Γράφει ο "φίλος του γιατρού Γωγούση" Σωτήριος Καλαμίτσης
Τα παπαγαλάκια ασχολήθηκαν εκτεταμένως με το πώς πέρασε ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος την πρώτη νύχτα στις φυλακές Διαβατών και πόσο ενοχλητικό ήταν για τον αντικαπνιστή «φτερωτό γιατρό» το ντουμάνι από τα τσιγάρα των συγκρατουμένων του στο ίδιο κελί. Επίσης, ευτυχήσαμε οι Έλληνες να πληροφορηθούμε επί τέλους πόσο δύσκολες είναι για έναν άνθρωπο οι συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές Διαβατών. Μέχρι την 27.02.2013
ουδένα άνθρωπο φιλοξενούσαν οι εν λόγω φυλακές και όλες οι φυλακές της επικράτειας.
Όλη η κοινή γνώμη εκστασιασμένη από την καταδίκη ενός δημάρχου σε ισόβια κάθειρξη για άμεση συνέργεια δια παραλείψεως σε υπεξαίρεση € 17.900.000 από το Ταμείο του Δήμου. Δεκάδες υποστηρικτές τού καταδικασθέντος τον χειροκροτούσαν ανακράζοντας «αθώος» καθώς αυτός ανέβαινε στο όχημα της ΕΛ.ΑΣ. που θα τον μετέφερε στη φυλακή με χειροπέδες, τις οποίες κάλυπτε μία καπαρντίνα. Αλήθεια, πόση ματαιοδοξία μπορεί να έχει ένας υπερήφανος, όπως διατείνεται ο ίδιος, άνθρωπος που ντρέπεται να εμφανισθεί με την εμφάνιση που του επιβάλλει ο νόμος. Ίσως να τον ενοχλούσε το γεγονός ότι ο Αθανασάκης και ο Λαυρεντάκης οδηγήθηκαν στις φυλακές χωρίς χειροπέδες. Τί να κάνουμε Βασιλάκη, δεν ήσουν υπουργός με μίζες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ούτε επιχειρηματίας της πλάκας με υπεξαιρέσεις επίσης εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι ο μέγας χημικός προπονητής Τσέκος έχει πει ότι «Ντοπαρισμένος είναι αυτός που πιάνεται». Κατ’ ευθείαν αναλογίαν «υπεξαιρέτης είναι αυτός που πιάνεται» και «μαλάκας είναι αυτός που πληρώνει φόρους και δημοτικά τέλη για να τα καταβροχθίζουν τα κομματοσκυλοτρωκτικά. Και συ πιάστηκες, λοιπόν, Βασιλάκη. Αντιλαμβάνομαι τη θλίψη σου καθώς δεκάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας κυκλοφορούν ελεύθεροι, ενώ δεν θα έπρεπε. Δυστυχώς έτσι είναι. Δεκάδες χιλιάδες οδηγών παραβιάζουν καθημερινώς και ασυστόλως τον ΚΟΚ, αλλά καμμιά εκατοσταριά από αυτούς οδηγούνται στο δικαστήριο.
Η βαρειά καμπάνα που έπεσε στη Βόρειο Ελλάδα συντάραξε το Πανελλήνιο. Τα κόμματα προέβησαν στις δέουσες δηλώσεις, ώστε να μας θυμίσουν ότι η ενοχή έχει χρώμα. Πράσινο ή γαλάζιο. Οι πράσινοι, δια της εκπροσώπου της, εδήλωσαν ότι του λοιπού θα πρέπει να είναι προσεκτικοί όσοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Αν ο καταδικασθείς ήταν πράσινος, είμαι βέβαιος ότι η δήλωση θα είχεν ως εξής: «Ο νομικός πολιτισμός μας επιβάλλει να μην παραβιάζουμε το τεκμήριο αθωότητος. Η απόφαση δεν είναι τελεσίδικη». Είναι γεγονός ότι η απόφαση δεν είναι τελεσίδικη. Ίσως και να είναι εσφαλμένη, εξ ου και υπάρχει και ο δεύτερος βαθμός κρίσης που επιτρέπει τη διόρθωση ανθρώπινων σφαλμάτων. Ίσως, όμως, και η απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου να είναι εσφαλμένη, αν είναι αθωωτική. Ποιος ξέρει;
Από όλο την ειδησεογραφία εγώ συγκράτησα δύο πράγματα. Το ένα είναι ο μονόλογος του Προέδρου του δικαστηρίου, ο οποίος αναρωτήθηκε: «Πόσα χρόνια πρέπει να δουλεύει ένας καθηγητής για να συγκεντρώσει € 17.900.000;».
Πράγματι 17.900.000 Χ 340,75 = 6.099.425.000 δραχμών. Αν υποθέσουμε ότι ο καθηγητής έπαιρνε μισθό 500.000 δραχμών τότε έχουμε 6.099.425.000 / 500.000 = 12.199 μηνιάτικα / 14 μισθούς = 872 χρόνια. Υποθέτουμε ότι ο καθηγητής αρχίζει να εργάζεται στα 25 του και αποβιώνει στα 75, οπότε έχει εισπράξει μισθούς και συντάξεις επί 50 χρόνια. Άρα, θα μπορέσει να συγκεντρώσει το υπεξαιρεθέν ποσό σε 872/50 = 17,5 ζωές. Αν, λοιπόν, αυτός ο καθηγητής διάγει σήμερα το 75ο έτος της ηλικίας του, πρέπει να γεννήθηκε το έτος 17,5 χ 75 = 1312 -2013 = 701 μ.Χ. Αν ο μισθός του ήταν 1.000.000 δραχμών, τότε θα είχε γεννηθεί το 1357 μ.Χ. Είναι κάμποσα χρόνια. Αν, μάλιστα, αποπληθωρίσουμε τους μισθούς, τότε αυτός ο καθηγητής θα πρέπει να είχε γεννηθεί την εποχή του Χρυσού Αιώνος του Περικλέους.
Το δεύτερο πράγμα που συγκράτησα ήταν η άποψη πως η βαρειά ποινή που επεβλήθη στον Δήμαρχο οφείλεται στα δεινά που έχει υποστεί ο λαός, με αποτέλεσμα να ζητάει αίμα, και ότι έπρεπε να αναγνωρισθεί στον Δήμαρχο το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου. Δηλαδή, το δικαστήριο δεν θα ήταν τόσο αυστηρό, αν ο λαός δεν διψούσε για αίμα, ενώ ο μέχρι την έναρξη της παραβατικής συμπεριφοράς έντιμος βίος έπρεπε να μειώσει την ποινή στα 25 χρόνια. Τους διαφεύγει, όμως, κάτι σημαντικό: ο νόμος 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου είναι τόσο αυστηρός, επειδή αφορά στα χρήματα του ελληνικού λαού, των φορολογουμένων, αυτών που φέρουν τα βάρη για τη λειτουργία των Δημοσίων και Δημοτικών Υπηρεσιών. Άλλο πράγμα είναι να υπεξαιρώ χρήματα από την ιδιωτική επιχείρηση, στην οποίαν εργάζομαι, και άλλο πράγμα είναι να κλέβω ή να ανέχομαι να κλέβουν τα λεφτά που καταβάλλουν οι πολίτες για να λειτουργούν άψογα οι δημόσιες και δημοτικές Υπηρεσίες, των οποίων προΐσταμαι. Διαφωνώ, μάλιστα, με το όριο των 50.000.000 δραχμών [= € 146.735] που έχει τεθεί στον εν λόγω νόμο, προκειμένου το αδίκημα της υπεξαίρεσης να τιμωρείται αυστηρά. Έπρεπε, κατ’ εμέ, ο νόμος να ορίζει ότι ακόμη και ένα ευρώ αν λείπει από το Δημόσιο ή Δημοτικό Ταμείο, αυτός που το ενθυλάκωσε τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Είναι πολύ ιερός ο οβολός του πολίτη για να τον μαγαρίζει ο «φύλαξ» αυτού. Και πρέπει να τιμωρείται όχι μόνον με δήμευση περιουσίας, όπως λένε πολλοί. Με πολλή φυλακή και με δήμευση. Αυτό λέει ο δικός μου νομικός πολιτισμός.
(συνεχίζεται)
