[μία απλοϊκή προσέγγιση]
από τον Σωτήριο Καλαμίτση
Από μικρός ένοιωθα μία ανεξήγητη αποστροφή για την παγκόσμια ημέρα της αποταμίευσης και εκνευριζόμουν ιδιαίτερα με τα άρθρα-ύμνους που έγραφαν οι ..
Ο ιδρώτας του απλού λαού μετατρεπόταν σε τραπεζικά θαλασσοδάνεια προς τους κολλητούς βιομήχανους και επιχειρηματίες κατόπιν εντολής των κρατούντων, σε αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων προς εξασφάλιση συντάξεως και ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως και σε δάνεια για την κάλυψη των κρατικών [;] αναγκών.
Ο δανειστής των βιομηχάνων και επιχειρηματιών εν γένει απεκαλείτο καταθέτης, καθ’ ότι διέθετε καταθέσεις τραπεζικάς. Ο εισφέρων εις τα ασφαλιστικά ταμεία απεκαλείτο ασφαλισμένος. Ο δανειστής του κράτους απεκαλείτο ομολογιούχος.
Ο καταθέτης-ασφαλισμένος-ομολογιούχος λαός, λοιπόν, αποταμίευε μια ζωή και είχε αναθέσει τη διαχείριση του περισσεύματός του σ’ αυτούς που εξέλεγε υπό την απειλή του αφανισμού, της ανέχειας, της ανελευθερίας, του κομμουνισμού κ.λπ.
Μέχρι που κάποιοι αποφάσισαν να τρυπήσουν τη φλύκταινα για να ξεχυθεί η γάγγραινα. Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων μετετράπησαν σε ομόλογα. Έτσι, οι ασφαλισμένοι έγιναν και ομολογιούχοι. Ομολογιούχοι ήταν και πολλοί αλλοδαποί, οι οποίοι, όμως, υποτίθεται δεν έφταιγαν που η χώρα υπερδανειζόταν για να τρώνε τα αχόρταγα λαμόγια και οι πολιτικοί λακέδες τους.
Και μετά ήρθε ο Γιωργάκης που πήρε δάνεια από άλλες χώρες για να πληρώσει τα ομόλογα που είχαν στα χέρια τους οι αλλοδαποί. Τα λεφτά, όμως, δεν έφταναν για όλους και έτσι ο Βαγγελάκης κούρεψε τα ομόλογα των Ταμείων, όλων των άλλων νομικών προσώπων, αλλά και των απλών πολιτών που δάνεισαν τα χρήματά τους στο κράτος με την πεποίθηση ότι προβαίνουν στην πιο εγγυημένη κατάθεση αντί να τα καταθέσουν στις τράπεζες. Αλλά και οι τράπεζες είχαν μετατρέψει μεγάλο μέρος των καταθέσεων του λαού σε ομόλογα.
Όλη, λοιπόν, η αποταμίευση 50 ετών φαγώθηκε σε δυο χρόνια. Δεν ευθύνεται κανείς; Με ποιο σκεπτικό οι τραπεζίτες δάνειζαν τόσα χρόνια τις λαϊκές αποταμιεύσεις σε περίεργους τύπους, ώστε να φτάσουν στο σημείο να έχουν ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης με χρήματα των ίδιων των καταθετών τους, αλλά και των μη καταθετών τους; Με ποιο σκεπτικό οι διορισμένες Διοικήσεις των Ταμείων και λοιπών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου επένδυαν τα διαθέσιμά τους σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου; Που πήγαν όλα τα λεφτά που δανειζόταν το κράτος διοικούμενο από τύπους σαν τον Πάγκαλο, τον Γιωργάκη, τον Αλογοσκούφη, τον Σημίτη, τον Τσοχατζόπουλο, τον Τσιτουρίδη, τους Ψωμιάδηδες, τους Ροβέρτους, τους Αρθούρους και όλο το κακό συναπάντημα;
Δεν φταίει κανείς;
Διερωτάται, λοιπόν, ευλόγως ο απλός πολίτης: γιατί το κράτος δεν σώζει τη μεγάλη μεταποιητική επιχείρηση που βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση δίνοντάς την π.χ. στον κ. Σάλλα; Μα επειδή δεν την παίρνει ο κ. Σάλλας. Γιατί, όμως, δίνει μια καταρρέουσα λόγω θαλασσοδανείων και κουρεμένων ομολόγων τράπεζα στον κ. Σάλλα, ο οποίος ασμένως την αποδέχεται; Μα για να διασώσει τις τραπεζικές καταθέσεις σου βρε κουτό. Γι’ αυτές γίνονται όλα. Οι κατατεθειμένες στα ασφαλιστικά Ταμεία αποταμιεύσεις σου δεν αξίζουν διάσωσης. Ο παραδομένος στο κράτος ιδρώτας σου ομοίως δεν αξίζει διάσωσης. Φαντάζεσαι, όμως, αν πτώχευε μια τράπεζα, πόση βρωμιά θα ξεχυνόταν;
Και αφού έγινε ό,τι έγινε και πέσαμε στα τέσσερα, δόθηκε για διαβούλευση το νομοσχέδιο για τον ΕΣΚΑΤΑΔ [Εθνικός Συντονιστής για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς]. Από τον Σεπτέμβριο του 2012 σέρνεται το νομοσχέδιο για την κατάργηση και συγχώνευση διάφορων διεφθαρμένων οργανισμών, τα ο οποίο δεν προχωρεί, επειδή ο κ. Φώτης είναι αντίθετος προς τις απολύσεις. Δημιουργούμε, όμως, τον ΕΣΚΑΤΑΔ και νέες θέσεις εργασίας, για να τον πλαισιώσουν οι κολλητοί μας.
Ηθικόν δίδαγμα: για να καταρρεύσει το σάπιο σύστημα και οι υπηρέτες του, πρέπει να πάψει ο λαός να καταθέτει τον ιδρώτα του προς διαχείριση στα τραπεζικά λαμόγια. Και γαία πυρί μειχθήτω. Μόνον από συντρίμμια θα γεννηθεί κάτι καινούργιο. Όλα τα άλλα είναι καπιταλιστικός ρεβιζιονισμός και ο Πεπόνης θα συνεχίσει να κολυμπάει στον βούρκο μόνος και αβοήθητος μέχρι το 2300.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
