Το άρθρο της ημέρας, γράφει ο φίλος του γιατρού Γωγούση, Σωτήριος Καλαμίτσης
Ο αναγκαστικός νόμος 1608/1950, με βάση τον οποίο καταδικάσθηκαν ο τέως Δήμαρχος και υπάλληλοι του Δήμου Θεσσαλονίκης για υπεξαίρεση € 17.900.000, καθιέρωσε αυστηρό πλαίσιο για την τιμωρία όσων καταχρώνται του δημόσιου χρήματος. Έτσι, ορίσθηκε αρχικώς ότι...
με τον νόμο αυτόν τιμωρούνται όσοι διαπράττουν τα αδικήματα της πλαστογραφίας, της πλαστογραφίας και κατάχρησης ενσήμων, της ψευδούς βεβαίωσης, της υπεξαίρεσης στην υπηρεσία, της κλοπής, της υπεξαίρεσης εν γένει και της απάτης, εφ’ όσον αυτά στρέφονται με οποιονδήποτε τρόπο κατά του Δημοσίου ή Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, το δε επιτευχθέν ή επιδιωχθέν όφελος του δράστη ή η προσγενομένη ή απειληθείσα ζημία του Δημοσίου ή του Νομικού Προσώπου υπερβαίνει το ποσό των 100.000 μεταλλικών δραχμών. Στις περιπτώσεις αυτές επιβάλλεται κάθειρξη, αν, όμως, συντρέχουν ιδιαζόντως επιβαρυντικές περιστάσεις, ιδία δε όταν ο ένοχος εξηκολούθησεν επί μακρό χρόνο την τέλεση του εγκλήματος ή το αντικείμενο αυτού είναι ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας, επιβάλλεται η ποινή της ισοβίου καθείρξεως [ή του θανάτου. Η θανατική ποινή καταργήθηκε με την εν γένει κατάργηση του θανάτου ως ποινής].
Με τον νόμο 1738/1987 προστέθηκαν στα ανωτέρω αδικήματα η παθητική δωροδοκία, η ενεργητική δωροδοκία, η δωροδοκία δικαστή, η απιστία στην υπηρεσία και η απιστία γενικώς και αυξήθηκε το όριο του αντικειμένου των αδικημάτων στα 5.000.000 δραχμών. Αν, δηλαδή, υπεξαιρούσες 4.999.999 δραχμών δημόσιου χρήματος, η πράξη σου αντιμετωπιζόταν με επιείκεια. Η σημαντικότερη τροποποίηση, όμως, με τον ίδιο νόμο αφορούσε στη διεύρυνση των νομικών προσώπων εις βάρος των οποίων τελούνται τα εν λόγω αδικήματα. Έτσι, στο Δημόσιο και στα ν.π.δ.δ. προστέθηκαν α] επιχειρήσεις ή οργανισμοί που ανήκουν στο Κράτος, οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης ή νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου που εξυπηρετούν με αποκλειστική ή προνομιακή εκμετάλλευση την προμήθεια ή την παροχή στο κοινό νερού, φωτισμού, θερμότητας, κινητήριας δύναμης ή μέσων συγκοινωνίας ή επικοινωνίας ή μαζικής ενημέρωσης, β) τράπεζες που εδρεύουν στην ημεδαπή κατά το νόμο ή το καταστατικό τους, γ) νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που ιδρύθηκαν από το Δημόσιο, από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και από νομικά πρόσωπα αναφερόμενα στα προηγούμενα εδάφια, εφ’ όσον τα ιδρυτικά νομικά πρόσωπα συμμετέχουν στη διοίκησή τους ή, αν πρόκειται για ανώνυμη εταιρεία, στο κεφάλαιό της ή τα ιδρυμένα αυτά νομικά πρόσωπα είναι επιφορτισμένα με εκτέλεση κρατικών προγραμμάτων οικονομικής ανασυγκρότησης ή ανάπτυξης, δ) νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου στα οποία κατά τις κείμενες διατάξεις μπορούν να διατεθούν από το Δημόσιο, από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή από τις ως άνω τράπεζες επιχορηγήσεις ή χρηματοδοτήσεις. Σωστή αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία τού ΠΑΣΟΚ, αφού ο νόμος έγινε ακόμη πιο αυστηρός και περιέλαβε πλειάδα άλλων νομικών προσώπων, η περιουσία των οποίων εμπίπτει στην ευρεία έννοια της «δημόσιας περιουσίας».
Όμως, το 1993, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη χρυσή οκταετία του, ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κουβελάκης, πρώην Αντιπρόεδρος του ΣτΕ, προέβη στην ακόλουθη σημαντική τροποποίηση με τον ν. 2172/1993: αφαίρεσε από το πεδίο εφαρμογής τού α.ν. 1608/1950 την απιστία και όρισε ότι η απιστία περί την υπηρεσία διώκεται με τον α.ν. 1608/1950 μόνον όταν το αδίκημα στρέφεται κατά του Δημοσίου, των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου. Έτσι, με βάση τη νέα ρύθμιση απηλλάγησαν όλοι οι πράσινοι διοικητές των ΔΕΚΟ [ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ] που διώκονταν για τοποθέτηση των διαθεσίμων τών εν λόγω οργανισμών στην Τράπεζα Κρήτης, ένιοι των οποίων ευτύχησαν, μάλιστα, να εκλεγούν και βουλευτές ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ. Επίσης, με τη νέα ρύθμιση έπαψε να τιμωρείται με βαρειές ποινές η απιστία εις βάρος τραπέζης, ώστε τα θαλασσοδάνεια που θα άρχισαν να δίνουν οι τράπεζες να μην εμπίπτουν στον αυστηρό αυτό νόμο.[ΣΗΜ: μετά από 5 χρόνια άρχισε η ευκλεής περίοδος αναθεώρησης του Συντάγματος που έφερε στη ζωή μας το άρθρο 86. Λογικό. Αφού μένουν στο απυρόβλητο τα τραπεζικά λαμόγια και οι ΔΕΚΟ, δεν είναι δυνατόν να κινδυνεύουν οι υπουργοί που κρατάνε τη μπαγκέτα της ορχήστρας της μάσας.
Εν συνεχεία, με τον ν. 2408/1997 [πόνημα του Ευάγγελου Βενιζέλου] το όριο των μέχρι τότε 5.000.000 δραχμών αυξήθηκε σε 50.000.000 δραχμών, οπότε όσοι κατηγορούντο μέχρι τότε για ποσά μέχρι 49.999.999 δραχμών απεδόθησαν λευκοί στην κοινωνία ή με μία καθειρξούλα που έγινε φυλάκιση εξαγοράσιμη στο δεύτερο βαθμό.
Γι’ αυτό γράφω ότι η κ. Φώφη δεν δικαιούται δια να ομιλεί. Πάντως, έχει τη δυνατότητα η τρικομματική κυβέρνηση να ψηφίσει νόμο, με τον οποίο το όριο του α.ν. 1608/1950 θα ορίζεται σε € 20.000.000, ώστε να πέσουν στα μαλακά οι καταδικασθέντες του Δήμου Θεσσαλονίκης. Αν θέλουν να βολέψουν και τον Λαυρέντη, ας το ορίσουν σε € 1 δισ. Ποιος δεν θα ψηφίσει τέτοιο νόμο προκειμένου να μην πέσει η κυβέρνηση; Τί λέμε τώρα! Αφού τα πάντα είναι σχετικά [Αϊνστάιν] και ο λαός έχει να πληρώνει και θα πληρώνει για τις λαμογιές των λαμογιών που ο ίδιος εκλέγει. Ακόμη και με τη ζωή του!!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
Υ.Γ. Και οι μη νομικοί μπορούν να αντιληφθούν ότι ένας νόμος ψηφίζεται για να καλύψει μία ανάγκη, για να ρυθμίσει μία κατάσταση αρρύθμιστη. Έτσι, είναι προφανές, άλλως ευκόλως εννοούμενο, ότι η εισαγωγή τού α.ν. 1608/1950 έγινε, διότι η ρεμούλα είχε προσλάβει τεράστιες διαστάσεις αμέσως μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Η τροποποίησή του το 1987 επί το αυστηρότερον [«αυστηροποίηση» που λένε οι μορφωμένοι] έγινε, διότι η κατάχρηση δημοσίου χρήματος γινόταν πλέον μέσω της διάπραξης άλλων αδικημάτων και εις βάρος νομικών προσώπων που υπάγονται στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα. Η επί το επιεικέστερον [«επιεικεροποίηση»;] τροποποίησή του το 1993 και το 1995 έγινε για να καλυφθεί η ανάγκη απαλλαγής των πράσινων λυμεώνων. Η διαδικασία τροποποίησης επί το επιεικέστερον και του άρθρου 86 του Συντάγματος άρχισε το 1998 ενόψει του πάρτι των εξοπλισμών, των Ολυμπιακών αγώνων και των μεγάλων έργων που προωθούσαν οι πράσινοι υπουργοί για να καταστήσουν τη μεν Ελλάδα μας διεθνώς ισχυρή και αξιοσέβαστη τις δε τσέπες τους παραφουσκωμένες.
Ο αναγκαστικός νόμος 1608/1950, με βάση τον οποίο καταδικάσθηκαν ο τέως Δήμαρχος και υπάλληλοι του Δήμου Θεσσαλονίκης για υπεξαίρεση € 17.900.000, καθιέρωσε αυστηρό πλαίσιο για την τιμωρία όσων καταχρώνται του δημόσιου χρήματος. Έτσι, ορίσθηκε αρχικώς ότι...
με τον νόμο αυτόν τιμωρούνται όσοι διαπράττουν τα αδικήματα της πλαστογραφίας, της πλαστογραφίας και κατάχρησης ενσήμων, της ψευδούς βεβαίωσης, της υπεξαίρεσης στην υπηρεσία, της κλοπής, της υπεξαίρεσης εν γένει και της απάτης, εφ’ όσον αυτά στρέφονται με οποιονδήποτε τρόπο κατά του Δημοσίου ή Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, το δε επιτευχθέν ή επιδιωχθέν όφελος του δράστη ή η προσγενομένη ή απειληθείσα ζημία του Δημοσίου ή του Νομικού Προσώπου υπερβαίνει το ποσό των 100.000 μεταλλικών δραχμών. Στις περιπτώσεις αυτές επιβάλλεται κάθειρξη, αν, όμως, συντρέχουν ιδιαζόντως επιβαρυντικές περιστάσεις, ιδία δε όταν ο ένοχος εξηκολούθησεν επί μακρό χρόνο την τέλεση του εγκλήματος ή το αντικείμενο αυτού είναι ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας, επιβάλλεται η ποινή της ισοβίου καθείρξεως [ή του θανάτου. Η θανατική ποινή καταργήθηκε με την εν γένει κατάργηση του θανάτου ως ποινής].
Με τον νόμο 1738/1987 προστέθηκαν στα ανωτέρω αδικήματα η παθητική δωροδοκία, η ενεργητική δωροδοκία, η δωροδοκία δικαστή, η απιστία στην υπηρεσία και η απιστία γενικώς και αυξήθηκε το όριο του αντικειμένου των αδικημάτων στα 5.000.000 δραχμών. Αν, δηλαδή, υπεξαιρούσες 4.999.999 δραχμών δημόσιου χρήματος, η πράξη σου αντιμετωπιζόταν με επιείκεια. Η σημαντικότερη τροποποίηση, όμως, με τον ίδιο νόμο αφορούσε στη διεύρυνση των νομικών προσώπων εις βάρος των οποίων τελούνται τα εν λόγω αδικήματα. Έτσι, στο Δημόσιο και στα ν.π.δ.δ. προστέθηκαν α] επιχειρήσεις ή οργανισμοί που ανήκουν στο Κράτος, οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης ή νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου που εξυπηρετούν με αποκλειστική ή προνομιακή εκμετάλλευση την προμήθεια ή την παροχή στο κοινό νερού, φωτισμού, θερμότητας, κινητήριας δύναμης ή μέσων συγκοινωνίας ή επικοινωνίας ή μαζικής ενημέρωσης, β) τράπεζες που εδρεύουν στην ημεδαπή κατά το νόμο ή το καταστατικό τους, γ) νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που ιδρύθηκαν από το Δημόσιο, από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και από νομικά πρόσωπα αναφερόμενα στα προηγούμενα εδάφια, εφ’ όσον τα ιδρυτικά νομικά πρόσωπα συμμετέχουν στη διοίκησή τους ή, αν πρόκειται για ανώνυμη εταιρεία, στο κεφάλαιό της ή τα ιδρυμένα αυτά νομικά πρόσωπα είναι επιφορτισμένα με εκτέλεση κρατικών προγραμμάτων οικονομικής ανασυγκρότησης ή ανάπτυξης, δ) νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου στα οποία κατά τις κείμενες διατάξεις μπορούν να διατεθούν από το Δημόσιο, από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή από τις ως άνω τράπεζες επιχορηγήσεις ή χρηματοδοτήσεις. Σωστή αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία τού ΠΑΣΟΚ, αφού ο νόμος έγινε ακόμη πιο αυστηρός και περιέλαβε πλειάδα άλλων νομικών προσώπων, η περιουσία των οποίων εμπίπτει στην ευρεία έννοια της «δημόσιας περιουσίας».
Όμως, το 1993, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη χρυσή οκταετία του, ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κουβελάκης, πρώην Αντιπρόεδρος του ΣτΕ, προέβη στην ακόλουθη σημαντική τροποποίηση με τον ν. 2172/1993: αφαίρεσε από το πεδίο εφαρμογής τού α.ν. 1608/1950 την απιστία και όρισε ότι η απιστία περί την υπηρεσία διώκεται με τον α.ν. 1608/1950 μόνον όταν το αδίκημα στρέφεται κατά του Δημοσίου, των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου. Έτσι, με βάση τη νέα ρύθμιση απηλλάγησαν όλοι οι πράσινοι διοικητές των ΔΕΚΟ [ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ] που διώκονταν για τοποθέτηση των διαθεσίμων τών εν λόγω οργανισμών στην Τράπεζα Κρήτης, ένιοι των οποίων ευτύχησαν, μάλιστα, να εκλεγούν και βουλευτές ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ. Επίσης, με τη νέα ρύθμιση έπαψε να τιμωρείται με βαρειές ποινές η απιστία εις βάρος τραπέζης, ώστε τα θαλασσοδάνεια που θα άρχισαν να δίνουν οι τράπεζες να μην εμπίπτουν στον αυστηρό αυτό νόμο.[ΣΗΜ: μετά από 5 χρόνια άρχισε η ευκλεής περίοδος αναθεώρησης του Συντάγματος που έφερε στη ζωή μας το άρθρο 86. Λογικό. Αφού μένουν στο απυρόβλητο τα τραπεζικά λαμόγια και οι ΔΕΚΟ, δεν είναι δυνατόν να κινδυνεύουν οι υπουργοί που κρατάνε τη μπαγκέτα της ορχήστρας της μάσας.
Εν συνεχεία, με τον ν. 2408/1997 [πόνημα του Ευάγγελου Βενιζέλου] το όριο των μέχρι τότε 5.000.000 δραχμών αυξήθηκε σε 50.000.000 δραχμών, οπότε όσοι κατηγορούντο μέχρι τότε για ποσά μέχρι 49.999.999 δραχμών απεδόθησαν λευκοί στην κοινωνία ή με μία καθειρξούλα που έγινε φυλάκιση εξαγοράσιμη στο δεύτερο βαθμό.
Γι’ αυτό γράφω ότι η κ. Φώφη δεν δικαιούται δια να ομιλεί. Πάντως, έχει τη δυνατότητα η τρικομματική κυβέρνηση να ψηφίσει νόμο, με τον οποίο το όριο του α.ν. 1608/1950 θα ορίζεται σε € 20.000.000, ώστε να πέσουν στα μαλακά οι καταδικασθέντες του Δήμου Θεσσαλονίκης. Αν θέλουν να βολέψουν και τον Λαυρέντη, ας το ορίσουν σε € 1 δισ. Ποιος δεν θα ψηφίσει τέτοιο νόμο προκειμένου να μην πέσει η κυβέρνηση; Τί λέμε τώρα! Αφού τα πάντα είναι σχετικά [Αϊνστάιν] και ο λαός έχει να πληρώνει και θα πληρώνει για τις λαμογιές των λαμογιών που ο ίδιος εκλέγει. Ακόμη και με τη ζωή του!!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
Υ.Γ. Και οι μη νομικοί μπορούν να αντιληφθούν ότι ένας νόμος ψηφίζεται για να καλύψει μία ανάγκη, για να ρυθμίσει μία κατάσταση αρρύθμιστη. Έτσι, είναι προφανές, άλλως ευκόλως εννοούμενο, ότι η εισαγωγή τού α.ν. 1608/1950 έγινε, διότι η ρεμούλα είχε προσλάβει τεράστιες διαστάσεις αμέσως μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Η τροποποίησή του το 1987 επί το αυστηρότερον [«αυστηροποίηση» που λένε οι μορφωμένοι] έγινε, διότι η κατάχρηση δημοσίου χρήματος γινόταν πλέον μέσω της διάπραξης άλλων αδικημάτων και εις βάρος νομικών προσώπων που υπάγονται στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα. Η επί το επιεικέστερον [«επιεικεροποίηση»;] τροποποίησή του το 1993 και το 1995 έγινε για να καλυφθεί η ανάγκη απαλλαγής των πράσινων λυμεώνων. Η διαδικασία τροποποίησης επί το επιεικέστερον και του άρθρου 86 του Συντάγματος άρχισε το 1998 ενόψει του πάρτι των εξοπλισμών, των Ολυμπιακών αγώνων και των μεγάλων έργων που προωθούσαν οι πράσινοι υπουργοί για να καταστήσουν τη μεν Ελλάδα μας διεθνώς ισχυρή και αξιοσέβαστη τις δε τσέπες τους παραφουσκωμένες.
