ΗΜΙΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ Μάρτης του 1985 , ΕΓΩ , ( ηλικία 56 )

του Βλάση Γωγούση
Με αφορμή τον σημερινό ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΟ ΜΑΡΑΘΏΝΙΟ που διεξήχθη με τεράστια επιτυχία
και με συμμετοχή 15 περίπου χιλιάδων δρομέων στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη,

(επανα) παραθέτω προσφατο άρθρο μου που θα σας κάνει να με....ζηλέψετε. !
Άϊντε και καλό....δρόμο !.



« Καπνίζετε , γιατρέ μου » ; με ρώτησε ο 40ρης δάσκαλος- που ήρθε για εξέταση ,
πρώτη φορά, στο ιατρείο μου -.
« Ναι » απάντησα , μου προσέφερε ένα τσιγάρο και το άναψα.
Πήρε κι` αυτός ένα, τόβαλε στο στόμα του - χωρίς να το ανάψει - κι` άρχισε να
το…..ρουφάει !
« Άναψέ το » του είπα.
« Δεν καπνίζω γιατρέ μου»
«Τότε γιατί κουβαλάς τσιγάρα»
« Ετσι τόκοψα !!, το βάζω στο στόμα και…. το ρουφάω », μούπε !
« Μνήσθητί μου Κύριε , σκέφθηκα , λειψός θα είναι ο άνθρωπος !! » και
τον…ξέχασα !
Αμ ,δε !! τον θυμήθηκα , όταν ύστερα από 6 μήνες μ` έπιασε στη μέση του δρόμου,
ένα «οπισθστερνικό άλγος με αίσθημα επικειμένου θανάτου»– έτσι το λεν οι
καρδιολόγοι !
5 βασανιστικές ώρες πέρασα στο ΑΧΕΠΑ.
« κάπνιζες ; »- « κάπνιζα », « κάπνιζες;» « κάπνιζα », ΟΛΟ αυτό με ρωτούσαν οι
γιατροί που ερχόντανε να δουν τον… ετοιμοθάνατο συμφοιτητή τους !
Τελικά δεν ήταν έμφραγμα, πέταξα τα σωληνάκια και τους καθετήρες και - παρά τις
αντιρρήσεις των γιατρών - υπέγραψα κι` έφυγα.
Κι` ύστερα, ύστερα, έβαλα το χέρι στην τσέπη κι` άνοιξα το κουτί με τα τσιγάρα.
Αλλά λογάριαζα χωρίς , ποιον λέτε; χωρίς τον….Δάσκαλο !!
Έβαλα που λέτε ένα τσιγάρο στα χείλη μου και παρίστανα για μήνες ολόκληρους τον
καπνιστή χωρίς να το ανάβω !
΄Όμως ένοιωθα σαν τοξικομανής που έκοψε την…ηρωίνη , μ`έπιανε στερητικό
σύνδρομο , έψαχνα την….μεθαδόνη μου , και την….βρήκα !
Για νάμαι ειλικρινής, την βρήκε η …συμβία μου, η αγαπημένη μου Φούλα , παληά
πρωταθλήτρια του Ηρακλέους ( Φούλα Αναστασιάδου-με τ` όνομα- ω! ,,,Θεέ μου - 60
χρόνια την ίδια έχω, …τύφλα νάχει το……μνημόνιο!)
« Ν` αρχίσεις να τρέχεις, Βλάση, μούπε, σαν αυτούς που περνάν κάθε πρωί κάτω
από το μπαλκόνι » ( στην παλιά παραλία μένω ).
Και ξεκίνησα, παπούτσια για τρέξιμο, σορτάκι, αμάνικο φανελλάκι , καπελλάκι με
πλαϊνά αυτιά , γείσο κατεβασμένο, μεγάλα μαύρα γυαλιά , ντρεπόμουν , κρυβόμουν
για να μη με γνωρίσουν και…ρεζιλευτώ !!
Την πρώτη μέρα ξεκίνησα κάνοντας τον.….κατοστάρη , έπαθα θλάση στη δεξιά γάμπα
- 15 μέρες με μπαστούνι περπατούσα !
Ύστερα ξανάρχισα με γρήγορο περπάτημα, ως που μια μέρα ακολουθώντας (τρέχοντας
αργά) 2 νεαρούς που κάναν «τζόκινγκ» συζητώντας μεταξύ τους , έφτασα μέχρι τον
Λευκό Πύργο.
Έτσι ξεκίνησα, κι` έμαθα το μυστικό :
Τρέχα χωρίς να λαχανιάζεις, κάθε μέρα πιο μακριά.
Σε λίγους μήνες έφτασα - κάθεστε καλά;- έφθασα να τρέχω 10 χιλιόμετρα κάθε
πρωί,
Λιμάνι > Expreς Serviς μετ `επιστροφής, σε μία ώρα και κάτι !
30 χρόνια έτρεχα , χειμώνα-καλοκαίρι, κάθε πρωί, καθημερινές, Σαββατοκύριακα,
γιορτές , Πάσχα, Χριστούγεννα , ασταμάτητα.
Αυτό κι` αν ήτανε εξάρτηση και τοξικομανία !!.
Τίτλους ; , να φαν κι` οι κότες !!, μετάλλια και κύπελλα στα 5 χιλιόμετρα, στα
10 , στα 20, στα 23 , στα 30, στον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΟ ΔΡΟΜΟ Βασιλικά –Θεσσαλονίκη , 56
χρόνων…παίδαρος, ήμουν τότε !!! .
Παρ` ολίγο δεν θα τερμάτιζα, στο τελευταίο χιλιόμετρο ένοιωθα να μ`
εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου και τότε , τότε φίλοι μου άκουσα κάτι
πιτσιρικάδες να φωνάζουν :


« Τρέχα μπάρμπα , μπράβο …παπού» και….έγινα…πύραυλος!


Άκου παπού ( τώρα τι είμαι δηλαδή…Μαθουσάλας !).
….Φτερά βγάλαν τα πόδια μου, ότι έβρισκα μπροστά μου το…προσπερνούσα και
τερμάτισα πρώτος στην κατηγορία μου , το κύπελο μού τόδωσε ο αείμνηστος
Δήμαρχος Κοσμόπουλος, ο οποίος με είδε και δεν πίστευε στα μάτια του !
Έσκυψε( όσο μπορούσε-λόγω…κοιλιάς !) και μούπε :
« Γιατρέ μου , πάνε να σε δεί κανάς …γιατρός !! »
Ένα λεπτό, τελειώνω ( « να…ολοκληρώσω» που λενε και στα…πάνελ της τηλεοράσεως).


Δεκέμβρης του 74, Μαραθώνιος στη Χονολουλού.


Σε μια μεγάλη εξέδρα ανεβαίνουν 22 άνδρες που τερμάτισαν .
Είχαν όλοι στη μαύρη φανέλα τους μια στάμπα με μια κόκκινη σπασμένη καρδιά ! .
Πριν λίγα χρόνια είχαν αντικρύσει τον θάνατο από βαρύ καρδιακό επεισόδιο, οι
μισοί είχαν κάνει Bypass , κι` ύστερα, ύστερα άρχισαν το αργό περπάτημα ,
ύστερα το γρηγορότερο ,κι` ύστερα το τρέξιμο.
Σείσθηκε το γήπεδο, Δεκέμβρης του 74 , στον μαραθώνιο της Χονολουλού !.

Και κάτι άλλο : Κάποιος που τερματίζει σ`έναν μαραθώνιο , αποκλείεται να πάθει
έμφραγμα για 7 ολόκληρα χρόνια !.
Κι` αυτό γιατί οι στεφανιαίες αρτηρίες των δρομέων φαρδαίνουν συνεχώς και….
τριπλασιάζονται σε διάμετρο , πως να βουλώσουν;;;


Γι` αυτό σας λέω : Αν θέλετε να ζήσετε πολλά και καλά χρόνια , ακολουθείστε την
…Γωγούσιο θεωρία, την θεωρεία των….τριών «Π » :


ΠΕΠΑΤΑΤΕ , ΠΕΙΝΑΤΕ και ……’αϊντε , το τρίτο ας μην το πω , μαντέψ`τε το !!


Νάστε καλά !

Δρ Βλάσης Γωγούσης.