Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Οι Έλληνες, άρα όχι οι λαθρομετανάστες που στερούνται, φυσικά, ελληνικής ιθαγενείας, έχουν το συνταγματικώς κατοχυρωμένο [άρθρο 11§1 Συντάγματος] δικαίωμα του συναθροίζεσθαι ή συνέρχεσθαι ησύχως και αόπλως. Το δικαίωμα αυτό, βεβαίως, έχει φαλκιδευθεί...
τελευταίως σε απαράδεκτο βαθμό, για να μην ενοχλούνται οι κρατούντες, εξ ου και τα ΜΑΤ διαπρέπουν στη ρίψη χημικών και στο ξυλοφόρτωμα των συναθροιζομένων. Υπάρχουν, όμως, και μη κρατούντες που παραπονούνται, όταν οι Έλληνες συναθροίζονται. Πρόκειται για τους καταστηματάρχες που δεν μπορούν να δουλέψουν, όταν μία πορεία οδηγεί μοιραίως σε έμφραγμα όλη τη γύρω περιοχή. Τότε οι κρατούντες δεν παραλείπουν να έλθουν αρωγοί στο αίτημα των καταστηματαρχών να μπορούν απερίσπαστοι να εμπορεύονται την πραμάτεια τους, έστω και αν με τον τρόπο αυτό παρεμποδίζουν την άσκηση του δικαιώματος των Ελλήνων πολιτών να συνέρχονται και να διαδηλώνουν για πολύ σοβαρά ζητήματα.
Δεν παρατηρείται, όμως, η ίδια ευαισθησία των κρατούντων ή των καταστηματαρχών, όταν αποφασίζει μία εμπορική εταιρεία να ευλογήσει έναν αγώνα δρόμου κάποιο Σαββατόβραδο για να διαφημίσει την πραμάτεια της. Το Σάββατο το βράδυ τα καταστήματα είναι κλειστά, άρα οι καταστηματάρχες δεν ενοχλούνται, ενώ όσους θέλουν αν βγουν έξω από τα σπίτια τους να ξεσκάσουν τους έχουν άπαντες γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων μας.
Έτσι ακριβώς, γραμμένος, ένοιωσα το βράδυ της 27.04.2013, όταν εγκλωβίσθηκα στο τεράστιο parking, στο οποίο μετέτρεψαν την Αθήνα ο Δήμος Αθηναίων και η εταιρεία ηλεκτρικών συσσωρευτών Energizer.
Εντελώς ανύποπτος, όπως χιλιάδες συμπολίτες μου, ξεκίνησα την 21:15 να διανύσω μία απόσταση 15 χιλιομέτρων. Τα πάντα φρακαρισμένα. Δεν είχα ακούσει την παραμικρή ανακοίνωση από ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Τίποτε και στο διαδίκτυο. Έφτασα στον προορισμό μου ώρα 23:00, αφού είχα πραγματοποιήσει διάφορους συνδυασμούς αποφυγής κεντρικών οδικών αρτηριών. Κάλυψα μία απόσταση 15 χιλιομέτρων σε μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά βλαστημώντας ανά δίλεπτο. Στον ίδιο χρόνο θα είχα καλύψει την απόσταση Αθήνα-Πάτρα. Ας μη μιλήσω για τη βενζίνη που σπαταλήθηκε από όλα τα αυτοκίνητα που εκινούντο «σημειωτόν».
Την επομένη ανεζήτησα στο διαδίκτυο τα αίτια της ταλαιπωρίας μου. Μετά από αρκετά χτυπήματα πληροφορήθηκα ότι είχε γίνει αγώνας δρόμου 5 χιλιομέτρων υπό την αιγίδα της ως άνω εταιρείας, η οποία μοίραζε στον κάθε δρομέα μία ταινία με κολλημένο έναν φακό, ώστε να την φορέσει στο κεφάλι του για να βλέπει δήθεν τη νύχτα. Τόσο πολύ ενδιαφέρθηκε ο Δήμος και η εταιρεία για την ταλαιπωρία που θα προκαλούσε στους Αθηναίους. Δήθεν για να αθληθούν οι πολίτες, στην ουσία, όμως, για να διαφημίσει η εταιρεία την πραμάτεια της.
Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που κάνουν βραδυάτικα μερικές εκατοντάδες ποδηλατών που καταλαμβάνουν όλες τις λωρίδες μίας κεντρικής αρτηρίας διακόπτοντας την κυκλοφορία των οχημάτων. Για να μας δείξουν πόσο καλό είναι το ποδηλατείν και ότι εμείς είμαστε βόδια που κινούμεθα με το αυτοκίνητο. Πολύ δημοκρατικός τρόπος πειθούς. «Στη σπάω για να γίνεις ποδηλάτης», εξ ου και απαντώ «Δεν θα γίνω ποδηλάτης, για να στη σπάσω».
Έτσι, λοιπόν, και εγώ επιδεικνύων το ίδιο ενδιαφέρον για την ως άνω διαφημισθείσα εταιρεία απεφάσισα ότι δεν θα ξαναγοράσω μπαταρίες Energizer. Στην περίπτωσή μου τουλάχιστον η διαφημιστική καμπάνια απέτυχε. Για τον ίδιο λόγο απεχθάνομαι τους όψιμους ποδηλάτες και όχι την ποδηλασία. Κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι για να τιμωρούμε αυτούς που μας υβρίζουν καθημερινώς με την αλαζονική συμπεριφορά τους θεωρώντας μας υποζύγια με την ευλογία των αιρετών αρχόντων μας.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλςο του γιατρού Γωγούση
