Από το Μυστήριο
Απλώς ας φανταστούμε, αν στη θέση του Μπερλουσκόνι ήταν κάποιος άλλος γραφικός μεν, αριστερός δε, και είχε πετύχει ανάλογη νίκη – γιατί περί νίκης πρόκειται – τι θα είχαν ακούσει τα δύσμοιρα τα αυτιά μας από...
όλους εκείνους τους «λόγιους» κενολόγους βερμπαλιστές της εν Ελλάδι Αριστεράς.
Ουδείς σήμερα εξ αυτών κάνει οιαδήποτε αναφορά ότι ο μεγάλος ηττημένος των ιταλικών εκλογών ήταν ο συνασπισμός κομμάτων της Αριστεράς. Η ιταλική Αριστερά «πέτυχε» το ακατόρθωτο. Να νεκραναστήσει πολιτικά το Σίλβιο, ο οποίος από το ξεπεσμό και την γελοιοποίηση των μπούγκα – μπούγκα πάρτι απογειώθηκε στο 30%.
Είναι σαφές ότι οι επιλογές της Γερμανίας και δη της Μέρκελ τύπου Μόντι απερρίφθησαν αναφανδόν από τους Ιταλούς. Η προσπάθεια των κεντρικών ευρωπαϊκών τραπεζών να επιβάλουν τους εκπροσώπους τους ως πολιτικούς ηγέτες προκειμένου να ασκήσουν πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας έπεσε στο κενό. Ο σούπερ Μάριο καταρρίφθηκε.
Παρόλο αυτά όμως, οι γείτονες δεν εμπιστεύτηκαν τα κόμματα της Αριστεράς. Η οποία ιταλική Αριστερά, παρά τους δογματισμούς της, είναι σαφώς πιο σοβαρή και φερέγγυα από τους Έλληνες συντρόφους της. Ανέκαθεν άλλωστε η ιταλική αριστερά και δη το ΚΚΙ παλιότερα, ήταν περισσότερο προχωρημένη ιδεολογικά με φιλοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, από τα υπόλοιπα αριστερά κόμματα της Μεσογείου.
Έτσι, σε αυτές τις εκλογές απέτυχαν τόσο η Αριστερά, όσο και οι τραπεζίτες.
Κι όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ένας καλός φίλος «Για άλλη μια φορά Αριστερά και Τεχνοκράτες δεν μπορούν να πείσουν».
Η αλήθεια είναι ότι οι Ιταλοί αρέσκονται από παλιά στο να επιλέγουν διαφόρους γραφικούς και νούμερα για να τους εκπροσωπούν. Η επιλογή άλλωστε του Σίλβιο επί δεκαετίες αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Οι Ιταλοί αισθάνονται ισχυροί και ότι τους «παίρνει» να κάνουν πλάκες με τους πολιτικούς τους. Η δημόσια διοίκηση λειτουργεί άριστα και χωρίς αυτούς.
Η Ιταλία όμως δεν είναι Ελλάδα. Οπότε τα διάφορα επαναστατικά τσιτάτα που διακινούνται στο διαδίκτυο κυρίως, στερούνται σοβαρότητας. Η ιταλική οικονομία παρά τα προβλήματά της παραμένει ακόμη ισχυρή, η δε οικονομία της Βόρειας Ιταλίας συγκρίνεται σε δυναμισμό και ευμάρεια με την αντίστοιχη της Γερμανίας.
Όποιος έχει ταξιδέψει στην Ιταλία, από τη Ρώμη και πάνω, γνωρίζει πολύ καλά ότι ουδεμία σχέση η χώρα μας με την Ιταλία από κάθε άποψη. Η κεντρική και βόρεια Ιταλία είναι μία οργανωμένη, πολιτισμένη και ευνομούμενη χώρα. Εκεί λαμβάνονται οι αποφάσεις, εκεί χτυπά η καρδιά της χώρας. Φυσικά υπάρχει και η νότια Ιταλία, μέρη της οποίας είναι περισσότερο υποανάπτυκτα και από δικά μας, όμως η πολιτική ελίτ της Ιταλίας ουδόλως ενδιαφέρεται για τους …Μαυριτανούς.
Συνεπώς, ουδείς εχέφρων Ιταλός φοβήθηκε ποτέ ότι μία επιλογή στις κάλπες σαν του Σίλβιο ή του κωμικού Μπέπε Γκρίλο θα οδηγούσε την Ιταλία εκτός ευρώ ή σε χρεοκοπία.
Η Ιταλία είναι πολύ μεγάλη και ακόμη πολύ ισχυρή για να την αγνοήσει η υπόλοιπη Ευρώπη και να ρισκάρει την χρεοκοπία της. Και αυτό το ξέρουν και οι Ιταλοί και οι Ευρωπαίοι.
Αντιθέτως, η Ελλάδα ήταν και είναι πολύ μικρή και εν πολλοίς ασήμαντη, γεγονός που έδιδε το δικαίωμα σε πολλούς να σκέφτονται να ρισκάρουν την άτακτη χρεοκοπία της προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Το 2010 τυχόν χρεοκοπία της ήταν πολύ πιθανό να οδηγούσε σε διάλυση της Ευρωζώνης. Τον Ιούνιο του 2012 όμως, είχε κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν λάβει πια τα μέτρα τους, οπότε η χρεοκοπία της Ελλάδος δεν ήταν πια ούτε ταμπού, ούτε μακρινό ενδεχόμενο.
Και τουλάχιστον τότε ευτυχώς την γλυτώσαμε, προς απογοήτευση των θιασωτών της καταστροφής που πραγματικά εύχονται η Ελλάδα κάποια στιγμή να διαλυθεί…
Τα Σέβη μου.
