Πάντα θεωρούσα τα συγκινησιακά φορτισμένα κείμενα πολύ ρετρό.
Σπαταλάς αρκετό μελάνι ή πλέον τεχνολογικά προηγμένοι ως είμαστε, γεμίζεις αρκετές
σελίδες αρχείων με χαρακτήρες, γραμματοσειράς της επιλογής σου, που συνθέτουν λεξούλες τέτοιες ώστε να παρακινήσεις το όποιο συναίσθημα του αναγνώστη και να λάβεις την επιδοκιμαστική έκφραση «καλά τα λες». Πάντα αντιμετώπιζα τα πράγματα με μια υπέρμετρη δόση ρεαλισμού, διότι το πρακτικό μοντέλο σε σύγκριση με το θεωρητικό είναι που έχει εφαρμογή. Και πολύ απλά μπορεί να κάνω λάθος και να χαρακτηριστώ απονευρωμένη των συναισθημάτων.
Μπορεί και όχι.
Στην προκειμένη περίπτωση θα ξεθάψω τις δικές μου ευαισθησίες, γιατί ακόμη και οι ρεαλιστές έχουν. Προχωράω λοιπόν σε πολυσύχναστο δρόμο της πόλης βιαστική και απορροφημένη μέσα στις δικές μου σκοτούρες, ώσπου κάποια λόγια από μια συζήτηση με επαναφέρουν στη γύρω πραγματικότητα. « Εγώ στην ηλικία τους δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ πόσα στρέμματα γης και αυτά γκρινιάζουν …» ήταν η ειδοποίηση αφύπνισης της στιγμής.
Δύο ηλικιωμένοι συζητούσαν για το φαινόμενο της κρίσης στην ελληνική κοινωνία. Δε διαχωρίζεις για ποια κρίση, καθώς δε διαχωρίζεις εάν η οικονομική έφερε την ηθική ή το αντίθετο. Όπως και να έχει, η φράση αυτή ήταν καταλυτική για να επαναπροσδιορίσω την εικόνα που λαμβάνει και την εικόνα που εκπέμπει η κοινωνία τη δεδομένη χρονική περίοδο.
Βομβαρδιζόμαστε από παντού με πολύπλοκους οικονομικούς όρους. Πλέον ο μέσος Έλληνας πολίτης συναγωνίζεται μεταπτυχιακού επιπέδου γνώσεις οικονομίας. Βομβαρδιζόμαστε λοιπόν από όλα αυτά και από όλες τις συνέπειες αυτών και είναι σαν να μας έχουν κάνει τοπική νάρκωση.
Δεν αντιδρούμε και αν αντιδρούμε το κάνουμε λανθασμένα και όχι παραγωγικά. Και σκέφτομαι πως και οι παραπάνω άνθρωποι πέρασαν δύσκολες καταστάσεις, διαφορετικές μεταβατικές περιόδους της χώρας και παρόλα αυτά δεν έχασαν αυτό που τους έκανε να τα ξεπεράσουν όλα αυτά, το πείσμα, την επιμονή. Εμείς πλέον είμαστε επιλεκτικά θαρραλέοι.
Αφού δεν υπάρχουν ευκαιρίες θα είναι ο αντίλογος.
Ξεφεύγεις από τη ρεαλιστική βάση η εύκολη και άμεση κριτική. Ωστόσο τις ευκαιρίες εν μέρει τις δημιουργείς και εσύ θα είναι η απάντηση. Τις δημιουργείς μέσα από προτάσεις, ιδέες και κυρίως με την αλλαγή πάγιας, μη αποτελεσματικής νοοτροπίας.
Δεν κάθεσαι να αναπολείς εκείνες τις καλές εποχές, τις πλασματικά καλές εποχές μάλλον, αλλά σηκώνεις τα μανίκια και αγωνίζεσαι και στις δύσκολες.
Δεν απαξιώνεις τα πάντα, ακόμη και αν η αγορά εργασίας είναι ένας κυκλώνας που δε μπορείς να σταθείς εύκολα μέσα.
Δεν μένεις με την απογοήτευση να αναπαράγεις το θυμό, που δικαίως νιώθεις, όταν επιβάλλεται να κάνεις δεκαπλάσια προσπάθεια για μια αρχή. Στέκεσαι όρθιος και παλεύεις να αναστηλώσεις αυτό το ελληνικό οικοδόμημα που γκρέμισαν οι προηγούμενοι.
Γιατί καλώς για κάποιους, κακώς για άλλους τα θεμέλια είναι γερά και αντέχουν.
http://neaporeiakilkis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4275.html
