Του Πέτρου Αργυρίου
Έχει γίνει χούι σε κομμάτι της Αριστεράς, ψύχωση σκέτη «το κυνήγι των φασιστών».
Επιδεικνύοντας έναν άκρως αποτυχημένο και εξόχως αργοπορημένο «αποτρεπτικό ρεβανσισμό» αφού..
σημαντικά κοινωνικά φαινόμενα που ωθούν στον εκφασισμό της κοινωνίας έχουν ήδη τελεστεί ενόσω η αριστερά αιθεροβατούσε, τώρα η αριστερά διώκει ιδεολογικές τάσεις προτού καν γίνει κυβέρνηση, υπενθυμίζοντας μας ότι έχει φλερτάρει στο παρελθόν με σταλινικές αντιλήψεις και ότι το αφροδίσιο νόσημα του κόκκινου ολοκληρωτισμού δεν έχει πλήρως θεραπευτεί.
Οποιαδήποτε εκδήλωση παραπέμπει στη Χρυσή Αυγή από μη στελέχη της Χρυσής Αυγής είναι όχι απλά verboten αλλά και άμεσα και αμετάκλητα τιμωρητέα, χωρίς δικαστήρια και χωρίς ελαφρυντικά.
Αναφερόμενος στη Χρυσή Αυγή μίλησα για ιδεολογικές τάσεις και όχι για ιδεολογία. Και αυτό γιατί απλά η Χρυσή Αυγή δεν έχει κάποια ιδεολογική συνοχή αλλά αντίθετα είναι συνονθύλευμα, ένα ποτ πουρί όπου μπορεί κάποιος να βρει τα κυρίαρχα ναζιστικά «ιδεώδη» (αν δεν είναι κυρίαρχο, δεν είναι ναζιστικό), μαζί με φιλοβασιλικά και φιλοχουντικά, όπου μπορείς να βρεις στοιχεία χριστιανικού φονταμενταλισμού να κολυμπάν δίπλα σε προγονολατρικά και σε λιακοπουλικά στοιχεία. Ένας ανιστόρητος αχταρμάς, ένας κατιμάς.
Τι ενώνει όλα αυτά τα ετερόκλητα; Η μισαλλοδοξία. Αυτό και μόνο. Το κεντρικό σύνθημα και η θέση της Χρυσής Αυγής είναι το Ουγκ το οποίο οι ιδεολόγοι της το μετέφρασαν σε «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή».
Πόσο δύσκολο είναι να εξουδετερώσεις στο πεδίο των ιδεών έναν αντίπαλο που το κεντρικό του σύνθημα είναι «Αίμα Τιμή Χρυσή Αυγή»; Πόσο στείρος ή παροπλισμένος ή ιδεολογικά παραπληγικός πρέπει να είσαι για να πανικοβάλλεσαι από έναν πολιτικό πλέον αντίπαλο που έχει για σύνθημα το «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή»;
Αντ’ αυτού, μας έρχεται από την αριστερά αυτή τη φορά το αριστερά πολιτικά ορθό. Το αριστερό Verboten υπενθυμίζοντας μας πως όσο καλές και άγιες να είναι οι ιδεολογίες αυτές συχνά είναι τα μέσα για να φτάσουν κάποιοι στο απόλυτο σκοπό: Την εξουσία.
Η αριστερά δεν «πήρε τ’ άρματα» (στο πεδίο των ιδεολογικών μαχών εννοούμε) όταν ο Καρατζαφέρης αναβίωσε ιδεολογικά τον χουντισμό και τον ανήγαγε σε σημαντική πολιτική δύναμη για να δημιουργήσει το προγεφύρωμα της Χρυσής Αυγής και να επαναφέρει την Ακροδεξιά από το παρασκήνιο στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής του τόπου. Άλλωστε ο Καρατσαφέρης ήταν απλά ένας ακίνδυνος γραφικός, έτσι δεν είναι κυρ Αριστερά μου;
Η αριστερά δεν «ζώστηκε τ’ άρματα» όταν ο πολύ καλά δικτυωμένος με το παγκόσμιο ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας Γεωργάκης Παπανδρέου διεκδίκησε την εξουσία. Και αυτός γραφικούλης ήταν.
Δεν εξοργίστηκε όταν μια από τις πιο ακροδεξιές πτέρυγες του ΛΑΟΣ ακροβολίστηκε στα κοινοβουλευτικά έδρανα της Νέας Δημοκρατίας για να υπηρετήσει τα μεγάλα συμφέροντα. Τι την ένοιαζε άλλωστε; Πρόβλημα της δεξιάς ήταν. Άσχετα που αυτό το μόρφωμα με τη συνδρομή άλλων μορφωμάτων από την αριστερά θα κυβερνούσε τον τόπο οδηγώντας τον σε αδιανόητα δεινά.
Δεν κατηγόρησε τον Κουβέλη για εσχάτη προδοσία. Άλλωστε ήταν πρώην σύντροφοι. Καλύτερα να χαλάσει μια χώρα παρά η ζαχαρένια σου.
Αλλά όταν βρίσκει κάτι παιδαρέλια να παρασύρονται από το ρεύμα που έχει δημιουργήσει η Χ.Α, ε τότε, να σου πάνοπλη η Αριστερά να καταδικάζει με τη πύρινη ρομφαία της του ιστορικού δίκιου όσους φλερτάρουν με τη Χρυσή Αυγή. Χωρίς καν δίκη. Η Αριστερά έχει πάντα δίκιο. Πάντα.
Η ομφαλοσκόπηση της αριστεράς έχει ξεπεράσει κάθε «επιτρεπτό» όριο. Το ίδιο και ο ναρκισσισμός της.
Με τους αθλητές έχει βγάλει πολύ κόμπλεξ. Πρώτα ο αποκλεισμός της 23χρονης αθλήτριας του τριπλούν Βούλας Παπαχρήστου από τους ολυμπιακούς αγώνες για ένα «ρατσιστικό» ανέκδοτο στο Twitter της λες και κανένας αριστερός ποτέ δεν έχει πει ή γελάσει με «ρατσιστικά ανέκδοτα». Φυσικά η αριστερά της ισότητας δεν καταδίκασε το ίδιο ένθερμα τα σεξιστικά ανέκδοτα κατά της Βούλας Παπαχρήστου. .
Τώρα ο ισόβιος αποκλεισμός του 20χρονου ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργου Κατίδη από την εθνική ομάδα για ναζιστικό χαιρετισμό προς τις κερκίδες.
Ένας ακόμη αδικημένος ήρωας της Χρυσής Αυγής γεννήθηκε, με τις ευλογίες του κεντρικού πολιτικού συστήματος και της αριστεράς.
Παλαιότερα έγραψα για τη θεωρία των άκρων, ότι όσο άκυρη και αβάσιμη είναι η εξίσωσή τους, τόσο βάσιμη είναι η συγγένεια τους ως προς τους στόχους και τα αποτελέσματα των δράσεων τους. Σήμερα βλέπουμε την θεωρία των μέσων: Η σαπίλα του κεντρικού πολιτικού συστήματος να συγκλίνει με την αριστερά στο θέμα της Χρυσής Αυγής.
Και μέσω του αποκλεισμού και του αναθέματος στη Χρυσή Αυγή να πετυχαίνουν από κοινού το σύστημα και η αριστερά αυτό που το σύστημα ποθεί και η αριστερά αντιμάχεται: Την ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής.
Οι αθλητές, χωρίς να θέλουμε να γενικεύουμε επικίνδυνα, συνήθως δε φημίζονται για την πνευματική τους καλλιέργεια χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να αποτελεί αξίωμα. Και ο Κατίδης δεν είναι παρά αθλητής του πιο ακραία λαϊκίστικου αθλήματος.
Η αριστερά δεν τα βαλε με τον Πλεύρη, με το Βενιζέλο, τον Μπίστη, τον Βορίδη. Τα βαλε με την Παπαχρήστου και τον Κατίδη, αθλητές του σώματος και όχι του πνεύματος και ως εκ τούτου εξαιρετικά αδύναμους αντιπάλους.
Και πόσο μακρια θα πάει αυτή η βαλίτσα; Θα αποβάλουμε παιδιά από το σχολείο, θα αποκλείουμε εργασιακά ανθρώπους επειδή είπαν την τρισκατάρατη λέξη ή κάναν μια χειρονομία που παραπέμπει στην Χρυσή Αυγή; Μπήκαμε ήδη στην τροχιά της λογικής των πογκρόμ;
Για να βάλουμε λοιπόν κάποια πράματα στη θέση τους.
Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι ένα εξόχως ανταγωνιστικό πεδίο όπου επιβραβεύεται η σωματική ανωτερότητα έναντι άλλων: Πηδάς καλύτερα, τρέχεις γρηγορότερα, βαράς δυνατότερα, έ είσαι ανώτερος και παίρνεις ένα σκασμό λεφτά για να συντηρούν τα κόπλεξ τους οι μάζες. Από τη φύση του δηλαδή ο αθλητισμός περιέχει σπερματικά στοιχεία που μπορεί να θρέψουν ναζιστικές ιδεολογίες.
Μήπως να καταργήσουμε τον αθλητισμό; Θα ήταν δημοκρατικό αυτό;
Αν πάμε τώρα στα ομαδικά αθλήματα και ιδιαίτερα στο πιο λαϊκίστικα εξ αυτών, το ποδόσφαιρο, ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ.
Το ποδόσφαιρο είναι ένας κοινωνικός αταβισμός γεμάτος ταξικά στοιχεία, εθνικιστικά στοιχεία, φαλλοκρατικά στοιχεία, σεξιστικά στοιχεία, ηδονοβλεπτικά στοιχεία, κομπλεξισμούς, ακραία στοιχεία.
11 άντρες απέναντι σε άλλους 11 άντρες. Τι τους χωρίζει; Γιατί πολεμάνε; Για τη φανέλα και το σώβρακα.
Το ΑΡΗΣ και ξερό ψωμί, το ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα είναι θρησκεία είναι ξεκάθαρα διακηρύξεις φανατισμού που ασπάζονται εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Είναι το απόλυτο αντιπαραγωγικό, απολιτικό και ανιδεολογικό τέλμα. Για μια φανέλα αδειανή σκοτώνουν οι άνθρωποι το χρόνο τους. Οι αθλητές γερνάνε, πεθαίνουν, οι οπαδοί μένουν εκεί: Η ομάδα είναι εκεί, ιερή, αιώνια.
Και δεν φτάνει μόνο αυτό: ενίοτε γίνεται ο ποδοσφαιρισμός γίνεται αντικοινωνικός: ανυπολόγιστες οι ζημιές σε ιδιωτική και δημόσια περιουσία από τους φανατικούς.
Και να ταν μόνο αυτό: Το ποδόσφαιρο αποτελεί από τις σημαντικότερες «αιτίες» τραυματισμού παγκοσμίως. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, φανατικοί και μη έχουν τραυματιστεί από τις συρράξεις οπαδών. Χιλιάδες έχουν σκοτωθεί.
Από τα «φονικά» αθλήματα, το ποδόσφαιρο είναι το πιο φονικό. Γιατί η φονική βία δεν λαμβάνει χώρα μέσα στο γήπεδο όπου υπάρχουν κανόνες. Λαμβάνει χώρα γύρω και έξω από αυτό όπου κάποιοι οπαδοί συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχουν κανόνες (αυτό δεν είναι απόλυτο: Υπάρχουν συχνά και τα ντου των οπαδών μέσα στο γήπεδο)
Το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί απλά εστία «βίας και ανομίας». Αποτελεί ενίοτε δεξαμενή βίας και ανομίας από την οποία επιχειρούν να αντλήσουν κυρίως ακραία δεξιά αλλά και κάποτε ακραία αριστερά στοιχεία ψημένους και ετοιμοπόλεμους μπαμπουίνους για τους σκοπούς τους.
Ας δούμε τι μας λέει η βρετανική εμπειρία, μια από τις πιο βεβαρυμμένες στην ιστορία του χουλιγκανισμού.
Τη δεκαετία του 1970, το αντιδραστικό «ακροδεξιό» κίνημα των σκινχεντάδων, προερχόμενο κυρίως από τα κατώτερα εργατικά στρώματα (ώρε κράξιμο που θα φάω από το ριζοσπάστη) συνάντησε τον χουλιγκανισμό: Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας: Κάποιοι χουλιγκάνοι γίναν σκινχεντάδες καικάποιοι σκινχεντάδες χουλιγάνοι.
Το Εθνικό Μέτωπο, το αδερφό κόμμα της Χρυσής Αυγής στη Μ. Βρετανία κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 φλέρταρε αδιάκοπα και ενίοτε ταυτίστηκε με τμήμα του χουλιγκανισμού.
Στη Γερμανία η συσχέτιση νεοναζισμού χουλιγκανισμού δεν είναι σπάνια.
Και να ήταν μόνο αυτά τα κακά του ποδοσφαίρου.
Γιατί τους στρατούς των χρήσιμων ηλιθίων του τους αγοράζουν πακέτο με τις ομάδες καθόλα ύποπτοι και ενίοτε υπόδικοι επιχειρηματίες που μέσω της λαοφιλίας της ομάδας και των ποδοσφαιρικών συμμοριών ασκούν πολιτικές πιέσεις ή κάνουν πολιτικές εκδουλεύσεις ξεπλένοντας παράλληλα μαύρο χρήμα.
Χωρίς να κάνουμε κάποιο υπαινιγμό για την εντιμότητα τους ας αναφέρουμε απλά κάποια ονόματα προέδρων: Μπερλουσκόνι, Αμπράμοβιτζ, Γιλντιρίμ, Κόκκωτας,Ψωμιάδης, Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης κλπ κλπ.
Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται ήδη στη φυλακή.
Και δεν μας φτάνουν μόνο αυτά. Γιατί πολλοί χουλιγκάνοι φροντίζουν να βάψουν από μικρά τα παιδάκια τους, συντηρώντας για πάντα τον χουλιγκανισμό.
Φυσικά το ποδόσφαιρο δεν είναι η αιτία αλλά ένα γόνιμο χωράφι για όλα αυτά που αναφέραμε.
Αλλά ας γυρίσουμε στην περίπτωση Κατίδη. Είναι ακροεθνικιστής για αυτό και δε θα φορέσει το εθνόσημο.
Και δεν θα βρίσκεται στις γιορτές του συμβολικού εθνικισμού που είναι οι παγκόσμιες διοργανώσεις όπου οι αντίπαλες ομάδες δεν συγκρίνουν την πρόοδο τους στην επιστήμη τους, τη βιομηχανία τους, τη γεωργία τους, τις τέχνες τους αλλά στέλνουν μια αντιπροσωπεία αθλητών για να κατατροπώσει μια άλλη αντιπροσωπεία αθλητών! Μεγαλειώδες.
Είπαμε: αταβισμοί.
Επικίνδυνοι. Ακραίοι από τη φύση τους.
Ο αθλητικός εθνικισμός έχει φτάσει σε τέτοια σημεία όπου οι αθλητές είναι πρόθυμοι ή απλά αναγκάζονται να γεμίζουν με αναβολικά, στεροειδή και άλλα για να δοξάσουν και να δοξαστούν! Βασικά για τα φράγκα το κάνουν από ένα σημείο και μετά αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Το αθλητικό στεροε-Ιδεώδες.
Για την ιστορία του Κατίδη χύθηκε τόνους μελάνι. Χύθηκαν δάκρυα. Ο Κατίδης δεν ήταν σε καμία θέση να υπερασπίσει τον εαυτό του. Λέγεται ότι έκλαψε μόλις κατάλαβε την ομοβροντία επιθέσεων απέναντι στο πρόσωπο του που σήκωσε το χέρι που ναζιστικά εξέτεινε ο Κατίδης.
Ήξερε ή δεν ήξερε τι έκανε; Ήταν πολύ μικρός ή πολύ μεγάλος για να ξέρει; Όφειλε να ξέρει; Η λαϊκή ετυμηγορία θέλει τον Κατίδη αξιόποινο ναζιστικό γουρούνι. Η ΕΠΟ το ίδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο. Το ΚΚΕ το ίδιο. Η ΔΗΜΑΡ επίσης. Από όλους αυτούς , η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε μάλιστα τις ανακοινώσεις όλων των άλλων σε ψηφοθηρικό γλείψιμο των οπαδών της ΑΕΚ μιλώντας για τους «εκατομμύρια δημοκρατικούς οπαδούς της».
Φαντάζομαι ότι αν οι οπαδοί της ΑΕΚ είναι δημοκρατικοί εξ ορισμού επειδή είναι απλά οπαδοί της ΑΕΚ, ε το ίδιοι δημοκρατικοί θα πρέπει να είναι και οι οπαδοί των άλλων «μεγάλων σωματείων» αλλά και μικρότεροι. Λίγο πολύ να συμπεράνουμε από τη γελοία ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι όλοι οι οπαδοί είναι δημοκράτες. Και ρε πούστη μου, από πού θα το βρει το κοντά στο διψήφιο ποσοστό που θα πάρει η ΧΑ χάρη σε τέτοιες μαλακίες στις επερχόμενες εκλογές που εκτιμώ θα έχουμε το καλοκαίρι;
Πόσες φορές θα την ψηφίσει ο Κατίδης και η Παπαχρίστου; Και γιατί με τους 9 εκατομμύρια (αν έχει η ΑΕΚ εκατομμύρια οπαδούς τότε πολλά εκατομμύρια οπαδούς έχει ο Γάβρος, ο Βάζελος, ο ΠΑΟΚ, ο ΑΡΗΣ κλπ κλπ, δηλαδή τα μαθηματικά της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ έχουν οπαδοποιήσει όλη την Ελλάδα μαζί τις γυναίκες που συχνά είναι αντι-οπαδικές) «δημοκρατικούς οπαδούς» σε αυτή τη χώρα, γιατί έχουμε ολοένα και μεγαλύτερο έλλειμμα δημοκρατίας;
Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το λιγότερο φαιδρή και συγκρίνεται μοναχά με αυτή της ΔΗΜΑΡ: «Μάλλον ο κύριος Κατίδης δεν γνωρίζει ότι η ΑΕΚ είναι ομάδα προσφύγων, που έχουν πληρώσει πολύ ακριβά το ρατσισμό και τον φασισμό»
Χαχαχα. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Η ΔΗΜΑΡ, το δεκανίκι μιας πολιτικής που δημιουργεί κάθε χρόνο χιλιάδες Έλληνες μετανάστες που θα πληρώσουν το ρατσισμό και τον φασισμό των Ευρωπαίων, μιλά εκ μέρους «προσφυγικού σωματείου». Η γελοιότητα σε όλη της το μεγαλείο.
Μόνο ο Στάθης Παναγούλης, αδερφός του ηρωικού επίδοξου τυραννοκτόνου Αλέκου Παναγούλο και δυστυχώς γυρολόγος της πολιτικής, τόλμησε να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση γράφοντας: «Η ΔΗ.ΜΑ.Ρ. Του Κουβέλη, καταδίκασε απόψε τον χαιρετισμό του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργο Κατίδη ( ο οποίος με κλάματα μετά το τέλος του αγώνα , όπως δήλωσε ο προπονητής του , δεν γνώριζε τί έκανε ) .....Άραγε πότε θα καταδικάσει ο Κουβέλης το διορισμένο μέσα από τις φυλακές του Κορυδαλλού το 1982 Μάκη Βορίδη σαν εκπρόσωπο της χούντας του Παπαδόπουλου;;; Με τον Βορίδη συναγελάζετε σήμερα ο Κουβέλης καθώς και με άλλα φασιστοειδή στοιχεία που βρίσκονται στην αγκαλιά τους Νέας Δημοκρατίας και πίνουν το αίμα του Ελληνικού Λαού… Η υποκρισία έχει και όρια κ. Κουβέλη!!!...»
Λάθος κύριε Παναγούλη. Η υποκρισία δεν έχει όρια. Ιδού πως κλείνει η ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ.
« Το δηλητήριο του ναζισμού δεν πρέπει να μολύνει το ελληνικό ποδόσφαιρο»
Ναι. Το άσπιλο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τους στρατούς των φανατικών οπαδών να διοικούνται από βρώμικους επιχειρηματίες.
Αλλά για αυτά δεν γράφει η αριστερά (φυσικά όταν γράφω αριστερά δεν αναφέρομαι στη φανατικά νεοφιλελεύθερη μνημονιακή ΔΗΜΑΡ που παρέμενε ως πράκτορας εν υπνώσει στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να έρθει η ώρα της να παίξει το βρώμικο ρόλο της εξαπατώντας με την αριστερή προβιά της το εκλογικό σώμα) , δεν βγάζει ανακοινώσεις η αριστερά που έχει αποκτήσει την κακή συνήθεια να διυλίζει τον κώνωπα και να καταπίνει την κάμηλον.
Γιατί και η αριστερά δημαγωγεί και είναι στελέχη της είναι όμηροι του πολιτικαντισμού της. Και ψάχνει κάτι κακομοίρηδες όπως η Παπαχρήστου και ο Κατίδης για να δείξει τη σκληρή πυγμή του πολιτικά ορθού της.
Έχουν κοινά η πολιτική και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα: Βρώμικα, αντιπαραγωγικά, αντικοινωνικά, δημαγωγικά, λαϊκίστικα, γεμάτα στημένα ματσάκια όπου οι πολλοί χειροκροτούν τους λίγους που τους εξαπατούν μπροστά στα μάτια τους νομίζοντας πως οι πολλοί και οι λίγοι ανήκουν στην ίδια ομάδα. Φευ.
Η υποκρισία δεν έχει όρια. Όλοι πέσαν πάνω στον Κατίδη να τον φάνε, να τον κάνουν εξιλαστήριο θύμα. Τον αποκλείσαν δια βίου από την εθνική.
Δε θυμάμαι παρόμοια αντίδραση όταν το 1997 ο πολύς Πρετεντέρης έσπαγε σε κοινή θέα τον νόμο πετώντας από τις κερκίδες γεμάτο μπουκάλι νερού στο κεφάλι διαιτητή (για να θυμηθούμε λίγο και την αδικοχαμένη Μαλβίνα https://www.youtube.com/watch?v=M_SV5D8wo1Q). Ιδού πως είχε απολογηθεί για τη βία του ο «δημοσιογράφος» των λόμπι: «Ένα ολόκληρο γήπεδο κόχλαζε, φώναζε και πέταγε μπουκάλια εκείνη τη στιγμή. Eύλογο είναι κι' εσύ ν' αντιδράσεις με τον ίδιο τρόπο... εθιμικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται θέμα. Όποιος δεν έχει πάει γήπεδο, δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει αυτές τις στιγμές. Όταν νιώθεις ότι αδικείσαι, αντιδράς με όποιον τρόπο βρίσκεις πρόσφορο εκείνη τη στιγμή».
Χρόνια αργότερα θα γράψει για τη βία και τα γενεσιουργά αίτια της πολιτικοποίησης της Χρυσής Αυγής:
«Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. Όπως δεν υπάρχουν δύο έννομες τάξεις – αυτή που μας γουστάρει και η άλλη…
Εκτός κι αν η Χρυσή Αυγή αποδειχθεί όντως χρυσή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι για όλα και κατ’ αρχήν για τους εαυτούς μας»
Μίλα για τον εαυτό σου Pretent-έρη.
Φυσικά δεν υπάρχουν πλέον στην Ελλάδα δύο έννομες τάξεις. Υπάρχουν αυτοί που γράφουν νόμους για να είναι υπεράνω νόμων και οι άλλοι που βρίσκονται κάτω από την μπότα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που είναι υπεράνω των νόμων.
Και αυτό είναι ακριβώς το φαινόμενο που νομιμοποίησε στην αντίληψη του κόσμου την ψήφο στην Χρυσή Αυγή. Η αίσθηση μιας κατάφορης αδικίας. Οι ψήφοι της έρχονται κυρίως από τα λαϊκά στρώματα, όχι από τους Πρετεντέρηδες και τις Τρέμηδες… Εκτός και αν φυσικά τα αφεντικά τους τους υποδείξουν να ψηφίσουν ΧΑ για τους δικούς τους λόγους.
Ο Πρετεντέρης λοιπόν δεν αποκλείστηκε για την περιφρόνηση του «προς την έννομη τάξη του» και για τον χουλιγκανισμό του από κανέναν και από πουθενά. Δεν δέχτηκε καμιά ομοβροντία καταδικών για την αλόγιστη και απρόκλητη βία του. Τον έπνιγε το δίκιο τον καημένο. Από τότε πάλευε για αυτό.
Ο Πρετεντέρης δεν καταδικάστηκε από την κοινή γνώμη. Αντίθετα, πρόκοψε. Γιατί ο Πρετεντέρης ήταν και είναι με τους λίγους. Τους δυνατούς.
Ο Κατίδης πάλι, την πλήρωσε τη νύφη. Γιατί ο Κατίδης ούτε Βορίδης είναι, ούτε Πρετεντέρης. Γιατί δεν έχει τις πλάτες του συστήματος. Γιατί είναι εύκολος αντίπαλος. Το εύκολο θύμα για να ξεπλύνουμε τις αμαρτίες μας.
Να κλείσουμε διερευνώντας το επίμαχο θέμα λες και κρίνεται το μέλλον μας από την ετυμηγορία: Ήξερε τι έκανε ο Κατίδης ή όχι; Είναι ο Κατίδης νεοναζί ή ο ναζιστικός χαιρετισμός ήταν απλά μια μαλακία της στιγμής; Τεράστια, εναγώνια, υπαρξιακά ερωτήματα.
Ας συμβουλευτούμε τον Josef Smolic που έχει ασχοληθεί ιδιαιτέρως με τη σχέση του πολιτικού εξτρεμισμού με το ποδόσφαιρο, μια σχέση που σας διαβεβαιώνω πως δεν ξεκίνησε με τον Κατίδη. Γράφει λοιπόν ο Smolic για τον χουλιγκανισμό στην Τσεχία:
«Σε ποδοσφαιρικά στάδια, είναι εφικτό να δεις ναζιστικούς χαιρετισμούς καθώς και την επίκληση Ναζιστικών, ρατσιστικών, και αντισημιτικών σχολίων και συνθημάτων. Παρά το γεγονός αυτό, δεν δύναται να βεβαιωθεί πως άτομα που συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο συνδέονται με ακροδεξιές οργανώσεις που δρουν στην Τσεχία. Στο μεγαλύτερο μέρος του αυτό το φαινόμενο σχετίζεται κυρίως με προκλήσεις από άτομα κάτω από την επήρεια αλκοόλ ή από συμμορίες χούλιγκανς που θεωρούν αυτό το είδος συμπεριφοράς σαν το φυσιολογικό εθιμοτυπικό που συνοδεύει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα»
Είμαι από τη Μακεδονία. Για χρόνια άκουγα Αθηναίους οπαδούς να αποκαλούν Μακεδόνες οπαδούς «Βούλγαρους». Δεν θεώρησα τους Αθηναίους οπαδούς πράκτορες του βουλγαρικού επεκτατισμού ή κρυφοσκοπιανούς. Τους θεωρούσα αυτό ακριβώς που τους θεωρώ και τώρα, αυτό που θεωρώ και τους Μακεδόνες και τον κάθε καταγωγής φανατικό οπαδό: Λιγότερο ή περισσότερο ηλιθίους, χρήσιμους και άχρηστους.
Ο Κατίδης ως νεαρός ποδοσφαιριστής είναι προϊόν μιας ποδοσφαιρικής υποκουλτούρας με αισχρές ύβρεις προς ζωντανούς και νεκρούς, προς όσια και ανόσια και με αντίστοιχες επιδείξεις βίας, εμφορούμενες από στερεότυπα ρατσιστικά, σεξιστικά, φυλετικά και ότι βάζει ο νους σας.
Αυτά είναι τα γήπεδα μας και τα γήπεδα μας είναι μια πτυχή της κοινωνίας μας. Τι να κάνουμε τώρα; Να γκρεμίσουμε τα γήπεδα; Να απαγορεύσουμε το ποδόσφαιρο; Αυτά δε γίνονται. Δεν είναι δημοκρατικά. Έτσι λοιπόν αντί για συνολική καταδίκη των εκφυλιστικών φαινομένων που συνοδεύουν το ποδόσφαιρο και τη σάπια κοινωνία μας, καταδικάζουμε έναν ποδοσφαιριστή για να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας. Ένας ακόμη αποδιοπομπαίος τράγος.
Η αριστερά για μία ακόμη φορά επιδεικνύει υπερευαισθησία στα μικρά και αδιαφορία στα μεγάλα.
Κάντε τον Κατίδη βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Κάντε τη Χρυσή Αυγή κυβέρνηση με τις μαλακίες που κάνετε. Κάντε ότι σκατά θέλετε. Ένα πράγμα μην κάνετε: Μην σπάτε μπάλες με τον πολιτικό ορθό σας.
Εγώ θα καθίσω να ακούσω τον ιδιοφυή τον Τζιμάκο τον Πανούση που τα χει πει καλύτερα από όλα τα κόμματα σας μαζί:
Βούλγαροι, Βούλγαροι,
χανούμισσες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνάει
σώβρακα και φανέλες
Και αφού λύσαμε το θέμα του Κατίδη και εκτονωθήκαμε λίγο ας γυρίσουμε σιγά σιγά στα αδιέξοδα που μας επιβάλλει η κεντρική πολιτική σκηνή και μας περιμένουν με το πελώριο και πειναλέο στόμα τους. Ο κόσμος σου δεν έγινε καλύτερος επειδή ο Κατίδης αποκλείστηκε από την Εθνική σου.
