν προνοεί γιά την πρώτιστη προϋπόθεση, που είναι το αυτονόητο το ασυμβίβαστο της δημοσιογραφίας με τις κομματικές εξαρτήσεις. Ανεξάρτητος δημοσιογράφος είναι αυτός που ΔΕΝ είναι μέλος πολιτικού κόμματος, συνεπώς η κρίση του μπορεί να είναι περισσότερο ανεξάρτητη και αντικειμενική, σε μία δοκιμασία προσωπικής αξιοπιστίας διαρκή και αυστηρή, πρωτίστως από τους πολίτες. Αυτό το απολύτως ουσιώδες δεν μνημονεύεται. Δεν αρχίζει ο πολύνους αρθρογράφος της "ΑΥΓΗΣ" από το απλούστερο και το αυτονόητο, ότι κανένα πρόσημο του πολιτικού εκκρεμούς δεν είναι επιτρεπτό με την άσκηση της μόνης επιτρεπτής δημοσιογραφίας, της ανεξάρτητης από οποιαδήποτε κέντρα.
Οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να λιβανίζουν κανέναν. Δεν πρέπει ούτε καν να δέχονται δώρα, σχετιζόμενα με την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως ρητώς προβλέπεται και βεβαίως απαγορεύεται αυστηρώς γιά τους δημοσιογράφους εις τις ΗΠΑ, επί ποινή διαγραφής από την ΝUJ αν αποδειχθεί και απολύσεως, βεβαίως, από το ΜΜΕ εις το οποίο εργάζονται.
Με αυτά που εισηγείται ο πρόεδρος της ΑΕ που εκδίδει την «ΑΥΓΗ», εμφανίζεται να επιδιώκει μία εξοραϊσμένη εικόνα της κατάστασης που υπάρχει σήμερα, η οποία εν πολλοίς επικρατεί και την οποία επιθυμεί μάλλον να δεί σε βολικότερες «αριστερές αναλογίες». Πόσα κομματικά στελέχη ή συμπαθούντες κομμάτων στελεχώνουν σήμερα τις ενημερωτικές εκπομπές και τις ειδήσεις της ΕΡΤ; Με ποιά κριτήρια και ποιές σχέσεις εργασίας επιλέγονται οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το ρεπορτάζ των αντιστοίχων κομμάτων διαπιστεύσεώς τους; Συνεπώς θα πρέπει να απολυθούν;
Όπως ισχύει γιά τα πάντα στη ζωή, έτσι και γιά την «πρόταση Μουλόπουλου» ισχύει το τρίπτυχο: Ποιός το λέγει, από πού το λέγει και πώς το λέγει. Έχω την γνώμη ότι ατύχησε και ως προς τα τρία.
Ένας "άνθρωπος του κόμματος", όπως ο σύντροφος Μουλόπουλος, διότι αυτό το ρόλο επροτίμησε δι' εαυτόν, όπως ασφαλώς δικαιούται, δεν παρέχει πλέον εχέγγυα ανεξάρτητης δημοσιογραφικής φωνής. Εάν υπάρξει "κυβέρνηση της Αριστεράς" και επιλεγεί ως "νέος Κεδίκογλου", μάλλον δεν θα διαφέρει από το νυν Κεδίκογλου, τον οποίο καταγγέλλει μετά πάθους το Κόμμα "του" ή η εφημερίδα, την οποία εκδίδει. Της οποίας συντάκτες, προφανώς οι πλέον ημέτεροι εκ των εκεί ημετέρων, μαζύ με άλλους "αριστερούς" θα έχουν καπαρώσει από το ίδιο το βράδυ των εκλογών τη "θέση τους" εις την ΕΡΤ εις αντικατάσταση αυτών που θα έχουν προηγουμένως προγραφεί, προς άμεση εκδίωξη, "σκυλιά της διαπλοκής" γαρ, όπως τους έχει αποκαλέσει ο μπόγιας από το κομματικό ιερατείο τηε Κουμουνδούρου (οι εντός εισαγωγικών τρεις προηγούμενες λέξεις, από ρεπορτάζ της "Εφ.Συν").
Είναι οδυνηρό ότι η δημοσιογραφία εις τη χώρα μας, συνεχίζεται να κρίνεται με πολιτικά και άλλα πρόσημα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τη ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ. Αυτό και μόνον πρέπει να αρκεί, αλλά κάποιοι-μηδέ του Μουλόπουλου εξαιρουμένου-θέλουν να το μαγειρεύουν...Το φαγητό έχει ξυνίσει!
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
