Απ’ τον καιρό που άρχισα την πρέζα να φουμάρω,
ο κόσμος μ’ απαρνήθηκε δεν ξέρω τι να κάνω.
&
Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ο κόσμος με πειράζει
και η ψυχή μου δεν κρατά πρεζά να με φωνάζει.
&
Απ’ τη μυτιά που τράβαγα άρχισα και βελόνι..
και το κορμί μου άρχισε σιγά σιγά να λειώνει.
&
Τίποτα δε μ’ απόμεινε στο κόσμο για να κάνω,
αφού η πρέζα μ’ έκανε στους δρόμους ν’ αποθάνω.
Κάποτε σε μια τάξις, ένας φωτισμένος καθηγητής σαν εισαγωγή σε μάθημα περί ντρόγκας να πούμε, πρόβαλε στον τοίχο τούτα τα στιχάκια συνοδεύοντας τα μέσες άκρες με τα παρακάτου λόγια.( τα κορακίστικα δικά μου) ''Πάρτε κόζι μάγκες, τα τέσσερα δίστιχα και βάλτε καλά στο μυαλό σας τα όσα λέγει αυτός ο αγράμματος άθρωπος, που με ολίγες λέξεις αποτυπώνει ούλο το προσωπικό αδιέξοδο ,τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη σωματική , συναισθητική και ηθική κατάπτωσις τον ξεπεσμό και τέλος το θάνατο του πρεζάκια . Το οποίον περιγράφει ωμά και ρεαλιστικά, σε πρώτο πρόσωπο, τόσα που καθηγητάδες με δυο στρέμματα πτυχία, που βγήκασι απέ πανεπιστήμια 50 Χ 150 και θελήσασι ίσαμε δυό τόνους χαρτί να πουν αυτά που είπε ο Δελιάς ή Δέλιος Ανέστης ή Ανεστάκι ή Αρτέμης(γεν το 1912 εν Σμύρνη, στην Ελλάδα το 1920) στο τρίλεπτο αριστούργημα του. Γραμμένο στα 1936 σε χασάπικο ρυθμό και σε δρόμο κουζάμ στην εισαγωγή και παρακάτω αρμονικό μινοράκι παιγμένο απ τη ξακουστή τετράς του Πειραιά( Μάρκος ,Στράτος , Μπάτης ,Α.Δελιάς)
Το οποίον άσμα εστάθη προφητικό. Ένας επικήδειος να πούμε για το συνθέτη του,(παρ ότι ο Μπάτης ισχυρίζονταν ότι δεν ήταν τοξικομανής ακόμα κείνη την εποχή) καθ ότι ολίγα χρονάκια αργότερον και μάλιστα περί 31 Ιουλίου του 44 βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση έξω απ τον τεκέ του Ντανάκουλη στο Μεταξουργείο με το μπουζούκι του αγκαλιά σε ηλικία ετών 32 . Το πρωί τον μάζεψε το κάρο της δημαρχίας ώσπερ και έπραττε με τους άλλους νεκρούς της κατοχής δια τα περαιτέρω.Χρονάκια εννιά μπλέξιμο κακό με την πρέζα.
''Ένας άγγελος πετάμενος στα σκουπίδια'' είπε ο Μάρκος . Κι ήτανε κάπως έτσι απ ότι λέγεται. Το νεαρότερο μέλος της ''ξακουστής τετράδος του Πειραιά'' και πιθανώς ο καλύτερος οργανοπαίκτης της ,εξαίρετος σύνθετης που δεν πρόλαβε να δείξει το πλήρες ταλέντο του λόγω πρόωρου θανάτου ,πρέζας και λογοκρισίας του Μεταξά, στα 1937,έμορφος και ντροπαλός, σαν κορίτσι ,έλεγε ο Γενίτσαρης, είχε τη ατυχία να πέσει πάνω στην Κατερίνα Σ. πουτάνα στα Βούρλα με το παρατσούκλι '' Κούλα η σκουλαρικού'' να τον καψουρευτεί , να τον μυήσει στην πρέζα, πρεζού κι η ιδία, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον ίδιο και τους δικούς του(Για την ιστορία η Σκουλαρικού απέθανε έτη και έτη μετά, στις αρχές του 1990). Έκανε απέλπιδες προσπάθειες να το κόψει , είτε μόνος ,-- την κοπάνισε για Σαλονίκη με την τραγουδίστρια Ν Σταυροπούλου αλλά την παράτησε στα γρήγορα και γύρισε Αθήνα, δούλεψε ζούλα σε ταβέρνα με τον φίλο του Σ Κηρομύτη ώσπου τον ξετρύπωσε η Σκουλαρικού για μια απ τα ίδια,-- είτε με βοήθεια απ τους φίλους του. Ο Γενίτσαρης τον έκλεισε σ ένα υπόγειο με φύλακα απ όξω ως να περάσει η χαρμάνα. Μάταια. Την έκανε απ το παράθυρο, μπήκε στο Δρομοκαϊτειο ,κλοτσηδόν απ τον Στράτο , για αποτοξίνωσις κάθισε καμιά κοσαριά μέρες, υπόγραψε και ξανά μανά βουρ για τις πιάτσες της πρέζας. Τον μαζέψανε απ το δρόμο όπου γυρνούσε μες τα κουρέλια ο Μάρκος, ο Μπάτης ,οΚηρομύτης τούφτιαξε μπουζούκι , τον σενιάρανε, του αγόρασαν ρούχα καινούρια κλπ. Το ίδιο βράδυ τα πούλησε στο γιουσουρούμ , ξανά στα κουρέλια για ν αγοράσει τη δόση του Του είχε γίνει πάθος ήταν αδύνατο να παίξει μουσική . Αντικαταστάθηκε στην τετράς από τον Στέλλιο Κηρομύτη , έφαγε ένα χρόνο εκτόπισις στην Ίο το 1938 μαζί με τον Μ.Γεννίτσαρη ωσάν ''δημόσιοι κίνδυνοι'' . Ο ένας νταής και χασικλής, ο άλλος πρεζόνι. Τα πράγματα κει γέναν χειρότερα αφού όπως μαρτυρά ο Μ. Γεννίτσαρης ''εκεί είδα σ ένα χρόνο τόση πρέζα, όσο σ όλη μου τη ζωή στην Αθήνα''
Ο Ανέστης Δελιάς δεν ηχογράφησε πολλά τραγούδια, περί τα 13 τον αριθμό περίπου νομίζω, διότι όπως ο Γιώργος Μπάτης, ο Βαγγέλης Παπάζογλου, ο Γιοβάν Τσαούς και άλλοι σταμάτησαν το 1937, όταν ο Μεταξάς επέβαλε τη λογοκρισία.. Τα γνωστότερα τραγούδια του: «Αθηναίισσα», «Έκανες τη φιγούρα σου μάγκα στη γειτονιά μου», «Για ένα παλιό σακάκι», «Δεν είδανε τα μάτια μου τέτοια καλή γυναίκα», «Μάγκες πιάστε τα βουνά», «Tο παράπονο του πρεζάκια», «Ο Νίκος (Μάθεσης) ο Τρελλάκιας», «Όταν μπουκάρω στον τεκέ», «Πάρε ένα γυαλί και κόψε το λαιμό σου», «Η πρέζα», «Μάγκα μου το μαχαίρι σου» (ή «Φιγουρατζής» ή «Το κουτσαβάκι»), «Μέσα στης Πόλης το χαμάμ» (ή «Το χαρέμι στο χαμάμ»), κ.ά Αναγνωριστήκαν κι άλλα στ όνομα του που τα πουλούσε δω κι εκεί , ''τρία τραγούδια για μια δόση πουλούσε το Ανεστάκι'' λέει ο Γεννίτσαρης.
Παραθέτω την αφήγηση του Στέλιου Κηρομύτη για τον Ανέστο και τον εθισμό του στην πρέζα
ΤΑΔΕ ΕΦΗ
«Ο Ανέστης Δελιάς ήταν μπουζουκάκι καλό, είχε και στοματάκι, ήταν ωραίος. Είχε μια γκόμενα πουτάνα, στα Βούρλα. Αυτή ήτανε πρεζού. Έκανε βίζιτες, να πούμε, δεν την είχε καταλάβει. Και μένανε σε ένα παραγκάκι στα Χιώτικα. Στον Άγιο Διονύση. Εκεί που είναι τα Βούρλα, από κάτω ήταν τα Χιώτικα, που λέγανε. Όπως κοιμότανε λοιπόν ο Ανέστης μαζί της, να πούμε, τώρα τον εγουστάριζε βέβαια, ήθελε να τον κάνει κτήμα της. Του έκανε ένα γιουχ, δηλαδή όπως παίρνουμε ένα χαρτί, να πούμε, το στρίβουμε και το κάνουμε σαν χωνάκι, έτσι όπως το τσιγάρο. Του 'βαζε λοιπόν την πρέζα στο χωνάκι. Αυτός κοιμότανε, να πούμε, αυτή παρακολουθούσε την αναπνοή του. Έτσι την έπαιρνε την πρέζα αυτός. Μία, δύο, τρεις, πέντε. Δεν το καταλάβαινε. Η ηρωίνη τώρα, αν την πιεις πέντε φορές, τσιμπήθηκες. Την άρπαξες. Την τέταρτη φορά, λοιπόν, σηκώθηκε, κρυάδες, κομάρες, ρίγους, η κοιλιά του τον πόναγε. Μου το είχε πει ο ίδιος εμένα, μετά. Της λέει, ρε συ Κούλα, της λέει, τι έχω, δεν ξέρω τι έχω, τρέμω, ξέρω γω. Ρίξε μου ρούχα απάνω μου. Μπα, τίποτα δεν έχεις, λέει, θα σου δώκω, λέει μια σκόνη, λέει, που είναι, λέει, για τις κρυάδες, λέει, γι' αυτά. Μόλις την ήπιε, ουπ, έγινε στα γρήγορα καλά. Την άλλη μέρα άρρωστος πάλι. Σου λέει, ας πιω άλλη μια ψυχούλα μήπως γίνω πάλι καλά. Και αυτό ήτανε, Λευτέρη μου. Μία, δυο, τρεις, τον έκανε πρεζάκια...»
(Αφήγηση του Στέλιου Κηρομύτη από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου "Να συλληφθεί το ντουμάνι")
Ο Ανέστος ήταν ο μόνος τοξικομανής ,(λεγόταν και γι ακόμη έναν που ''καθάρισε'',)και θύμα τελικά της πρέζας απ την φάρα των ρεμπέτηδων. Το παραπάνω άσμα, μαζί με το ''Η'' του Π. Σιδηροπούλου νομίζω ότι αποτελούν τις συγκλονιστικότερες μαρτυρίες (προσωπικές και γι αυτό σε α πρόσωπο)για την κατάδυση στην άβυσσο της εξάρτησης και την κόλαση ντρόγκας.
Ανοικτός προς πάσαν διόρθωσιν ,παρατήρησις κλπ. Παρντόν δια τυχόντα λάθη
Μήτσος ο Τούφας
