Είναι βράδυ. Ενδύομαι την εξάρτυσιν καπνιστού και εξέρχομαι της οικίας μου δι’ εν σιγαρέττον. Μόλις σκάω μύτη στο ψοφόκρυο παίρνω την πρώτη δόση αιθαλομίχλης από τα τζάκια της Αθήνας και αμέσως τ’ αυτιά μου σκίζει η ιαχή της επιτυχίας ενός τέρματος. «Αγωνίζονται ΠΑΟ-ΑΕΚ για το πρωτάθλημα» θυμήθηκα. Οι ζητωκραυγές αντιλαλούν στις...
πλαγιές της Πάρνηθας και του Υμηττού και καλύπτουν το λεκανοπέδιο. Πόσοι να είναι οι φίλαθλοι; 20, 30, 40.000; Όχι περισσότεροι.
Σκέφτηκα με πικρία τί θα γινόταν αν την 23.04.2010 ή την 03.05.2010 είχαν σηκώσει τέτοια βοή οι Αθηναίοι πολίτες διαδηλώνοντας κατά των δεσμών που απεργαζόταν η κυβέρνηση των δοσιλόγων. Ποια ΜΑΤ και ποια ΕΚΑΜ θα μπορούσαν να σταθούν μπροστά τους; Κάτι σαν το «Αέρααα» στα βουνά της Αλβανίας.
Και αμέσως μετά άκουσα ότι είπε ο Βενιζέλος πως αν είχεν εκλεγεί αυτός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το 2007, ο ρους της ιστορίας θα ήταν διαφορετικός. Συνεχίζει ακάθεκτος να μας ραίνει με βλακείες ο τύπος. Θα μπορούσε κάποιος να του πει πολύ απλά: «Αν είχες παραιτηθεί την 23.05.2010 με την παρέα σου, θα είχες επιτύχει μια γκολάρα που θα ξέσκιζε το πλεχτό του ΓΑΠ και της παρέας του. Έτσι, ίσως να είχε αλλάξει ο ρους της ιστορίας. Αλλά με παρέες δεν βάφονται αυγά».
Τελικά είχε δίκηο ο Κηλαηδόνης [ή «Κελαηδόνης» κατά τον μακαρίτη Γ. Ράλλη] που τραγουδούσε «Αρχίζει το ματς, αδειάζουν οι δρόμοι, …….. πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή».
Δεν κάνεις για Διακογιάννης ρε χοντρέ.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
