Του Νίκου Λυσιγάκη
Η δική μου γενιά πέρασε τα φοιτητικά της χρόνια παρακολουθώντας τις πλέον γραφικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης.
Οι μύθοι, οι απόκρυφες πληροφορίες και οι μυστικές συμφωνίες της...
Νέας Τάξης παρέλασαν από εκεί δίνοντας στον Έλληνα το μύθο που είχε ανάγκη για να εξηγήσει όσα δε μπορούσε να κατανοήσει.
Το “ξανθό γένος” που θα κατέβει στη Μεσόγειο να μας σώσει, η ΑΟΖ που γέμισε ριάλια τους Κύπριους θα σώσει και εμάς και οι ΕΛ που θα βάλουν όλους τους κακούς ξένους στη θέση τους με τα υπερόπλα.
Η αλήθεια είναι πως 2-3 φορές κι’εγώ έχω ψάξει στο Σείριο να βρω το πατρικό μας αλλά τίποτα, οπότε το γύρισα σε πιο κοντινές περιοχές. Όπως όλοι οι μύθοι όμως καταρρέουν όταν έρθει η ώρα να μιλήσει η πραγματικότητα.
Τα γεγονότα της Κύπρου, όπως και αυτά της Ελλάδας ανέδειξαν για μένα αυτό που όλοι αρνούνται σήμερα ότι υπάρχει.
Την Ευρωπαϊκή Ένωση ως σχέση μεταξύ εταίρων που επιδιώκουν την κοινή ανάπτυξη.
Αυτό ήταν και αυτό θα είναι πάντα, με τα δακρύβρεχτα περί οικογένειας να είναι για τους δημαγωγούς.
Τα κράτη όσο και να έχουν ισχυρούς δεσμούς, δεν παύουν να είναι κράτη υπόλογα σε πολίτες. Πολίτες που πολλές φορές όμως αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα μέχρι το σημείο που κάποιος “ηγέτης” παρεμβαίνει για να πάει κόντρα στο ρεύμα διαβλέποντας πέρα από το δάχτυλο του. Όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αδιαφόρησε για την πλειοψηφία της αστικής κοινωνίας τότε που του φώναζε “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο”.
Οι τύποι λοιπόν με τις άσπρες κάλτσες και τα σανδάλια έσωσαν την Ελλάδα και την Κύπρο, όταν εκείνες χρεοκόπησαν. Με υψηλό ή μικρό κόστος εξ’αιτίας των χειρισμών του πολιτικού μας συστήματος, η αλήθεια παραμένει αμείλικτη.
Μας έδωσαν χρήματα, όταν κανένας άλλος δεν προσφέρθηκε να το κάνει.
Η Ρωσία είπε business is business και αφήστε τα χριστιανικά τόξα κατά μέρος. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ που κάναμε ΑΟΖ για να μας προστατεύει, σφυρίζουν αδιάφορα και δυστυχώς ο Τσάβες έφυγες νωρίς για να μας στείλει πετρέλαιο να σωθούμε.
Ακόμα δε και η εκκλησία της Κύπρου, που πολλοί τη θαύμασαν αυτές τις μέρες γιατί μέσω του Αρχιεπισκόπου της προσέφερε τα χρήματα της για να σωθεί η οικονομία, αποδείχθηκε θύμα του λαϊκισμού της εποχής. Διότι, αυτό που δεν είπε ο σεβασμιότατος είναι πως η Εκκλησία της Κύπρου είναι βασικός μέτοχος της Ελληνικής Τράπεζας και ούτως ή άλλως θα καλούνταν να αναλάβει τις υποχρεώσεις της από το κούρεμα, ως μέτοχος.
Μαρμαρωμένος βασιλιάς λοιπόν, που θα ξυπνήσει για να σώσει την Ελλάδα και την Κύπρο από τη χρεοκοπία, δεν υπήρξε. Μοναδική σανίδα σωτηρίας αποδείχθηκαν οι “κουτόφραγκοι” που ζήτησαν αυτό που για καθέναν μας στην προσωπική του ζωή, φαντάζει αυτονόητο.
Να πληρώσουν αυτοί που έχουν και να μπουν όροι που θα εξασφαλίζουν την αποπληρωμή όσων χρημάτων μπουν. Στο διεθνές σύστημα, ο ισχυρότερος πάντοτε κερδίζει.
Οι μπλόφες κρατούν λίγο και αν ο παίκτης δεν είναι επιδέξιος αποδεικνύονται ενίοτε καταστροφικές.
Η ισχύς σου άλλωστε, φτάνει μέχρι εκεί που μπορείς να την επιβάλεις. Και με το μεσαίο δάχτυλο προτεταμένο μέχρι και ο καθρέφτης σου θα απαντήσει ανάλογα. Πόσο μάλλον οι Ευρωπαίοι…
Και στην παρούσα φάση, η αντίληψη των Γερμανών πως “ισχυρή Ευρώπη” σημαίνει ένα αυστηρό πλαίσιο συμπεριφοράς για τις χώρες μέλη, μοιάζει κυρίαρχη στους 27 έπειτα από μία δεκαετία δημοσιονομικής χαλάρωσης, την οποία οι πιο αδύναμοι πληρώνουν σήμερα.
Αν δε δουλέψουμε λοιπόν, για να φτιάξουμε σοβαρά κράτη και οικονομίες σε σταθερές βάσεις, τότε να μην παραπονιέται κανείς για Γερμανούς, Φινλανδούς κλπ.
Μια ζωή, όποτε θα είμαστε από κάτω, θα μας αντιμετωπίζουν με όρους ισχύος.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο lysigakis.tumblr.com.
